Caput XXIV.

Sed Deus, sicut aeternus et rationalis, ita opinor, et perfectus in omnibus: Eritis enim perfecti, quemadmodum Pater vester qui in coelis est (Matth., V, 48) . 0274B Exhibe perfectam quoque bonitatem ejus. Etsi de imperfecta satis constat, quae neque naturalis invenitur, neque rationalis, nunc et alio ordine traducetur: nec jam imperfecta, imo et defecta, exigua et exhausta, minor numero materiarum suarum, quae in omnibus exhibetur. Non enim omnes salvi fiunt, sed pauciores omnibus et Judaeis et Christianis creatoris. Pluribus vero pereuntibus, quomodo perfecta defenditur bonitas ex majore parte cessatrix? paucis aliqua, pluribus nulla, cedens perditioni, partiaria exitii? Quod si plures salvi non erunt, erit jam non bonitas, sed malitia perfectior. Sicut enim bonitatis operatio est, quae facit salvos, ita malignitatis, quae non facit salvos. Magis autem non faciens salvos dum paucos facit, perfectior erit, non juvando, quam 0274C juvando. Non poteris et in Creatorem referre bonitatem, in omnes defectionem. Quem enim judicem tenes, dispensatorem si forte bonitatis ostendis intelligendum, non profusorem; quod deo tuo vindicas. Usque adeo hac sola eum praefers bonitate Creatori; quam si solam profitetur et totam, nulli deesse debuerat. Sed nolo jam de parte majore pereuntium, imperfectum bonitatis arguere deum Marcionis: sufficit ipsos, quos salvos facit, imperfectae salutis inventos, imperfectam bonitatem ejus ostendere: scilicet anima tenus salvos , carne deperditos, quae apud illum non resurgit. Unde haec dimidiatio 0275A salutis, nisi ex defectione bonitatis? Quid enim tam perfectae bonitatis, quam totum hominem redigere in salutem, totum damnatum a Creatore, totum a Deo optimo allectum? Quod sciam , et caro tinguitur apud illum , et caro de nuptiis tollitur, et caro in confessione nominis desaevitur. Sed et si carni delicta reputantur, praecedit animae reatus, et culpae principatus animae potius adscribendus, cui caro ministri nomine occurrit. Carens denique anima caro, hactenus peccat. Ita et in hoc injusta bonitas, et sic quoque imperfecta; innocentiorem substantiam relinquens in exitium, obsequio, non arbitrio delinquentem: cujus Christus etsi non induit veritatem, ut tuae haeresi visum est, imaginem tamen ejus subire dignatus est. Ipsum quod mentitus est illam, 0275B aliquid ei debuit debuisse. Quid est autem homo aliud quam caro? Si quidem nomen hominis, materia corporalis, non animalis, ab auctore sortita est: Et fecit hominem Deus, inquit (Gen., II) , limum de terra, non animam; anima enim de adflatu : Et factus est homo in animam vivam. Quis? utique qui de limo. Et posuit Deus hominem in paradiso, quod finxit, non quod flavit; qui caro nunc, non qui anima. Itaque, si ita est, quo ore contendes perfectum bonitatis titulum, quae non jam a partitione speciali hominis liberandi defecit, sed a proprietate generali? Si plena est gratia et solida misericordia quae soli animae salutaris est, plus praestat haec vita, qua toti et integri fruimur. Caeterum, ex parte resurgere, mulctari erit, non liberari. Erat et illud perfectae bonitatis, ut homo liberatus 0275C in fidem Dei optimi, statim eximeretur de domicilio atque dominatu dei saevi. At nunc et febricitas, o Marcionita, et caeteros tribulos et spinas dolor carnis tuae tibi edit; nec fulminibus tantum, aut bellis, et pestibus, aliisque plagis Creatoris, sed et scorpiis ejus objectus; in quo te putas liberatum de regno ejus, cujus te muscae adhuc calcant? si de futuro erutus es, cur non et de praesenti, ut perfecte ? Alia est nostra 0276A conditio, apud auctorem, apud judicem, apud offensum principem generis. Tu tantummodo bonum deum praefers. Non potes autem perfecte bonum ostendere, a quo non perfecte liberaris.