Caput XVIII.

Hucusque praestructionibus egerim ad muniendos sensus omnium Scripturarum, quae carnis recidivatum pollicentur. Cui cum tot auctoritates justorum patrociniorum procurent; honores dico substantiae ipsius, tum vires Dei, tum exempla earum, tum rationes judicii, et necessitates ipsius: utique secundum 0818B praejudicia tot auctoritatum Scripturas intelligi oportebit, non secundum ingenia haereticorum, de sola incredulitate venientia: quia incredibile habeatur restitui substantiam interitu subductam, non quia aut substantiae ipsi inemeribile sit, aut Deo impossibile, aut judicio inhabile . Plane incredibile, si nec praedicatum divinitus fuerit: nisi quod, etsi praedicatum id a Deo non fuisset, ultro praesumi debuisset, ut propterea non praedicatum, quia tot auctoritatibus praejudicatum. At cum divinis quoque vocibus personet , tanto abest ut aliter intelligatur, quam desiderant illa a quibus etiam sine divinis vocibus persuadetur . Videamus igitur hoc primum, quonam titulo spes ista 0818C proscripta sit. Unum, opinor, apud omnes 0819A edictum Dei pendet, resurrectio mortuorum. Duo verba expedita, decisa, detersa. Ipsa conveniam, ipsa discutiam, cui se substantiae addicant. Cum audio resurrectionem homini imminere, quaeram necesse est quid ejus cadere sortitum sit. Siquidem nihil resurgere exspectabit, nisi quod ante succiderit. Qui ignorat carnem cadere per mortem, potest eam nec stantem nosse per vitam. Sententiam Dei natura pronuntiat: Terra es, et in terram ibis. Et qui non audivit , videt. Nulla mors non ruina membrorum est . Hanc corporis sortem Dominus quoque expressit, cum ipsa substantia indutus: Diruite, inquit (Joan. 11) , templum istud, et ego illud triduo resuscitabo. Ostendit enim cujus sit dirui, cujus elidi, cujus jacere, ejus et relevari , et resuscitari: quamquam et animam circumferret trepidantem usque ad mortem, sed non cadentem per mortem. Quia et Scriptura: De corpore, inquit, suo dixerat. 0819B Atque adeo caro est, quae morte subruitur, ut exinde a cadendo cadaver renuntietur . Anima porro, nec vocabulo cadit, quia nec habitu ruit. Atquin ipsa est, quae ruinam corpori infert, cum efflata est: sicut ipsa est, quae illud de terra suscitabit ingressa. Non potest cadere, quae suscitavit ingressa. Non potest ruere, quae elidit egressa. Arctius dicam, ne in somnum quidem cadit anima cum corpore, ne tum quidem sternitur cum carne. Etenim agitatur in somnis et jactitatur; quiesceret autem, si jaceret; et jaceret, si caderet . Ita nec in veritatem mortis cadit, quae nec in imaginem ejus ruit. Sequens nunc vocabulum mortuorum aeque dispice, cui substantiae insidat: quamquam in hac materia admittamus, interdum mortalitatem 0819C animae assignari ab haereticis: ut, si anima mortalis resurrectionem consecutura est. praejudicium sit et carni non minus mortali resurrectionem communicaturae. Sed nunc proprietas vocabuli vindicanda est suae 0820A sorti. Jam quidem, eo ipso quod resurrectio caducae rei est, id est carnis, eadem erit et in nomine mortui: quia caducae rei est resurrectio, quae dicitur mortuorum. Sic et per Abraham patrem fidei, divinae familiaritatis virum, discimus. Postulans enim Sarae humandae locum de filiis Chet : Date ergo, inquit (Gen. XXIII) , mihi possessionem sepulcri vobiscum, et humabo mortuum meum , carnem scilicet. Neque enim animae humandae spatium desiderasset, et si anima mortalis crederetur, et si mortuus dici mereretur. Quod si mortuus corpus est, corporum erit resurrectio, cum dicitur mortuorum.