Caput VI.

Nunc si temere rationes castigati a Deo victus, et castigandi propter Deum a nobis, ad primordiorum experimenta revocavimus, conscientiam communem consulamus, ipsa natura enuntiabit, quales nos ante pabulum et potum in virgine adhuc saliva exhibere consuerit rebus duntaxat sensus agendis quo divina tractantur si multo pollentioris mentis, si multo vivatioris cordis, quam cum totum illud domicilium interioris hominis, escis stipatum, vinis inundatum, 0960C decoquendis jam stercoribus aestuans , praemeditatorium efficitur latrinarum, in quo plane nihil tam in proximo supersit, quam ad lasciviam sapere. Manducavit populus et bibit, et surrexerunt ludere (Ex. XXXII, 6) . Intellige sanctae Scripturae verecundiam: lusum, nisi impudicum, non denotasset. Caeterum, quotusquisque meminerit religionis, occupatis memoriae locis, impeditis sapientiae membris? Nemo ita ut decet, ita ut par est, ita ut utile est, recordabitur Dei in eo tempore , quo ipsum sibi hominem excidere solemne est. Omnem disciplinam victus 0961A aut occidit aut vulnerat. Mentior, si non Dominus ipse oblivionem sui exprobrans Israeli, caussam plenitudini deputat : Incrassatus est dilectus, et pinguefactus, et dilatatus est, et dereliquit Deum qui fecit eum, et abscessit a Domino salutificatore suo (Deut. XXXII, 15) . Denique in eodem Deuteronomio eamdem causam praecaveri jubens: Ne, inquit, cum manducaveris et biberis, et domos optimas aedificaveris, ovibus et bobus tuis multiplicatis, et argento et auro, extollatur cor tuum, et obliviscaris Domini Dei tui (Deut., VIII, 12) . Praeposuit corruptelae divitiarum edacitatis enormitatem, cui ipsae divitiae procurant. Per illas scilicet incrassatum erat cor populi, ne oculis videret, et auribus audiret, et corde conjiceret adipibus obstructo, quas nominatim 0961B esui abstulit, dedocens hominem saginae studere. Caeterum, cui cor erectum potius inveniebatur quam impingnatum, quadraginta diebus totidemque noctibus supra humanae naturae facultatem jejunium perennavit, spiritali fide virtutem subministrante; et vidit oculis Dei gloriam, et audivit auribus Dei vocem, et corde conjecit Dei legem jam tunc docentis non in solo pane vivere hominem, sed in omni verbo Dei (Luc., IV, 4) ; cum quidem nec ipsum Moysen Deo pastum, inediamque ejus nomine saginatam constanter contemplari valeret pinguior populus. Merito igitur etiam in carne se Dominus ei ostendit collegae jejuniorum suorum, non minus et Heliae. Nam et Helias hoc primum quod famem 0961C fuerat imprecatus, satis jam se jejuniis voverat: Vivit, inquit, Dominus, cui adsisto in conspectu ejus, si erit ros istis annis et imber (III Reg., XVII) . Dehinc minantem Jezabel fugiens post unicum pabulum et potum, quem ab angelo expergefactus invenerat, et ipse, quadraginta diebus et noctibus vacuo ventre, arido ore, pervenit in montem Choreb; ubi cum in spelunca devertisset, quam familiari congressu Dei exceptus est! Quid tu, Helia, hic (III Reg., XIX, 9) ? multo amicior ista vox, quam, Adam, ubi es, (Gen., III, 9) . Illa enim pasto homini minabatur, ista jejuno blandiebatur. Tanta est circumscripti victus praerogativa, ut Deum praestet homini contubernalem, parem revera pari. Si enim Deus aeternus non esuriet (Is., I, 11) , ut testatur per Esaiam, hoc erit tempus quo homo Deo adaequetur, 0961D cum sine pabulo vivit.