Index Rerum Quae In Hoc Tomo Continentur.

Epistola nuncupatoria Dominici Vallarsii Clementi XII, Pontifici Maximo. V-VI.

Praefatio generalis. VII-VIII.

1. Hieronymi operum praestantia. Ibid.

2. Novae editionis necessitas. Ibid.

3. Quibus de causis novam editionem aggrediamur. IX-X.

4. Hujus praefationis pars triplex. Ibid.

Pars prima, in qua de Mss. deque edictis collectionibus agitur singillatim. Ibid.

5. Manuscriptae Operum Hieronymi collectiones. Ibid.

6. Editio prima Romae. XI-XII.

7. Commentarior. aliorumque operum editiones antiquae. XIII-XIV.

8. Universae imperfectae. Ibid.

9. Editio Desider. Erasmi. Ibid.

10. Editio Mariani Victorii. XV-XVI.

11. Eadem doctorum aliquot hominum accessionibus locupletata. Ibid.

12. Nihilominus in hebraicis potissimum falsa. Ibid.

13. Editio Pp. Benedictinorum sive D. Joannis Martianaei. Ibid.

14. Ejus editionis praecipua vitia. XVII-XVIII.

Pars altera, in qua, exposita Hieronymianorum operum indole, de iis agitur quae interciderunt aut putantur intercidisse. Ibid.

15. Duplex Hieronymi operum genus. Ibid.

16. Genus alterum. XIX-XX.

17. Non extantium ratio, ac primum de emendatione Scripturarum ex Graeco. Ibid.

18. Evangelium juxta Hebraeos. XXI-XXII.

19. Quid de illa interpretatione calumniaretur Theodorus Mopsuestenus. Ibid.

20. Specimen Commentarii in Abdiam. Ibid.

21. Tractatus septem in Psalmos. XXIII-XXIV.

22. Num ex Origine latine redditi. Ibid.

23. Psalmi XCIII expositio. XXV-XXVI.

24. Breviores in psalmos commentarioli. Ibid.

25. Libri περὶ ἀρχῶν interpretatio. XXVII-XXVIII.

26. Libri contra Joannem Chrysostomum versio. Ibid.

27. Epistolae plures deperditae. Ibid.

28. Quaestiones hebraicae in vetus testamentum. XXXI-XXXII.

29. Commentarii breviores in XII Prophetas. Ibid.

30. Quatuordecim libri in Jeremiam. XXXIII-XXXIV.

31. Interpretatio latina commentarior. Alexandri aphrodisei. XXXV-XXXVI.

32. Liber ad Abundantium. Ibid.

33. Duo libri contra Helvidium. XXXVII-XXXVIII.

Pars tertia, in qua quid in hac nova editione praestitum sit, explicatur. Ibid.

34. Operum partitio. Ibid.

35. Bibliothec. et Mss. quibus utimur et quomodo. XXXIX-XL.

36. Qua ratione emendatus textus. Ibid.

37. Variantes lectiones. Ibid.

1284 38. Observationes et notae. XLI-XLII.

39. Aliorum ac praecipue Benedictinorum notae ad calcem tomi. Ibid.

40. Laus virorum nominatorum. Ibid.

Praefatio hujus tomi. XLIII-XLIV.

1. Epistolarum S. Hieronymi dotes. Ibid.

2. Veterum Editionum in iis recensendis confusio. Ibid.

3. Novi ordinis necessitas et ratio. Ibid.

4. Tractatus et opuscula cum praefationibus aliorum operum excluduntur. XLV-XLVI.

5. Epistolae quinque nondum antea vulgatae adduntur. Ibid.

6. Sex aliae huc primum adscitae. XLVII-XLVIII.

7. Quinque epistolarum Classes, Argumenta, Capitulationes, etc. Ibid.

Epistolarum ordo chronologicus argumentis demonstratur. XLIX-L.

Epistolae primae classis, quas Hieronymus potissimum e Chalcidis eremo scripsit, ab anno 370. ad 380. Ibid.

Epistolae secundae classis, quas Hieronymus per ferme triennium Romae scripsit, ab exeunte anno 382 ad medium 385. LIII-LIV.

Epistolae tertiae classis, quas Hieronymus ab anno 386, e Bethleemi monasterio scripsit, usque ad saeculi quarti finem, damnatumque in Alexandrina Synodo Origenem anno 400. LIX-LX.

Epistolae quartae classis, quas Hieronymus ab ineunte anno 401. usque ad 420, suae scilicet vitae finem scripsit. LXXVII-LXXVIII.

S. Eusebii Hieronymi Stridonensis Presbyteri vita ex ejus potissimum scriptis concinnata ad eminentiss. S. R. E. cardinalem Dominicum Riviera. 5-6

Caput I.—I. Hieronymi patria. II. Natalis annus. III. Nomen. IV. Parentes et consanguinei. 5

Cap. II.—I. Probe educatus domi una cum Bonoso, Romam ad litteras ediscendas mittitur. II. Grammaticorum, rhetorum et philosophorum scholas frequentat. III. In vitia quaedam pueritiae labitur. 14

Cap. III.—I. Romae baptismum suscipit. II. Sub Liberio Papa, anno circiter aetatis suae XX. 16

Cap. IV.—I. Post romana studia domum revertitur. II. Aquileiae parumper moratur. III. Gallias petit. 18

Cap. V.—I. E Gallia Stridonem regreditur, et Aquileiam. II. Scribit Epistolam ad Innocentium de muliere septies percussa. 20

Cap. VI.—I. Aquileiae varias inimicitias incurrit. II. Inde subito divulsus in Orientem navigat. 22

Cap. VII.—I. Iter S. Patris describitur. II. An Jerosolymam tunc adierit? III. Antiochiae substitit. 24

Cap. VIII.—I. Antiochiae hospitatur, ubi de ineunda solitudine secum agit. II. Scribit ea super re amicis epistolas. III. Apollinarium Laodicenum audit, ab ejusque haeresi cavet. IV. Maroniae diversatus historiam de Malcho monacho ab ejusdem ore excipit. 27

Cap. IX.—I. In Chalcidis eremum se recipit, ac poenitentiae se devovet. II. Hebraicae linguae ad carnem magis 1285 mandam, studio se mancipat. III. Num etiam graecam edidiscerit. IV. Per somnium admonitus profanis scriptoribus nuntium remittit. 28

Cap. X.—I. Scribit vitam Sancti Pauli Eremitae. II. Epistolas quoque ad diversos. III. Et exhortatoriam ad Heliodorum. 32

Cap. XI.—I. Antiochena Ecclesia trium simul episcoporum factionibus agitatur. II. Quarum unaquaeque Hieronymum ad se rapere contendit. III. Ex his Meletiani trium ab illo hypostaseon professionem expostulant. IV. Scribit ille ad Damasum semel, atque iterum ea de re. V. Factiosorum arrogantiae cedere compulsus S. adolescens, de eremo deserenda cogitat. VII. Scribit ad Marcum. 34

Cap. XII.—I. Eremo decedit et Antiochiam remigrat. II. Scribit Dialogum Luciferiani et Orthodoxi. III. Presbyter à Paulino ordinatur. IV. Tempus ejus ordinationis asseritur. 39

Cap. XIII.—I. Antiochia Constantinopolim peregrinatur, ubi Gregorium Nazianzenum audit. II. Ibidem Chronicon Eusebii latine vertit, continuatque. III. Homilias quoque Origenis vigintiocto interpretatur. IV. Scribit etiam Tractatum de Seraphim. 43

Cap. XIV.—I. Constantinopoli Romam ad synodum proficiscitur. II. Ibi Damaso ab Epistolis eligitur, ejusque nomine consultationibus Orientis atque Occidentis respondet. III. Num Presbyter Cardinalis fuerit? IV. Solvit Damaso quaestiones de Osanna, et de duobus filiis, frugi et luxurioso. V. Ejusdem rogatu Evangelia graecae fidei reddit. VI. Psalterium quoque cursim juxta LXX. emendat. 46

Cap. XV.—I. Cogitur Romam aliquot virgines ac matronas sacris litteris instituere. II. Ad quas plures Epistolas scribit. III. De singulari illa ad Eustochium, quaedam seorsum. IV. A Damaso de quinque quaestionibus interrogatus respondet. V. Editionem Aquilae cum hebraeo exemplari confert: homilias quoque Origenis in Cantica interpretatur. VI. Scribit contra Helvidium. VII. Alia quaedam scripta ejus et gesta. 49

Cap. XVI.—I. Damasus moritur, cui Siricius, non usque adeo Hieronymi studiosus, succedit. II. Hic inimicitias plurimorum subit. III. Calumnia criminis gravissima liberatur. IV. Decedere Romam instituit. V. Ad Asellam scribit. 53

Cap. XVII.—I. In Orientem Hieronymus navigat. II. Quo proficiscuntur S. quoque Paula et Eustochium. III. Una omnes inviserunt Palaestinam, et loca sancta. IV. Aegyptum etiam et Nitriae monasteria lustrant. V. Bethleemi se recipiunt, ibique sedem figunt. 58

Cap. XVIII.—Quod fuerit Hieronymi vitae genus in Bethleem. II. Num ejus ecclesiae rector, ut Sulpitio dicitur, fuerit? III. Scribit in quatuor Pauli Epistolas commentarios. IV. Num et reliquas omnes exposuerit? V. Ejus scriptionis in universum indoles juxta Hieronymi sensum. 63

Cap. XIX.—I. Scribit in Ecclesiastem Commentarios. II. Quaestionum quoque hebraicarum in Genesim: de locis item, deque hebraicis nominibus libros singulares. III. Didymi librum de Spiritu sancto in latinum transfert. IV. Homilias quoque triginta novem Origenis in Lucam. V. Scribit in Psalmos a decimo usque ad decimum sextum tractatus septem. VI. Denique Malchi captivi monachi vitam, et beati Hilarionis. 70

Cap. XX.—I. Recensentur quae Hieronymus ex τῶν LXX. exemplari in latina tunc vulgata editione emendavit. II. Libri qui ex eo labore nunc superant. 74

Cap. XXI.—I. Vetus Testamentum ex hebraeo interpretatur. II. Praepostero ordine, atque initio a Regum libris facto, maximam ante annum 392 ejus versionis partem edidit. III. Quamdam etiam apud se aliquandiu retinuit. IV. Reliquum Hebraei canonis quod supererat, secutis temporibus absolvit. 77

Cap. XXII.—I. Intereadum varias Hieronymus ad Paulam atque Eustochium Epistolas scribit. II. Scripsit etiam in Michaeam, Sophoniam, Naum, Abacuc, atque Aggaeum Commentarios. III Num Jonam antea exposuerit, et num breviores alios commentarios in singulos duodecim Prophetas minores elucubrarit? IV. Eadem opera alios Prophetas illustrare pergit. V. Librum de viris illustribus edit. 83

Cap. XXIII.—I. Joviniani haeresim S. Pater impugnat duobus libris. II. Quibus dum virginitatem extollit, nuptiis detrahere visus est. III. Scribit adeo pro iisdem suis libris Apologeticum ad Pammachium. IV. Item ad Domnionem eadem de re. V. Litteris quoque Desiderii, ut et propositis sibi ab Amando quaestionibus respondet. 87

Cap. XXIV.—I. Recedit parumper a Ruffini amicitia declaratione sua quadam in Origenem. II. Quae in apertam simultatem abit occasione adventus S. Epiphanii Hierosolymam. 1286 III. Hinc primordia schismatis Hierosolymitani, cujus praestringitur historia. IV. Noster ab Epiphanii partibus stat contra Origenistas, Ruffinus Joanni Hierosolymitano adhaeret. V. Dissidii aucta occasio ordinatione Pauliniani fratris Hieronymi ab Epiphanio facta. VI. Item acrius ob ejusdem Epiphanii epistolam ad Joannem graece scriptam quam Hieronymus latine vertit, atque alia ad Pammachium Epistola defendit. 92.

Cap. XXV.—I. Dissidentes in concordiam redigere Archelaus comes incassum nititur. II. Ad ipsum Theophilus Alexandrinus episcopus frustra conatur. III. Culpa potissimum Isidori Presbyteri Origenistae, quem legatum in eam rem miserat. IV. Hinc Theophili adversus Hieronymum benevolentia refrigescit. V. Scribit nihilominus sanctus Pater ad eum saepius. VI. etiam ad Marcellam, et Epitaphium Nepotiani. VII. Commentarios quoque in Jonam. VIII. Tum alias ad alios Epistolas in quibus nonnulla de Origeniana causa. 101

Cap. XXVI.—I. Ruffinus in Occidentem reversurus cum Hieronymo in templo Anastasis ex amicitia redit in gratiam. II. Annus, quo id contigit, novis argumentis adstruitur. III. Num hoc tempore, et Ruffini Melaniaeque cum primis opera extinctum penitus schisma Jerosolymitanum sartaque pax sit inter Joannem quoque et monachos reliquos? IV. Argumentis pro asserentium parte respondetur, aliaque afferuntur quae id negant. Quaedam obiter de Palladio. VI. Interea S. Pater in adversam valetudinem incidit, et febri per tres menses laborat. VII. Scribit nihilominus quaedam quae recensentur. VIII. In his Commentarios in Matthaeum. IX. Et contra Joannem ad Pammachium, et ad Theophilum. X. Tempus scriptionum istarum asseritur, et vindicatur. XI. Demum instaurata inter omnes pace, scribit ad Fabiolam de veste sacerdotali. 111

Cap. XXVII.—I. Nova cum Ruffino contentio exoritur ob interpretatum ab eo Origenis librum Periarchon, et laudatum in Praefatione Hieronymum. II. Quem Pammachius et Oceanus ad respondendum Ruffino excitant. III. Ad hunc Noster amice conquestus ea de re scribit. IV. Apud illos autem luculenta epistola se purgat: quacum suam Periarchon translationem fidelem mittit. V. Varias item scribit varii argumenti Epistolas quae recensentur. VI. Origenem interea ejusque asseclas damnat Theophilus, eaque de re scribit ad Hieronymum et ad Anastasium Papam. VII. Qui damnat item excerptas ex eo libro Origenis blasphemias, datque ea super re ad Simplicianum Mediolanensem episcopum litteras. VIII. Ruffinum quoque Romam ad causam dicendam accersit. IX. Scribit eodem tempore contra Hieronymum Apologiam seu libros Invectivarum. 122

Cap. XXVIII.—I. Theophilus in Origenistas declamat Paschali Epistola. II. Tum de Nitriae monasteriis, coacta ibi synodo ejicit. III. Synodicam quoque, sive generalem contra illos Epistolam scribit. IV. Alia ejus, atque aliorum ea de re scripta. V. Quae Hieronymus latine omnia vertit. VI. Incipiens a Paschali VII. et VIII. A qua aliarum ejus interpretationum chronicus ordo restituitur. IX. Et germanitas Hieronymianae in iis operae comprobatur. 133

Cap. XXIX.—I. Paschalem Theophili alteram interpretatur. II. Tum synopsi librorum contra se Ruffini respondet. III. Quo tempore et hospitium juxta monasterium aedificat. IV. Ad eum Ruffinus integrum exemplar Invectivarum suarum mittit. V. Atque una Epistolam, nunc deperditam, qua illum ejusque libros pessime excipit. VI. Adversus quem Noster tertium Apologetici sui librum cudit. VII. Licet ab Aquileiensi episcopo sancto Chromatio rogatus, ut a scribendo in Ruffinum abstineret. VIII. De commentitia Epistola ad Afros sub ejus nomine in vulgus edita. IX. Scribit ad varios Epistolas quae recensentur. 141

Cap. XXX.—I. Contentio Hieronymum inter atque Augustinum oboritur. II Epistolae hac super re ultro citroque missae. III. Commentarius in Abdiam huic tempori asseritur. IV. Sancta Paula diem obit, cujus laudes sanctus Pater Epistola ad Eustochium prosequitur. V. Tum hujus anni Paschalem Theophili latine vertit. VI. Itemque Regulam sancti Pachomii, ejusque ut et Theodorici Epistolas, et verba mystica. VII. Iterum adversus Augustinum disputat. VIII. Eorum hac super re Epistolae. IX. Scripta alia quaedam sancti Patris, quae huc pertinent. 149

Cap. XXXI.—I. Librum Theopili contra sanctum Joannem Chrysostomum de graeco vertit. II. Condit et Commentarios in prophetas Zachariam et Malachiam: Oseam quoque, Joelem et Amosum. III. Scribit et librum contra Vigilantium. IV. Tum ad Minervium et Alexandrum de verbis Apostoli, omnes quidem dormiemus, etc. V. Et in Danielem Commentarium. VI. Cujus occasione criminationem gravissimam subit. VII. Ejusdem ad varios Epistolae. VIII. Denique et Commentarius in Isaiam. 157

1287 Cap. XXXII.—I. Nuntio de capta Roma, et Marcellae obitu consternatus, despondet animum. II. Coeptos tamen in Ezechielem Commentarios postea resumit. III. Et ad Marcellinum respondens, queritur de irruptione Saracenorum, a quibus vix salvus effugit. IV. Scribit deinde ad Principiam Marcellae Epitaphium. V. Ad Rusticum quoque, et ad Gaudentium Epistolas. VI. Commentarios in Ezechielem absolvit. VII. Scribit ad Demetriadem et ad Dardanum. VIII. Quaedam alia scripta ejus et gesta. 164

Cap. XXXIII.—I. Pelagius haeresim suam importat in Palaestinam. II. Quem Hieronymus in Jeremiam scribens, perstringit. III. Mox impugnat data ad Ctesiphontem Epistola. IV. Et praefationibus secunda et tertia in Jeremiam. V. Tum proprio opere, sive tribus libris Dialogorum. VI. Recipit se iterum ad Commentarios: quod tamen opus imperfectum relinquit. VII. Male habetur a Pelagianis, qui in monasterium ejus igne et caedibus saeviunt. VIII. Consolatorias ea de re accipit ab Innocentio Papa. IX. Sedes mutat, nec tamen desinit haeresi infestus esse. X. Eustochium moritur. XI. S. ipse Pater diem obit. 169

Incipit Vita Sancti Hieronymi Presbyteri. 175-176

S. Eusebii Hieronymi incomparabilis Ecclesiae Christi Doctoris, et eximiae sanctitatis viri vita, ex ipsius praesertim syngrammatis et sanctorum item Augustini, Damasi, Gregorii, Gelasii aliorumque aliquot collecta tractatibus. 183-184

Vita Divi Hieronymi, Incerto Auctore. 201-202

Selecta veterum testimonia de Hieronymo ejusque scriptis. 213-214

Petri Pauli Vergeri Justinopolitani de divo Hieronymo oratio. 231-232

Ex antiq. Cod. Ambrosian. Bibliothec. quae Mediolani est, n. 173. 235-236

Ex alio Cod. Ambrosian. I. LIII. translatio corporis S. Hieronymi. Qualiter corpus D. Hieronymi delatum est Romam, et in Basilica Beatae Virginis collocatum. 237-238

Admonitio de subsequente opusculo.

Eusebius de morte Hieronymi ad Damasum. 239

Admonitio Augustini Hipponensis Episcopi ad Cyrillum Hierosolymitanum Episcopum, de magnificentiis beati Hieronymi. 281

Cyrilli Episcopi Hierosolymitani de miraculis Hieronymi, ad sanctum Augustinum, Episcopum Hipponensem. 289

Sancti Hieronymi Epistolae, secundum ordinem temporum adamussim digestae et in quatuor classes distributae. 325-326

Prima classis, complectens epistolas potissimum e Chalcidis eremo scriptas, ab anno Christi 370 ad 380. Ibid.

Epistola Prima. Ad Innocentium, de muliere septies percussa. Hieronymus, Innocentii precibus, historiam cujusdam miraculi refert, quod Vercellis in Liguria, sua aetate acciderat. Quaedam mulier adulterii falso accusata atque una delatus juvenis, tormentis, ad eliciendam veritatem, cruciantur. Hic quod non admiserat prae dolore confessus, occiditur; mulier vero saepius icta non moritur; tandem, cum videretur occubuisse, revixit; et cum denuo ad supplicium requireretur, Evagrius veniam ei ab Imperatore impetrat. 325

Epist. II. Ad Theodosium et caeteros anachoretas; quos rogat ut a Deo impetrent, ut vivere in deserto velit ac possit. 331

Epist. III. Ad Ruffinum monachum. Ruffinum Aquileiensem, quem in Aegyptum concessisse audierat, videre et alloqui vehementer optat, eumque de suo statu, deque Bonosi, sodalis carissimi, qui in insulam quamdam, poenitentiae peragendae causa, secesserat, certiorem reddit. Denique ut in mutua caritate perseveret, deprecatur. 332

Epist. IV. Ad Florentium. Superiorem Epistolam Ruffino reddendam isti ad Florentium jungit, eumque Hierosolymae degentem, quod multorum pauperum necessitatibus subveniret, plurimum laudat; tum Ruffini etiam laudes admiscet. 335

Epist. V. Ad Florentium. Respondet Florentio, eumque certiorem facit se jam solitudinem quae, juxta Syriam Saracenis jungitur, arripuisse. Tum petit ab eo libros quosdam, aliosque illi offert, quibus abundabat. 336

Epist. VI. Ad Julianum Aquileiae diaconum. Excusat se apud Julianum de silentio litterarum, et cum, eo primum nuntiante, intellexisset, sororem suam in eo permanere quod coeperat, rogat ut de ejus proposito crebris ad se litteris laetiorem faciat, addens se obtrectatorem suum interea despicere. 337

Epist. VII. Ad Chromatium, Jovinum et Eusebium. Chromatium et Eusebium fratres, una cum Jovino amico nec non matre et sororibus virginibus, eadem in domo sancte viventes, resalutat, eorumque laudat contubernium. Tunc Bonosi, de quo illi scripserant, laudes admiscet. Demum sororem suam, quae bonos in patria magistros vitae 1288 non haberet, illis commendat. 338

Epist. VIII. Ad Niceam hypodiaconum Aquileiae. Niceam, veterem sodalem ac peregrinationis suae comitem, jam in patriam regressum, ut ad se aliquando scribat, exemplo Chromatii et Eusebii fratrum, hortatur. 341

Epist. IX. Ad Chrysogonum monachum Aquileiae. Expostulat cum Chrysogono, recenti amico, quod nihil ad se scripserit. 342

Epist. X. Ad Paulum senem Concordiae, quem centesimum agentem annum, et tamen integro virentique corpore, laudat, petitque ab eo libros aliquot, mittens ei interea vitam Pauli eremitae, quam nuper adornaverat. 343

Epist. XI. Ad Virgines Aemonenses. Conqueritur quod virgines Aemonae in Italiae finibus degentes, saepe ab eo litteris provocatae, nunquam rescripserint, ostenditque non esse suis obtrectatoribus credendum. 344

Epist. XII. Ad Antonium monachum, quem reprehendit quod, toties rogatus, nunquam rescripserit: rursumque hortatur ut diligentem se diligat et scribenti rescribat. 345

Epist. XIII. Ad Castorinam materteram. Casterinam, materteram suam, cum qua aliquid habuerat dissidii, ad pacem et concordiam, quod per alias etiam fecerat litteras, adhortatur. 346

Epist. XIV. Ad Heliodorum monachum. Heliodorum, peregrinationis suae comitem, quem frustra conatus erat apud se in Eremo detinere propositi socium, datis litteris, quemadmodum discedenti promiserat, ad se invitat, et vitae eremiticae beatitudinem praedicat. 347

Epist. XV. Ad Damasum Papam. Rogat ut sibi significet, an tres hypostases in Deo dicendae sint, vel tacendae, et cum quo apud Antiochiam communicare debeat. 355

Epist. XVI. Ad Damasum Papam. Apud quem ex tribus, qui Antiochenam Ecclesiam scindunt, debeat communicare, ut sibi significet iterum obtestatur. 358

Epist. XVII. Ad Marcum presbyterum. Marco fidei suae de trinitate professionem cum Romana et Alexandrina Ecclesiis congruentem exponit, doletque plurimum, quod Arianorum factione amici sui discedere ex eremo compulsi sint, ipseque ad relinquenda ea loca quotidie expetatur. 359

Epist. XVIII. Ad Damasum Papam. De seraphim et calculo. Exponit Visionem sexti capituli Isaiae Prophetae; et, post nonnulla de historia et morte regis Osiae, de Seraphim et Trisagio erudite, suo more, pertractat. 361

Secunda classis complectens Epistolas, quas Hieronymus per ferme triennium Romae scripsit ab exeunte anno Christi 382 ad ultra medium 385. 375-376

Epist. XIX. Damasi papae ad Hieronymum. Quid apud Hebraeos sonet Osanna perspicue sibi explicari rogat. 375

Epist. XX. Seu rescriptum Hieronymi ad Damasum. Quid vox Osanna significet juxta hebraicum fontem, et cur hebraeum hoc verbum, ita ut est apud Hebraeos, relictum apud omnes sit linguas, docet. Ibid.

Epist. XXI. Ad Damasum. Evangelicum parabolam quae est apud Lucam, de filio prodigio et filio frugi, in modum commentarii, rogatus ipso a Damaso, interpretatur. 379

Epist. XXII. Ad Eustochium, Paulae filiam, Eustochium virginem docet, quomodo virginitatem custodire debeat, quam professa erat, atque eos qui, castitatis specie, ventri avaritiaeque inserviunt, acriter insectatur. 394

Epist. XXIII. Ad Marcellam. Leae religiosissimae feminae mortem cum consulis designati, qui sub idem tempus obierat, morte comparat, ostendens, quantum discrimen sit inter sanctorum et ethnicorum exitus. 425

Epist. XXIV. Ad eamdem Marcellam. Asellam virginem, quae Romae veluti in eremo solitariam vitam sanctissime degeret, laudat apud Marcellam, a qua de illius sanctitate audierat. 427

Epist. XXV. Ad eamdem Marcellam. Decem nomina, quibus, apud Hebraeos, Deus vocatur, Marcellae id a se postulanti explicat. 428

Epist. XXVI. Ad eamdem Marcellam. Exponit cur nomina quaedam hebraica sine interpretatione in Scripturarum translationibus remanserint, et quid significent. 430

Epist. XXVII. Ad eamdem Marcellam. Respondet iis, qui sibi obtrectabant, quod quaedam ex Novo Testamento jam recepta mutasset, et virginum cum viris consuetudinem vituperasset. 431

Epist. XXVIII. Ad eamdem Marcellam. Quid sit Sela, sive Diapsalma, interpretatur; tum Origenis Epistolam latine reponit, ut quid ille senserit de proposita quaestione Marcella uberius cognoscat 433

Epist. XXIX.—Ad eamdem Marcellam. Roganti Marcellae, ut quid sibi vellet Ephod Bad in Regnorum libro I, 1289 sibi exponeret, satisfacit, addens quoque quid Theraphim significet in Judicum volumine. 435

Epist. XXX. Ad Paulam. Etymologias litterarum Hebraicarum et interpretationes sanctam Paulam edocet; et quanta sint in connexione eorumdem elementorum divina mysteria, breviter exponit. 441

Epist. XXXI. Ad Eustochium. Quaedam munuscula sibi in natali S. Petri ab Eustochio missa, mystica interpretatione trahit ad morum institutionem. 445

Epist. XXXII. Ad Marcellam. Excusat se, quod paucis scripserit, nimirum conferendis cum Aquilae translatione hebraeis voluminibus occupatus. Brevitatem vero hujus Epistolae compensat duabus superioribus Epistolis Paulae et Eustochio directis, quas Marcellae legendas mittit. 446

Epist. XXXIII. Ad Paulam pars quaedam. Indicem operum Origenis contra Varronis Opera conferens, ostendit, Ecclesiam Christi habuisse Scriptorem qui omnes Graecos Latinosque superasset etiam librorum editorum multitudine. Ibid.

Epist. XXXIV. Ad Marcellam. Quid sit Panis doloris quidque filii excussorum in psalmo 126, eleganter exponit, excusans interea sanctum Hilarium, quod deceptus ab Heliodoro Presbytero, non bene intellexerit excussorum verbum. 448

Epist. XXXV. Damasi Papae ad Hieronymum. Hieronymum, cujus scripta multa se cum aviditate legere profitetur, enixe Damasus rogat, ut subjectis quinque quaestionibus ex Veteri Testamento respondeat. 451

Epist. XXXVI. Seu rescriptum Hieronymi ad Damasum. Praemissa excusatione morarum, ac praetermissis tantum duabus quaestiunculis, secunda et quarta a Tertulliano, Novatiano ac Origene disputatis, reliquis tribus copiose respondet. 452

Epist. XXXVII. Ad Marcellam. Heduorum Episcopum S. Rheticium coarguit, quod in commentariis super Cantico Canticorum, Tharsis pro Tarso Ciliciae, et aurum Ophaz pro Petro Apostolorum principe inepte nimis acceperit. 461

Epist. XXXVIII. Ad Marcellam. Blaesillam Paulae filiam quae mortuo marito, admonita valida febri, totam sese converterat ad Christum, et monacham profiteri coeperat, de proposito laudat, ejusque obtrectatoribus respondet. 463

Epist. XXXIX. Ad Paulam. Blaesilla, paulo post mortem mariti suam que conversionem, defuncta, Paulam matrem consolatur Hieronymus, et nimium ejus dolorem objurgat, admiscetque interim Blaesillae virtutes et vitam. 465

Epist. XL. Onasum obtrectatorem quempiam videt, qui, quod Hieronymus in suis libris adversus vitia scripserat, ad suam contumeliam pertinere putabat. 473

Epist. XLI. Refellit Montani haeretici dogmata, ostenditque quid inter ejus errores atque Ecclesiae sententiam intersit. 474

Epist. XLII. Ad Marcellam. Roganti Marcellae quid sit verbum contra spiritum sanctum, respondet, sensum Novatiani docens esse falsum. 477

Epist. XLIII. Ad Marcellam. Hortatur ut, Roma relicta se rus conferat: per contentionem ostendens et quantum habeat Roma molestiarum, et quantum commoditatum solitudo. 478

Epist. XLIV. Ad Marcellam. Munuscula missa a Marcella, sibi et Paulae filiaeque ejus Eustochio, per jocum, allegorice interpretatur. 480

Epist. XLV. Ad Asellam. Navem, Roma discessurus, conscendens, purgat se ab obtrectatorum calumniis, apud quos ingens sibi odium conflaverat, quod Paulum et Eustochium, primarias feminas traxisset ad monachorum institutum. Ibid.

Tertia Classis complectens Epistolas ab anno 386, e Bethleemi monasterio scriptas, usque ad saeculi quarti finem, damnatumque in Alexandrina synodo Origenem anno 400. 483-484

Epist. XLVI. Paulae et Eustochii ad Marcellam. Paula filiaque ejus Eustochium, cum ad sancta loca devenissent, Marcellam hortantur ut, relicta Roma, ad eas Betlheem commigret, fruitura omnibus Christi monumentis, in locis in quibus pleraque religionis nostrae mysteria peracta sunt. 483

Epist. XLVII. Ad Desiderium. Desiderium et Serenillam sororem a quibus litteras acceperat, ex nominum etymologia ducto initio, commendat; et ut ad sancta loca, suum implentes propositum, accedant, hortatur; et cur suorum operum interea nihil illis mittat, rationem reddit. 492

Epist. XLVIII. Seu liber apologeticus ad Pammachium. Defendit suos contra Jovianum libros, quos acceperat a Pammachio eo nomine invidiose traduci ab obtrectatoribus suis, quod nimius in laudem virginitatis videretur atque 1290 e contra iniquior in matrimonium.

Epist. XLIX. Ad Pammachium. Apologeticam superiorem Epistolam Pammachio mittit, eidemque gratulatur quod ab omnibus dignus haberetur sacerdotio; tandem cum invitat ad lectionem translationum suarum ex hebraeo, et aliorum opusculorum. 511

Epist. L. Ad Domnionem. Admonitus a sancto Domnione de conviciis quibus Romae lacerabant multi libros adversus Jovinianum, in primis autem monachus quidam juvenis, rumigerulus, hunc mire exagitat, ejusque imperitiam objurgans, provocat ad scribendum. 512

Epist. LI. Sancti Epiphanii ad Joannem Episcopum Hierosolymorum ab Hieronymo latine reddita. Epiphanius Episcopus Salaminae Cypri excusat se Joanni Episcopo Hierosolymitano, quod Paulinanium presbyterum ordinasset, ipso inconsulto. Deinde commonet ut ab erroribus Origenis abstineat. 517

Epist. LII. Ad Nepotianum. Nepotiano, Heliodori ex sorore nepoti, praescribit vivendi formam, quam clerici et monachi sequi debeant, saluberrima per singulas virtutes quae ad eorum vitam pertinent praecepta, paraenetiae exponens. 527

Epist. LIII. Ad Paulinum. Omnium sapientum exemplis provocat ad studium litterarum sacrarum, et in his quantum sit difficultatis, ostendit. Deinde quo magis inflammet ad earum studium, singulos libros, auctores et argumenta elogiis quibusdam breviter commendat. Denique ut se a saeculi rebus penitus expediat, hortatur. 540

Epist. LIV. Ad Furiam. Furiam viduam, Titianae filiam, hortatur ut in viduitate perseveret, nec iteret matrimonium; et, quoniam adhuc virenti aetate, quibus modis pudicitiam simul et famam tueri debeat, praecipit. 530

Epist. LV. Ad Amandum. Amando presbytero, qui sibi proposuerat, per litteras, tres quaestiones, simulque de cujusdam sororis statu consuluerat, ad singula respondet. 560

Epist. LVI. Augustini ad Hieronymum. Augustinus Hieronymo de nova post LXX. Veteris Testamenti versione, deque Petro reprehenso a Paulo ad Galat. 2, expostulans de suscepto hinc patrocinio mendacii officiosi. 565

Epist. LVII. Ad Pammachium. Cum, quod Epiphaniii superiorem Epistolam LI ad Joannem Episcopum Hierosolymitanum non recte transtulisset Hieronymus, cavillaretur Ruffinus; post querelas quod, se inscio, e scriniis suffuratus epistolam nondum plene emendatam aliquis sit, tam veterum omnium Eruditorum quam sacrarum scripturarum testimoniis docet, quodnam sit optimum genus interpretandi, illud scilicet esse ostendens quo ipse in vertenda Epistola usus est, hoc est, quo sensus e sensu non verbum e verbo transfertur. 568

Epist. LVIII. Ad Paulinum. Recusans, ob humilitatem Christianam, laudes Paulini, vicissimque laudes laudibus repensans, ob eloquentiam ejus et morum honestatem, hortatur ipsum ad studia divinarum Scripturarum, normamque illi vitae sancte ac caste peregendae proponit. 579

Epist. LIX. Ad Marcellam. Singulis quinque quaestionibus sibi a Marcella propositis respondet. 586

Epist. LX. Ad Heliodorum. Super Nepotiani presbyteri morte, Heliodorum, ejus avunculum consolatur: ostenditque mortem non esse timendam quae a Christo devicta sit; tum multis propositis veterum ethnicorum exemplis, Nepotiani laudes explicat, et demum ex eorum temporum necessitatibus, ad vitae contemptum hortatur. 589

Epist. LXI. Ad Vigilantium. Vigilantium, qui, in accidentem regressus, Hieronymianum nomen et illius amicos infamabat, reprehendit; hortaturque ut aliquando resipiscat ac desinat calumniari; blasphemias ejus in fine acriter coarguens. 602

Epist. LXII. Ad Tranquillinum. Docet, quatenus amplectendus ac legendus Origenes sit. 606

Epist. LXIII. Ad Theophilum. Significat, respondens Theophilo, nihil sibi esse antiquius quam Christi jura servare, gratias agens interim de commonitione circa Canones ecclesiasticos, nec probans quod ille remissius ageret in causa Origenistarum. 607

Epist. LXIV. Ad Fabiolam. Fabiolae, quae Bethleem se contulerat, illic cum Paula et Eustochio victura, sed ingruentibus barbaris coacta est subito reverti betlheem, explicat quid habeat mysterii vestitus Sacerdotum ac Levitarum, additque velut auctarium de ritu caeremoniisque, sacrorum, deque vasis Templi. Invitat autem illam verecunde, ut quandoquidem pacata jam esset Bethleemitica regio, redeat ad pristinum contubernium. 608

Epist. LXV. Ad Principiam Virginem. Quadragesimum quartum Psalmum, cujus initium est, Eructavit cor meum verbum bonum, in quo sponsi Christi sponsaeque Ecclesiae epithalamium canitur, Principiae romanae virgini, post 1291 defensum a calumniis se ac muliebrem sexum, quem in expositione Scripturarum maribus interdum praeferebat, interpretatur. 622

Epist. LXVI. Ad Pammachium. Paulinam, Paulae filiam, quae Pammachio nupserat, juveni docto cum primis et nobili, defunctam laudat, ipsumque Pammachium, qui statim ab ejus morte monachi propositum arripuerat, opes suas in pauperum subsidium elargitus, hortatur ut in sancto proposito pergat. 639

Epist. LXVII. Augustini ad Hieronymum. Hieronymum sciscitatur de titulo vulgati ab ipso libri de Scriptoribus ecclesiasticis; tum de Petro reprehenso non mendaciter a Paulo, quod etiam superiori epist. 56 quaesierat. Postremo petit ut quae sint Origenis aliorumque haereticorum errata, sibi indicet. 647

Epist. LXVIII. Ad Castrucium. Castrucio e Pannonia, qui, ut Hieronymum inviseret, navigare constituerat, gratias agit, eumque consolatur de caecitate oculorum, docens eam aliquoties a Deo propitio immitti. 651

Epist. LXIX. Ad Oceanum.—Carterii Hispani Episcopi, qui unam ante baptismum, alteram, ea mortua, post baptismum, uxorem duxerat, ordinationem defendit, ne bigamus censeatur, contra quam Oceanus sentiebat. Hinc arrepta occasione de verbis Apostoli, Unius uxoris virum, deque iis quae in Episcopo cum primis requiruntur, virtutibus disserit. 653

Epist. LXX. Ad Magnum oratorem urbis Romae.— Magno cuidam rhetori romano, quem Ruffinus subornarat, ut quaereret ab Hieronymo, cur in opusculis suis saecularium litterarum exempla poneret, rationem reddit, ostenditque quatenus id liceat, et quorum exemplo id faciat. 664

Epist. LXXI. Ad Lucinium.—Lucinium Baeticum genere, qui cum uxore sua Theodora castam ducebat vitam, et Hierosolymam navigare constituerat, hortatur ut in proposito perstet, et adnaviget. Interea opera quaedam sua, quae ille postulaverat, una cum quatuor ciliciolis et Isaiae codice mittit; tum de Jejuniis, Eucharistiae sumptione ac traditionibus ecclesiasticis disserit. 669

Epist. LXXII. Ad vitalem presbyterum.—Alteri Vitalis Epistolae respondens, docet pro vero credendum esse Salomonem et Achaz undecimo aetatis anno filios genuisse. Posse tamen alia ratione Scripturam id asseverantem explicari; verum ab hujusmodi quaestionibus anxie discutiendis dehortatur. 673

Epist. LXXIII. Ad Evangelum Presbyterum.—Auctoris anonymi librum, qui pontificem Melchisedech, non hominem, sed Spiritum sanctum fuisse affirmabat, ex veterum christianorum sententiis impugnat; ostenditque, illum revera hominem genere Chananaeum extitisse; aut, si Judaeis credatur, Sem, primum filium Noe patriarchae. 676

Epist. LXXIV. Ad Ruffinum presbyterum.—Recentis cum Ruffino amicitiae officiis breviter perstrictis, jurgium duarum meretricum interpretatur allegorice de Ecclesia ex Gentibus congregata, ac Judaeorum Synagoga. 682

Epist. LXXV. Ad Theodoram viduam.—Theodoram Lucinii viduam consolatur de morte mariti, cujus virtutes, et castitatem praecipue laudat. 685

Epist. LXXVI. Ad Abigaum.—Abigao presbytero excusat se, quod non scripserit: eumque consolatur, ne moleste ferat caecitatem corporis, cum animo cernat. Denique integritatem ejus laudat, eique commendat Theodoram, viduam Lucinii. 689

Epist. LXXVII. Ad Oceanum.—Fabiolam nobilem feminam laudat, quod, post lapsum, ad Christum conversa, sanctissimam vereque Christianam egerit vitam, gloriosumque meruerit vitae finem. Tum alteram de 42 mansionibus epistolam huic jungit, atque ejus memoriae reddit. 690

Epist. LXXVIII. Seu liber exegeticus ad Fabiolam.— Postquam egressus Hebraeorum ex Aegypto et diuturni itineris historiam spiritualiter intelligendam docuit, Mansionum ordinem prosequitur, singulam quamque juxta tropologiam exponens; redditque ita memoriae Fabiolae opus, quod ei viventi promiserat. 698

Epist. LXXIX. Ad Salvinam.—Salvinam, mulierem nobilissimam, de Nebridii mariti morte consolatur, et post mortui viri laudes, quomodo superstites ex eo parvulos, educare, qualemque ipsa vitam traducere debeat, docet, et a secundis nuptiis dehortatur. 724

Epist. LXXX. sive Praefatio Ruffini in libros περὶ αρχῶν Origenis.—Ruffinus ut Origenem veluti ab adscriptis erroribus expurgatum, cunctis legendum obtrudat, Hieronymum suae sententiae socium laudat, et Origenianarum opinionum fautorem mentitur: quae res maximum inter utrumque dissidium peperit. 733

Epist. LXXXI. Ad Ruffinum.—Cum obliquis Ruffini audibus in suspicionem traheretur haeresis Origenianae, 1292 incitantibus etiam amicis, respondet superiori epistolae, qua eum monet, ne se posthac simili modo laudet. 735

Epist. LXXXII. Ad Theophilum.—Missis a Theophilo Alexandrino Episcopo litteris ad se et monachos, qui secum degebant, ut pacem inter eos et Joannem Episcopum Hierosolymitanum reconciliaret, respondet, nihil potius habere se, quam ut dissidium componatur, et pax Christi inter utrosque resarciatur. Suas deinde interpretationes latinas Origenis ac fratris Pauliniani ordinationem defendit adversus querimonias ejusdem Joannis. 736

Epist. LXXXIII. Pammachius et Oceanus exstimultant Hieronymum, ut librum περὶ αρχῶν in latinum sermonem exacte transferat, et a calumniis Ruffini et hominum suspicionibus se purget, et ostendat ab Origenistarum errore alienum. 743

Epist. LXXXIV. Respondens superiori Epistolae, exponit, quo animo legerit laudaritque Origenem, quem ab omnibus legi cupiat, si fieri possit absque periculo pietatis: et aemulorum calumnias refellit, ac suspiciones hominum diluit; coactusque prodit errores Origenis, quos frustra conabantur defendere, qui suam haeresim illius praetextu defendere studebant. 744

Epist. LXXXV. Ad Paulinum.—Alteri e duabus Paulini quaestionibus sibi propositis breviter respondet: priorem, quod in libris περὶ ἀρχῶν a se nuper latine versis enucleetur, omittit. Tum quo animo Origenem legerit, docet. 752

Epist. LXXXVI. Ad Theophilum.—Laudat prudentiam Theophili, cujus opera victa est factio Origenistarum. 754

Epist. LXXXVIII. Ad Theophilum.—Respondet superiori, laudatque Theophilum, per quem non solum Aegyptus et Syria, sed et Italia omnis liberata sit ab haeresi. 755

Epist. LXXXIX. Theophili ad Hieronymum.—Monet, explosos Origenistas, ut occultos, si qui sunt Palaestinae, insectetur. 756

Epist. XC. Theophili ad Epiphanium.—Hortatur Epiphanium, ut modis omnibus adnitatur quo, convocata Synodo, Origenistarum haeresis publica auctoritate damnetur; simulque illi a se scriptam Synodicam mittit. Ibid.

Epist. XCI. Epiphanii ad Hieronymum.—Nuntiat Origenistarum factionem, opera Theophili damnatam: atque exemplar Epist. Synodicae ad eum mittens, hortatur ut, quos adversus eam haeresim scripsisset libros, in vulgus edat. 757

Epist. XCII, seu Theophili Synodica ad Episcopos Palaestinos, et ad Cyprios. 758

Epist. XCIII, sive responsum Hierosolymitanae Synodi ad superiorem Theophili, S. Hieronymo, ut videtur, interprete. —Respondent Synodi Patres, immunem ab Origeniana, quam subinde execrantur, haeresi, esse Palaestinam; tamen quaecumque Theophilus in superiori Synodica damnaverat, dogmata et personas damnare se profitentur. 769

Epist. XCIV. Dionysii ad Theophilum: a S. Hieronymo, ut videtur, latine reddita.—Theophilum continuo laudat, quod ejus opera damnata sit haeresis origeniana, quam ut persequi ad finem usque non desinat, vehementer hortatur. 771

Epist. XCV. Anastasii Papae ad Simplicianum.—Studium Theophili, ac vigilantiam laudat, cujus litteris conventus, Simpliciano, Mediolanensi Episcopo, denuntiat, a se quoque origenianae haeresi inflictum esse anathema. 772

Quarta classis complectens Epistolas ab ineunte anno 401, usque ad 420 sive Hieronymi vitae finem. 773-774

Epist. XCVI. Sive Theophili Alexandrini Episcopi Paschalis annis 401, ad totius Aegypti Episcopos, a S. Hieronymo latine reddita.—Christi divinitas maxime contra Apollinarem asseritur; tum Origenis errores plerique sigillatim proponuntur ac refutantur; Denique in proximos dilectio, ad celebrandum, ut par est, Dominicum Pascha, praecipua virtus laudatur. 773

Epist. XCVII. Ad Pammachium et Marcellam.—Alteram Theophili Paschalem epistolam contra Origenem a se latine explicatam mittit, et quod superiorem a se immutatam calumniarentur Origenistae, rursus hoc anno Graecum exemplar versioni suae jungit, et paucis haereticos impugnat. 790

Epist. XCVIII. Sive Theophili Alexandrini altera Paschalis anni 402, ad totius Aegypti Episcopos, S. Hieronymo interprete. —Primo credentes hortatur ad Dominicum Pascha celebrandum; deinde Apollinarii, tertio Origenis errores impugnat, ac jugulat: postremo haereticos ad poenitentiam cohortatur. 792

Epist. XCIX. Ad Theophilum.—Excusat se Theophilo, quod subnexam Paschalem ejus Epistolam serius verterit; impeditus partim obitu Paulae, partim suo morbo. 812

Epist. C. Sive Theophili Alexandrini Episcopi ad totius 1293 Aegypti Episcopos paschalis anni 404, D. Hieronymo interprete.—Cessandum a peccatis, inita virtutum consuetudine, qua ad Pascha celebrandum animi praeparentur. Jejuniorum quadragesimalium observatio sancta, tum recta in Deum fides proponuntur. Origenis errores, quos exsecrari oporteat ante Dominicum Pascha. Calcanda insuper avaritia, et amore in Deum dilectio in proximos jungenda. 813

Epist. CI. Augustini ad Hieronymum.—Negat se in Hieronymum librum scripsisse, in hoc falsus quod aliquis prolixam Epistolam librum appellasset. 829

Epist. CII. Hieronymi ad Augustinum.—Acceptis Augustini epistolis quae continent quaestionem de mendacio officioso, dubitans etiamnum an ejus sit, negat se responsurum, nisi sit certius de auctore. Meminit et Ruffini ficto nomine. 830

Epist. CIII. Ad Augustinum.—Commendat Augustino Praesidium, et salvere jubet Alypium. 831

Epist. CIV. Augustini ad Hieronymum.—Hieronymum dehortatur a libris Testamenti Veteris ex hebraeo vertendis, quin potius auctor est, ut septuaginta versionem mire depravatam ac variantem reddat suae veritati. Novum Testamentum ab eo castigatum probat. 832

Epist. CV. Ad Augustinum. Expostulat de Augustini epistola per Italiam sparsa, qua taxabatur locus non recte a se expositus in Epistola ad Galatas. 834

Epist. CVI. Ad Sunniam et Fretelam.—Postquam gratulatus est Sunniae ac Fretelae viris, e Getarum licet genere, studiis divinarum Scripturarum praeclaris; respondet ad sibi propositas ex Psalmis quaestiones, omnesque difficultates diluit, ostendens quaenam sit, inter lectiones graecas atque latinas, caeteris praeferenda, quaeque propius ad hebraicum fontem accedat. 837

Epist. CVII. Ad Laetam.—Hortatur ut filiam jam inde ab ipsis incunabulis instituat ad pietatem christianam; in quam rem, de cultu, de victu, deque probe instituenda adolescentia, de studio Scripturarum, et cavendis apocryphis, saluberrima tradit praecepta. 867

Epist. CVIII. Ad Eustochium virginem.—Paulae vitam enarrat, quam primum a generis nobilitate, tum vero maxime ob animi virtutem laudat, quod Toxotio marito defuncto, totam se Deo voverit, et in sancto proposito diu Romae vixerit. Deinde ejus iter diligentissime describit, quo, peragratis sacris Judaeae locis, atque Aegypto Alexandriam usque, in Bethleem consedit. Ibi quae extruxit virginum monasteria, quibusque exemplis ac praeceptis rexerit, declarat; ejusdem humilitatem, patientiam, contemptum saeculi, in pauperes atque aegrotos caritatem, Scripturarum scientiam, ac fidei puritatem, atque alias virtutes praedicat. Denique ejus mortem et funera copiose describit. 878

Epist. CIX. Ad Riparium presbyterum.—Admonitus Riparii litteris quod Vigilantius doceret martyrum non esse colendos cineres, hac epistola quasi velitatur ac praeludit ad pugnam, ostendens se paratum ad refellendum hominis errorem, si libros illius ad se mittat. 906

Epist. CX. Augustini ad Hieronymum.—Hieronymum litteris suis nonnihil offensum demulcere studet Augustinus. Apologiam illius contra Ruffinum accepisse se testatur, deplorans tantos inter viros quondam amicissimos discordiam incidisse. 909

Epist. CXI. Augustini ad Praesidium.—Praesidium rogat Augustinus ut superiorem epistolam curet Hieronymo reddendam, utque sibi eumdem suis etiam litteris placet. 915

Epist. CXXII. Hieronymi ad Augustinum.—Respondet tandem Hieronymus ad Augustini quaestiones propositas in Epistolis 66. 67. et 104. scilicet de titulo libri ecclesiasticos scriptores enarrantis, de Petro reprehenso a Paulo in epist. ad Galatas, de translatione Veteris Testamenti, ac de hederae vocabulo apud Jonam; defendens acriter scriptiones et interpretationes suas adversus Augustinum. 916

Epist. CXIII. Theophili ad Hieronymum.—Se bene semper optasse Joanni Chrysostomo testatur, nec temere credidisse ejus accusatoribus, donec, erumpente judicio Concilii, sede sua Constantinopolitana exturbatus, pulsusque est in exilium. 931

Epist. CXIV. Hieronymi ad Theophilum.—Multa causatur impedimenta, ob quae librum contra Joannem Chrysostomum a Theophilo scriptum, serius sit interpretatus. Tum ejus libri doctrinam ac sententias laudat; veniam petens, si quando graecos sensus latine non satis bene reddiderit. 933

Epist. CXV. Ad Augustinum.—Resalutat Augustinum excusans quod liberius responderit, et rursum de cucurbita meminit, rogatque ut emissis contentiosis quaestionibus deinceps secum invicem amice conferant, et placide versentur in campo sacrarum Scripturarum. 935

1294 Epist. CXVI. Augustini ad Hieronymum.—Respondet accuratius Epistolis Hieronymi 105. 113. et 115. de interpretatione loci Epistolae ad Galatas, confirmans quod Petrus merito veraciterque reprehensus fuerit a Paulo. Caeterum deprecatur veniam, si dictis forte incautioribus Hieronymi animum offenderit, excusans, quod, nulla sua culpa, per multorum manus obambularit epistola, priusquam ad eum, cui scripta erat, perveniret. 936

Epist. CXVII. Ad matrem et filiam in Gallia commorantes.—Docet viduis et virginibus vitandam esse domesticam consuetudinem eorum, unde sit periculum vel pudicitiae, vel famae. 953

Epist. CXVIII. Ad Julianum.—Julianum quemdam praedivitem, qui intra paucos dies amiserat duas filias et uxorem, atque incursantibus barbaris, bonam possessionum partem, comparatione Job consolatur, et exemplo Pammachii Paulinique adhortatur ad perfectam vitam, hoc est, absolutum mundi contemptum, videlicet huc vocante etiam ipsa fortuna. 960

Epist. CXIX. Ad Minervium et Alexandrum monachos.—Minervio et Alexandro, qui per Sisinnium monachum, filium sancti Exuperii episcopi Tolosani, de verbis Apostoli, Omnes quidem dormiemus, etc., interrogaverant, respondet: alias quaestiones, quae simul proponebantur, in aliud differens tempus. 966

Epist. CXX. Ad Hedibiam.—Respondet Hedibiae, ab ipsa interrogatus de duodecim quae sequuntur quaestionibus. I. Quomodo perfectus quis esse possit, et quomodo Deo vivere debeat vidua, quae sine liberis derelicta est. II. Quid sibi velit hic Matthaei locus: Non bibam amodo de hoc genimine vitis, etc. III. Quae causa sit cur de resurrectione et apparitione Domini Evangelistae diversa narraverint. IV Quomodo, juxta Matthaeum, vespere sabbati Maria Magdalene vidit Dominum resurgentem, dum Joannes Evangelista refert, mane una sabbati eam juxta sepulcrum flere. V. Quomodo, juxta Matthaeum, Maria Magdalene, vespere sabbati, cum altera Maria, advoluta pedibus Salvatoris, secundum Joannem mane una sabbati audit a Domino: Noli me tangere, etc. VI. Quomodo, custodiente militum turba, Petrus et Joannes libere ingressi sunt sepulcrum. VII. Quomodo scribunt Matthaeus et Marcus, quod mandatum sit Apostolis per Mulieres ut praecederent Jesum in Galilaeam et ibi eum viderent; Lucas autem et Joannes in Jerusalem eum ab Apostolis visum commemorant. VIII. Quid significet quod in Matthaeo legitur: Jesus autem clamans voce magna emisit spiritum: et velum templi scissum est, etc. IX. Quomodo Salvator, secundum Joannem insufflat Spiritum Sanctum Apostolis, et secundum Lucam post ascensionem missurum se esse dicit. X. Quid significent haec Pauli ad Romanos: Quid ergo dicemus: numquid iniquitas apud Deum? Absit, usque ad eum locum ubi ait: Nisi Dominus Sabaoth reliquisset nobis semen, etc. XI. Quid significent haec Apostoli ad Corinthios: Aliis odor mortis in mortem, et aliis odor vitae in vitam. XII. Quid sibi velit hic locus Epistolae primae ad Thessalonicenses: Ipse autem Deus pacis sanctificet vos per omnia, etc. 980

Epist. CXXI. Ad Algasiam.—Respondet undecim quae sequuntur quaestionibus. I. Cur Joannes interroget Dominum an sit qui venturus est, cum de ipso dixerit: Ecce agnus Dei, etc? II. Quid significet illud quod in Matthaeo legitur: Arundinem quassatam non confringet, et linum fumigans non extinguet. III. Quid sibi velint haec Matthaei; Si quis vult post me venire, abneget semetipsum. IV. Quis sensus horum quae in Matthaeo leguntur: Vae praegnantibus et nutrientibus in illis diebus: et horum: Orate et non fiat fuga vestra in hieme vel sabbato. V. Quid significent haec Evangelii secundum Lucam: Et non receperunt, quia facies ejus erat vadens Jerusalem. VI. Quid sit villicus iniquitatis, qui Domini voce laudatus est. VII. Quo sensu accipiendum est quod legimus in Epistola ad Romanos: Vix enim pro justo quis moritur: nam pro bono forsitan quis audeat mori? VIII. Quid sibi vult quod ad Romanos scribit Apostolus: Occasione accepta peccatum per mandatum operatum est in me omnem concupiscentiam. IX. Quare Apostolus ad Romanos scribit: Optabam ego ipse anathema esse a Christo pro fratribus meis, etc. X. Quid sibi velit quod scribit Paulus ad Colossenses: Nemo vos superet, volens in humilitate mentis, et religione Angelorum, etc. XI. Quid est quod idem Apostolus ad Thessalonicences scribit: Nisi discessio venerit primum, et revelatus fuerit homo peccati, etc. 1006

Epist. CXXII. Ad Rusticum.—Rusticum, quod promissam cum uxore Artemia continentiam fregerat, ad poenitentiam, et ut sancta invitat, exemplo conjugis, loca, hortatur. 1038

Epist. CXXIII. Ad Ageruchiam.—Ageruchiam adolescentulam viduam, a secundis nuptiis dehortatur, rejiciens argumenta quae in contrarium facere videbantur, atque in 1295 hunc eumdem finem mundi calamitates illi ob oculos ponens. 1046

Epist. CXXIV. Ad Avitum.—Librum Origenis περὶ ἀρχῶν, quem pridem Ruffinus sublesta fide latine reddiderat, addens mutilansque aliqua, Hieronymus cum a Pammachio rogatus denuo vertisset, nihil immutans, quo posset citra fidei periculum legi, ostendit quae sint in eo impie dicta, atque ut haeretica caveri debeant. 1059

Epist. CXXV. Ad Rusticum monachum.—Docet quemadmodum oporteat instituere vitam, monachi dignam nomine; monetque imprimis vitandam suspectarum feminarum consuetudinem: tutius autem esse juvenem in coenobio quam in solitudine vitam agere. Tum sero ad docendum et scribendos libros esse veniendum. Obtrectatorum familiaritatem modis omnibus fugiendam. 1072

Epist. CXXVI. Ad Marcellinum et Anapsychiam.—Exponit diversas sententias de origine animae, hortans ut reliqua petant ab Augustino, et indicans quibus ipse sit occupatus studiis. 1085

Epist. CXXVII. Ad Principiam virginem, sive Marcellae viduae Epitaphium.—Laudat Marcellam, primae nobilitatis mulierem, quae, septimo a nuptiis mense, viro orbata, deinde Cerealem Consulem, nuptias ejus ambientem, rejecit, et monachae vitam, prima nobilium feminarum ausa est Romae profiteri, multas ad idem institutum pertrahens: tum ab ipso Hieronymo divinas litteras diligentissime Romae didicit: absenti saepe scripsit; ejusque tandem opera, factio Origenistarum, quae in urbe coeperat invalescere, prodita atque exstincta est. Obiit paucis diebus post urbem a Gothis direptam. 1087

Epist. CXXVIII. Ad Gaudentium.—Docet quibus rudimentis imbuenda sit rudis aetas puellae virginitati destinatae, priusquam boni malique discrimen noverit. 1095

Epist. CXXIX. Ad Dardanum.—Terram promissionis non eam esse quam Judaei possederunt: sed aliam coelestem intelligendam, terram nempe viventium mitibus in Evangelio repromissam. Neque aliam causam miseriarum et aeternae captivitatis Judaeorum esse, quam sanguis Christi effusus, et execrabile facinus, quo mortem ipsi inferre non timuerunt. 1097

Epist. CXXX. Ad Demetriadem.—Laudat Demetriadem virginem, Julianae filiam, neptem Probae, quod se Christo consecrarit; hortans ut perseveret, utque statim obsit instinctibus diaboli sollicitantis ad turpia. De studio, de jejunio, de obedientia, de fugiendis jocis, caeterisque rebus quae ad virginis institutum pertinent, praecipit. 1105

Epist. CXXXI. Augustini ad Hieronymum, sive liber de origine animae hominis.—Recensens varias de animae origine sententias, cupit doceri quae potissimum tenenda sit, et quomodo adversus Pelagianorum dogma defendi possit ea, quam Hieron. in superiore epistola 126. suam esse fere insinuavit, singulas animas novas nascentibus fieri. 1122

Epist. CXXXII. Augustini ad Hieronymum. Seu liber de sententia Jacobi.—Consuluit de loco ex Jacobi epist. 2. 10. Qui offenderit in uno, factus est omnium reus, multaque admiscet de Stoicis, qui docebant omnia peccata esse paria: et quisquis haberet unam virtutem, habere omnes; qui careret una, nullam habere. 1138

Epist. CXXXIII. Ad Ctesiphontem.—Pelagiani dogmatis insaniam, in primis vero ἀπάθειαν et ἀναμαρτησίαν, sive ab ab animi perturbationibus immunitatem, et impeccantiam, rogatu Ctesiphontis refellit, ostendens e quorum coenosis fontibus manarint. Tum Ruffinum redarguit, qui Xisti Pythagorici, sub nomine Sixti martyris ac Romani Pontificis, Pelagianum errorem redolentem librum latine interpretatus sit, aliumque Eusebii Pamphili pro Origene, obtruderit quasi Pamphili martyris. Denique pollicetur, cum per otium licuerit, justo volumine Pelagiano dogmati se responsurum. 1147

Epist. CXXXIV. Ad Augustinum.—Indicat se ab Orosio accepisse duos libros sibi inscriptos, sive duas superiores 1296 Augustini Epistolas 131 et 132, quibus cur non responderit excusat. 1161

Epist. CXXXV. Innocentii Papae ad Aurelium.—Litteras Aurelio mittit Innocentius Hieronymo reddendas. 1162

Epist. CXXXVI. Innocentii ad Hieronymum.—Innocentius Hieronymum, ob ea quae passus est, consolatur, et quid pro tempore faciendum duxerit, ac jam fecerit declarat. 1163

Epist. CXXXVII. Innocentii ad Joannem.—Joannem Hierosolymitanum prospicere debuisse, ne tot ac tantis malis, quibus afflicti sunt Hieronymus, Eustochium et Paula, opprimerentur, ac nisi haec deinceps aut corrigantur, aut retundantur, rationem inde redditurum. Ibid.

Epist. CXXXVIII. Ad Riparium.—Riparium presbyterum, quomodo Pelagiana dogmata rejecta, illorumque disseminator veluti alter Catilina expulsus sit, et quid ei illa contigerit in re docet. 1164

Epist. CXXXIX. Ad Apronium.—Apronium, quod in fide contra Pelagianos manserit, laudat, et ut sancta Hierosolymae loca petat, hortatur. 1165

Epist. CXL. Ad Cyprianum presbyterum.—Psalmum octogesimum nonum, cujus initium est, Domine refugium factus es nobis, Cypriano presbytero ad fidem Hebraicae veritatis post LXX. et Vulgatam editionem, pie eloquenterque exponit. 1166

Epist. CXLI. Ad Augustinum.—Gratulatur ejus industriae, per quam haereticorum factionibus obstiterit, eaque in re suum quoque studium testificatur. 1179

Epist. CXLII. Ad Augustinum.—Significat damnatas haereses clam et oblique adhuc moliri, et non neminem potentem esse, qui dissimulanter eis faveat. 1180

Epist. CXLIII. Ad Alypium et Augustinum.—Alypio et Augustino gratulatur, quorum opera Coelestiana haeresis sit exstincta: simulque excusat quod nondum scripserit adversus libros Anniani Diaconi Pelagiani. 1181

Epist. CXLIV. S. Augustini ad Optatum Episcopum Milevitanum.—Nondum se abs Hieronymo responsum epistolae suae 131. de Origine animae accepisse, nec eam interim consultationem vulgus edi se probare. 1182

Quinta classis, complectens tres epistolas quarum tempus minus compertum est, quibus tres aliae subduntur quarum incertus est auctor. 1191-1192

Epist. CXLV. Ad Exuperantium.—Hortatur ut, relicta militia, conferat se ad perfectam christiani vitam, unaque cum fratre suo Quintiliano Bethleem commigret. 1191

Epist. CXLVI. Ad Evangelium.—Refellit eorum errorem, qui diaconum presbytero aequabant, ostendens quid sit discriminis inter episcopum, presbyterum et diacoconum. 1192

Epist. CXLVII. Ad Sabinianum lapsum.—Sabinianum Diaconum, qui, perpetrato adulterio, in Bethleem fugerat, per litteras episcopi sui Hieronymo commendatus, manensque in sanctis locis, et diaconi officio fungens, virginem quamdam sacram ad stuprum fugamque sollicitaverat, deprehensum objurgat, atque in monasterio poeniteat, hortatur. 1195

Epist. CXLVIII. Ad Celantiam matronam.—Celantiam nobilem matronam docet, quomodo inter saeculi honores, divitias ac matrimonii onera, vitam suam sancte ac religiose ducat. Ad divinae scripturae lectionem primum hortatur, deinde ne de generis nobilitate superbiat in quo sita sit vera nobilitas, docet; denique quod aliquot jam ante annos absque pacto et consensu viri, continentiam servare sibi proposuisset in animo, acriter redarguit, et quid viro suo debeat, ostendit. 1204

Epist. CXLIX.—Hebraeorum dies festos edisserit Hieronymus, eosque minime observari debere post Evangelium docet. 1220

Epist. CL. Procopii ad Hieronymum. 1224

Notae Joannis Martianaei in universas S. Hieronymi Epistolas. 1225-1226