109.
In annuntiatione Sanctae Mariae.

1. Deus, qui mundum crimine ja-
centem
Filii tui carne relevasti,
Et veternosi perfidi serpentis
Noxa delesti;

2. Mortem, quam dudum Eva pro-
pinavit,
Yentre beato Virginis fugasti,
Ad preces nostras aures pietatis
Tuae reclina.

3. Coelo dimissus Gabriel salutem
In Galilaeam virgiui detulit,
Gaudium certum nuntiare venit
Mundo venturum.
4. Dudum jam virgo desponsata
erat,
Perquam famoso annulo pudoris
Joseph, qui nunquam copula
jugali
Corpore gessit.

5. Haec casti degens pectoris
puella,
Quam sic ingressos angelus sa-
lutat:
Ave Maria, gratia plena,
Dominus tecum.

6. Festinus dehinc nuntius ad-
junxit :
Beata eris inter mulieres,
Et benedictus fructus ventris
tui,
Quae credidisti.

7. Gaudens in verbo sed turbata
virgo,
Cogitans, cur sit ita salutata:
Quomodo possunt fieri, quae
dicis,
Angele Dei?
8. Quam adsecutus Gabriel affatus:
Noli timere, gratia repleta,
Nominis altum filium gestabis
Ventre beato.

9. Inquiens virgo nuntium per-
quirens :
Unde hoc mihi, virum non

cognovi
Quomodo possint fieri, quae
dicis,
Unde hoc sciam?
10. Cui repente angelus respondit:
Spiritus sanctus super -te de-
scendet,
Ideo sanctum quod erit, vocatur
Filius Dei.

11. Mox sacra virgo angelo re-
spondit:
Ecce ancilla domini sum ego,
Contingat mihi juxta verbum
tuum
Sicut dixisti.

12. Statim discessit angelus ab ea,
Virgo festinans abiit montana,
Domum Ingressa Zachariae vatis
Cum charitate.

13. Gloria summo referamus patri,
Cui congaudet filius dilectus
Sanctus simulque spiritus creator
In sempiternum.