De Ligno Vitae.

 

1113B Est locus ex omni medius, quem cernimus, orbe,
Golgotha Judaei patrio cognomine dicunt:
Hic ego de sterili succisum robore lignum
Plantatum, memini fructus genuisse salubres.
Non tamen hos illis, qui se posuere, colonis
Praebuit: externi fructus habuere beatos.
Arboris haec species uno de stipite surgit,
Et mox in geminos extendit brachia ramos:
Sicut plena graves antennae carbasa tendunt,
Vel cum disjunctis juga stant ad aratra juvencis,
Quem tulit hoc primo maturo semine lapsum
Concepit tellus: mox hinc (mirabile dictu)
Tertia lux iterum, terris superisque tremendum
Extulerat ramum, vitali fruge beatum.
1113C Sed bis vicenis firmatus et ille diebus
Crevit in immensum, coelumque cacumine summo
Contigit, et tandem sanctum caput abdidit alto.
Dum tamen ingenti bissenos pondere ramos
Edidit, et totum spargens porrexit in orbem:
Gentibus ut cunctis victum vitamque perennem
Praeberent, mortemque mori qui posse docerent.
Expletis etiam mox quinquaginta diebus,
Vertice de summo divini nectaris haustum
Detulit in ramos, coelestis spiritus aurae:
Dulci rore graves manabant undique frondes
Ecce sub ingenti ramorum tegminis umbra
Fons erat: hic, nullo casu turbante, serenus,
Perspicuis illimis aquis, et gramina circum
Fundebant laetos vario de flore colores.
1113D Hunc circum innumerae gentes, populique coibant.
Quam varii generis, sexus, aetatis, honoris,
Innuptae, nuptaeque simul, viduaeque, nurusque,
Infantes, puerique, viri, juvenesque, senesque!
Hic ubi multigenis flexos incumbere pomis
Cernebant ramos, avidisque adtingere dextris
1114B Gaudebant, madidos coelesti nectare fructus:
Nec prius hos poterant cupidis decerpere palmis,
Quam lutulenta viae vestigia foeda prioris
Detererent, corpusque pio de fonte lavarent.
Ergo diu circum spatiantes gramine molli,
Suscipiunt alta pendentes arbore fructus.
Tum si quis ex illis delapsa putamina ramis,
Et dulces, multo rorantes nectare, frondes
Vescuntur, veros exoptant sumere fructus.
Ergo ubi coelestem ceperunt ora saporem,
Permutant animos, et mentes perdere avaras
Incipiunt, dulcique hominem cognoscere sensu,
Insolitum multis stomachum movisse saporem
Vidimus, et fellis commotum melle venenum
1114C Rejecisse bonos turbata mente sapores:
Aut avide sumptum non dilexisse, diuque
Et male potatum tandem evomuisse saporem.
Saepe quidem multi, renovatis mentibus, aegros
Restituere animos: et quae se posse negabant,
Pertluerant, fructumque sui cepere laboris.
Multi etiam sanctos ausi contingere fontes,
Discussere iterum subito, retroque relapsi,
Sordibus et coeno misti volvuntur eodem.
Multi vero bono portantes pectore, totis
Accipiunt animis, penitusque in viscera condunt.
Ergo qui sacros possunt adcedere fontes,
Septima lux illos optatas sistit ad undas,
Tingit et in liquidis jejunos fontibus artus.
Sic demum illuviem mentis, vitaeque prioris
1114D Deponunt labem; purasque a morte reducunt
Illustres animas, coelique ad limen ituras.
Hinc iter ad ramos, et dulcia poma salutis:
Inde iter ad coelum per ramos arboris altae.
Hoc lignum vitae est cunctis credentibus. Amen.