Acta Francisci Pp. 627

II

Venerabili Servo Dei Aloisio Novarese Beatorum honores decernuntur.

FRANCISCUS PP.

Ad perpetuam rei memoriam - « In multitudine sollicitudinum mearum in corde meo, consolationes tuae laetificaverunt animam meam » ( Ps 94, 19).

Artus et perpetuus nexus cum dolore factus est in spiritualitate presbyteri

Aloisii Novarese non amplius mera afflictionis ratio, sed praecipuum instru-

mentum cum Domino necessitudinis. Etenim natura humana dolore suam

ad essentiam evecta, tantum in Deo potest sui ipsius rationem suamque

pacem invenire.

Apud Casale, provinciae Alexandriae Statiellorum, die XXIX mensis Iulii

anno MCMXIV ipse est natus, postremus e novem filiis; usque infans corpo-

ris et spiritus dolorem noverat. Unum annum natus, patre est orbatus et

matri erat difficilem familiarem condicionem gerere; numquam tamen filiis

solida et serena institutio humana et religiosa deerat. Novem annos natus,

post casum, coxitem tuberculosam contraxit, quae fere eum ad vitae finem

conduxit et a qua mirificum in modum, Virgine Auxiliatrice intercedente,

est sanatus, postquam Venerabilis Servus Dei eam profunda in oratione

invocaret, suam offerens in ministerium Domini vitam. Primum voluit se

aliis dicare munus exercens medici, sed repentina matris mors in eo signa

sacerdotalis vocationis manifestavit.

Veluti alumnus igitur Almum ingressus est Collegium Capranicense et

postea Pontificiam frequentavi Studiorum Universitatem Gregorianam. Die

XVII mensis Decembris anno MCMXXXVIII sacerdos est ordinatus. Curricula

sua absolvere pergebat, licentiam in theologia consequens, lauream in iure

canonico atque diploma advocati rotalis. Suam ob indolem aestimatus, in

Secretariam Status est vocatus ut opus exerceret. Mense Maio anno MCMXLIII

condidit Societatem Sacerdotalem Marianam ut aptiore modo presbyteros

iuvaret aegrotantes atque in difficultatibus versantes. Die XVII mensis Maii

anno MCMXLVII, una cum sorore Elvira Miryam Psorulla, Institutum Volun-