▾
Thomas Aquinas, De Veritate
⎗←→⎘
▾
Duodecimo quaeritur utrum deum esse sit per se notum menti humanae, sicut prima principia demonstrationis quae non potest cogitare non esse.
Et videtur quod sic.
Illa enim sunt nobis per se nota, quorum cognitio naturaliter est nobis indita. Sed cognitio existendi deum naturaliter omnibus est inserta, ut Damascenus dicit.
Ergo deum esse est per se notum.
Praeterea, deus est id quo maius cogitari non potest, ut Anselmus dicit.
Sed illud quod non potest cogitari non esse, est maius illo quod potest cogitari non esse. Ergo deus non potest cogitari non esse.
Praeterea, deus est ipsa veritas. Sed nullus potest cogitare veritatem non esse, quia si ponitur non esse, sequitur eam esse: si enim veritas non est, verum est veritatem non esse. Ergo non potest cogitari deum non esse.
Praeterea, deus est ipsum esse suum.
Sed non potest cogitari quin idem de se praedicetur, ut quod homo non sit homo. Ergo non potest cogitari deum non esse.
Praeterea, omnia desiderant summum bonum, ut boetius dicit.
Summum autem bonum, solus deus est. Ergo omnia desiderant deum. Sed non potest desiderari quod non cognoscitur. Ergo communis omnium conceptio est deum esse; ergo non potest cogitari non esse.
Praeterea, veritas prima praecellit omnem veritatem creatam. Sed aliqua veritas creata est adeo evidens quod non potest cogitari non esse, sicut veritas huius propositionis quod affirmatio et negatio non sunt simul vera. Ergo multo minus potest cogitari veritatem increatam non esse, quae deus est.
Praeterea, verius esse habet deus quam anima humana. Sed anima non potest se cogitare non esse. Ergo multo minus potest cogitare deum non esse.
Praeterea, omne quod est, prius fuit verum esse futurum. Sed veritas est. Ergo prius fuit verum eam futuram. Non autem nisi veritate. Ergo non potest cogitari quin semper veritas fuerit. Deus autem est veritas.
Ergo non potest cogitari deum non esse vel non semper fuisse.
Sed dicebat, quod in processu huius argumenti est fallacia, secundum quid et simpliciter; quia veritatem futuram esse antequam esset, non dicit aliquid verum simpliciter, sed tantum secundum quid; et sic non potest concludi simpliciter veritatem esse. Sed contra, omne verum secundum quid reducitur ad aliquod verum simpliciter, sicut omne imperfectum ad aliquod perfectum. Si ergo veritatem futuram esse, erat verum secundum quid, oportebat aliquid esse verum simpliciter; et sic simpliciter erat verum, dicere veritatem esse.
Praeterea, nomen dei proprium est qui est, ut patet Exod. III, 14. Sed non potest cogitari ens non esse. Ergo nec cogitari potest deum non esse.
Sed contra. Est quod dicitur in psalm.
XIII, 1: dixit insipiens in corde suo: non est deus.
Sed dicebat, quod deum esse, in habitu mentis est per se notum, sed actu potest cogitari non esse. Sed contra, de his quae naturali habitu cognoscuntur, non potest contrarium aestimari secundum interiorem rationem, sicut sunt prima principia demonstrationis.
Si ergo contrarium huius quod est deum esse, potest aestimari in actu, deum esse, non erit per se notum in habitu.
Praeterea, illa quae sunt per se nota, cognoscuntur sine aliqua deductione a causatis in causas; statim enim cognitis terminis cognoscuntur, ut dicitur I posteriorum.
Sed deum esse non cognoscimus nisi inspiciendo effectum eius; Rom., I, 20: invisibilia dei per ea quae facta sunt etc.; ergo deum esse, non est per se notum.
Praeterea, non potest de aliquo sciri ipsum esse, nisi quid ipsum sit cognoscatur.
Sed de deo in praesenti statu scire non possumus quid est. Ergo eum esse non est nobis notum; nedum sit per se notum.
Praeterea, deum esse est articulus fidei.
Sed articulus est quod fides suggerit, et ratio contradicit. Ea autem quibus ratio contradicit, non sunt per se nota. Ergo deum esse non est per se notum.
Praeterea, nihil est homini certius sua fide, ut Augustinus dicit. Sed de his quae sunt fidei, dubitatio potest nobis oriri, ergo et de quibuslibet aliis; et sic cogitari potest deum non esse.
Praeterea, cognitio dei ad sapientiam pertinet. Sed non omnes habent sapientiam.
Ergo non omnibus notum est deum esse, ergo non est per se notum.
Praeterea, Augustinus dicit in Lib. De trinitate, quod summum bonum nonnisi purgatissimis mentibus cernitur. Sed non omnes habent purgatissimas mentes. Ergo non omnes cognoscunt summum bonum, scilicet deum esse.
Praeterea, inter quaecumque distinguit ratio, unum eorum potest sine altero cogitari; sicut etiam cogitare possumus deum, sine hoc quod cogitemus eum esse bonum, ut patet per boetium in libro de hebdom..
Sed in deo differt essentia et esse ratione.
Ergo potest cogitari eius essentia sine hoc quod cogitetur esse, et sic ut prius.
Praeterea, deo idem est esse deum quod esse iustum. Sed quidam opinantur deum non esse iustum, qui dicunt deo placere mala. Ergo aliqui possunt opinari deum non esse, et sic deum esse non est per se notum.
Responsio. Dicendum, quod circa hanc quaestionem invenitur triplex opinio.
Quidam enim, ut Rabbi Moyses narrat, dixerunt quod deum esse non est per se notum, nec etiam per demonstrationem scitum, sed est tantum a fide susceptum; et ad hoc dicendum induxit eos debilitas rationum quas multi inducunt ad probandum deum esse.
Alii vero dixerunt, ut Avicenna, quod deum esse, non est per se notum, est tamen per demonstrationem scitum.
Alii vero, ut Anselmus, opinantur quod deum esse sit per se notum, in tantum quod nullus possit cogitare interius deum non esse; quamvis hoc possit exterius proferre, et verba quibus profert interius cogitare.
Prima quidem opinio manifeste falsa apparet. Invenitur enim hoc quod est deum esse, demonstrationibus irrefragabilibus etiam a philosophis probatum; quamvis etiam a nonnullis ad hoc ostendendum aliquae rationes frivolae inducantur.
Duarum vero opinionum sequentium utraque secundum aliquid vera est.
Est enim dupliciter aliquid per se notum; scilicet secundum se, et quoad nos. Deum igitur esse, secundum se est per se notum; non autem quoad nos; et ideo nobis necessarium est, ad hoc cognoscendum, demonstrationes habere ex effectibus sumptas. Et hoc quidem sic apparet.
Ad hoc enim quod aliquid sit per se notum secundum se, nihil aliud requiritur nisi ut praedicatum sit de ratione subiecti; tunc enim subiectum cogitari non potest sine hoc quod praedicatum ei inesse appareat. Ad hoc autem quod sit per se notum nobis, oportet quod nobis sit cognita ratio subiecti in qua includitur praedicatum. Et inde est quod quaedam per se nota sunt omnibus; quando scilicet propositiones huiusmodi habent talia subiecta quorum ratio omnibus nota est, ut, omne totum maius est sua parte; quilibet enim scit quid est totum et quid est pars. Quaedam vero sunt per se nota sapientibus tantum, qui rationes terminorum cognoscunt, vulgo eas ignorante.
Et secundum hoc boetius in Lib. De hebdomadibus dicit, quod duplex est modus communium conceptionum.
Una est communis omnibus, ut, si ab aequalibus aequalia demas, etc..
Alia quae est doctiorum tantum, ut puta incorporalia in loco non esse, quae non vulgus, sed docti comprobant; quia scilicet vulgi consideratio imaginationem transcendere non potest, ut ad rationem rei incorporalis pertingat.
Hoc autem quod est esse, in nullius creaturae ratione includitur; cuiuslibet enim creaturae esse est aliud ab eius quidditate: unde non potest dici de aliqua creatura quod eam esse sit per se notum etiam secundum se. Sed in deo esse ipsius includitur in suae quidditatis ratione, quia in eo est idem quod est et esse, ut boetius dicit, et idem an est et quid est, ut dicit Avicenna; et ideo secundum se est per se notum.
Sed quia quidditas dei non est nobis nota, ideo quoad nos deum esse non est nobis notum, sed indiget demonstratione.
Sed in patria, ubi essentiam eius videbimus, multo erit nobis amplius per se notum deum esse, quam nunc sit per se notum quod affirmatio et negatio non sunt simul vera.
Quia igitur utraque pars quaestionis quantum ad aliquid vera est, ad utrasque rationes respondere oportet.
Ad primum igitur dicendum, quod cognitio existendi deum dicitur omnibus naturaliter insita, quia omnibus naturaliter est insitum aliquid unde potest pervenire ad cognoscendum deum esse.
Ad secundum dicendum, quod ratio illa procederet, si esset ex parte ipsius, quod non est per se notum; nunc autem quod potest cogitari non esse, est ex parte nostra, qui sumus deficientes ad cognoscendum ea quae sunt in se notissima. Unde hoc quod deus potest cogitari non esse, non impedit quin etiam sit id quo maius cogitari non possit.
Ad tertium dicendum, quod veritas supra ens fundatur; unde, sicut ens esse in communi est per se notum, ita et etiam veritatem esse. Non est autem per se notum nobis, esse aliquod primum ens quod sit causa omnis entis, quousque hoc vel fides accipiat, vel demonstratio probet; unde nec est per se notum omnem veritatem ab aliqua prima veritate esse.
Unde non sequitur quod deum esse sit per se notum.
Ad quartum dicendum, quod ratio illa procederet, si hoc esset nobis per se notum, quod ipsa deitas sit esse dei; quod quidem nunc nobis per se notum non est, cum deum per essentiam non videamus; sed indigemus, ad hoc tenendum, vel demonstratione vel fide.
Ad quintum dicendum, quod summum bonum desideratur dupliciter: uno modo in sui essentia: et sic non omnia desiderant summum bonum; alio modo in sui similitudine: et sic omnia summum bonum desiderant, quia nihil est desiderabile nisi in quantum in eo aliqua similitudo summi boni invenitur.
Unde ex hoc non potest haberi quod, deum esse, qui est summum bonum per essentiam, sit per se notum.
Ad sextum dicendum, quod quamvis veritas increata excedat omnem veritatem creatam, nihil tamen prohibet veritatem creatam, esse nobis magis notam quam increatam: ea enim quae sunt minus nota in se sunt magis, nota quoad nos, secundum philosophum.
Ad septimum dicendum, quod cogitari aliquid non esse, potest intelligi dupliciter.
Uno modo ut haec duo simul in apprehensione cadant; et sic nihil prohibet quod aliquis cogitet se non esse, sicut cogitat se quandoque non fuisse. Sic autem non potest simul in apprehensione cadere aliquid esse totum et minus parte, quia unum eorum excludit alterum.
Alio modo ita quod huic apprehensioni assensus adhibeatur; et sic nullus potest cogitare se non esse cum assensu: in hoc enim quod cogitat aliquid, percipit se esse.
Ad octavum dicendum, quod id quod nunc est, verum fuisse prius esse futurum, non oportet, nisi supposito quod aliquid tunc fuerit quando hoc dicitur fuisse futurum.
Si vero ponamus, per impossibile, aliquando nihil fuisse, tunc, tali positione facta, nihil erit verum nisi materialiter tantum: materia enim veritatis non solum est esse, sed etiam non esse, quia de ente et non ente contingit verum dicere. Et sic non sequitur quod tunc veritas fuerit nisi materialiter et sic secundum quid.
Ad nonum dicendum, quod id quod est verum secundum quid, reduci ad veritatem vel verum simpliciter, necessarium est supposito veritatem esse, non autem aliter.
Ad decimum dicendum, quod quamvis nomen dei sit qui est, non tamen hoc est per se notum nobis; unde ratio non sequitur.
Ad primum autem in contrarium dicendum, quod Anselmus in prosl., ita exponit, quod insipiens intelligatur dixisse in corde, non est deus, inquantum haec verba cogitavit; non quod hoc interiori ratione cogitare potuerit.
Ad secundum dicendum, quod eodem modo quantum ad habitum et actum deum esse est per se notum, et non per se notum.
Ad tertium dicendum, quod hoc est ex defectu cognitionis nostrae, quod deum esse cognoscere non possumus nisi ex effectibus; unde per hoc non excluditur quin secundum se sit per se notum.
Ad quartum dicendum, quod ad hoc quod cognoscatur aliquid esse, non oportet quod sciatur de eo quid sit per definitionem, sed quid significetur per nomen.
Ad quintum dicendum, quod deum esse non est articulus fidei, sed praecedens articulum; nisi cum hoc quod est deum esse aliquid aliud cointelligatur; utpote quod habet unitatem essentiae cum trinitate personarum, et alia huiusmodi.
Ad sextum dicendum, quod illa quae sunt fidei, certissime cognoscuntur, secundum quod certitudo importat firmitatem adhaesionis: nulli enim credens firmius inhaeret quam his quae per fidem tenet. Non autem cognoscuntur certissime, secundum quod certitudo importat quietationem intellectus in re cognita: quod enim credens assentiat his quae credit, non provenit ex hoc quod eius intellectus sit terminatus ad illa credibilia virtute aliquorum principiorum, sed ex voluntate, quae inclinat intellectum ad hoc quod illis creditis assentiat. Et inde est quod de his quae sunt fidei, potest motus dubitationis insurgere in credente.
Ad septimum dicendum, quod sapientia non consistit in hoc solum quod cognoscatur deum esse, sed in hoc quod accedimus ad cognoscendum de eo quid est; quod quidem in statu viae cognoscere non possumus, nisi quantum de eo cognoscimus quid non est.
Qui enim scit aliquid prout est ab omnibus aliis distinctum, appropinquat cognitioni qua cognoscitur quid est; et de hac etiam cognitione intelligitur auctoritas Augustini consequenter inducta.
Unde patet responsio ad octavum.
Ad nonum dicendum, quod ea quae sunt ratione distincta, non semper possunt cogitari ab invicem separata esse, quamvis separatim cogitari possint. Quamvis enim cogitari possit deus sine hoc quod eius bonitas cogitetur, tamen non potest cogitari quod sit deus, et non sit bonus; unde licet in deo quod est et esse ratione distinguantur, tamen non sequitur propter hoc quod possit cogitari non esse.
Ad decimum dicendum, quod deus non solum cognoscitur in effectu iustitiae, sed in aliis etiam suis effectibus; unde, dato quod ab aliquo non cognoscatur ut iustus, non sequitur quod nullo modo cognoscatur. Nec potest esse quod nullus eius effectus cognoscatur, cum eius effectus sit ens commune, quod incognitum esse non potest.