9

ἄν νῦν σφοδρῶς οὕτως ἐλύπει τά πράγματα· λῆρος ἡμῖν ἐνομίζετο τά νῦν ἡμῶν συνέχοντα τήν ζωήν, τότε συχνῶς ἐπᾳδόμενα. Ὤ τῆς ῥᾳθυμίας! ὤ τῆς ἀπάτης! ὤ τῶν κακῶν 0385 βουλευμάτων! ὤ τῶν πονηρῶν συναλλαγμάτων! ὤ τοῦ θαύματος τῆς ἐπί τούτοις δικαίας τοῦ Θεοῦ περί ἡμᾶς ἀποφάσεως! Πῶς ἑκάστου τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων εἴδους πρόσφορον ἡμῖν ἀντέδωκε βάσανον. ∆ι᾿ οἰκτράν γάρ καί ἀπόπτυστον σαρκός ἡδονήν, ταύτην ἔχειν τήν φοβεράν δικαίως κατεδικάσθημεν γέενναν. Τόν ζόφον καί τό σκότος τοῦτο τό φρικτόν οἰκεῖν κατεκρίθημεν, ἐπειδήπερ ἠγαπήσαμεν πάντα τά αἰσχρά, καί θεάματα καί ἀκούσματα καί ῥήματα· καί πάντων ὁμοῦ τῶν θείων ἀγαθῶν, τά ἱππικά καί τά θέατρα καί τά κυνηγέσια προετιμήσαμεν· ἐν οἷς δαιμόνων ἐχόρευον δῆμοι, καί πᾶσα θεία δι᾿ ἀγγέλων ἀπῆν ἐπισκοπή καί ἐπίγνωσις· ἔνθα τό μέν σεμνόν τῆς σωφροσύνης πολλοῖς καθυβρίζετο τρόποις· τό δέ τῆς ἀκολασίας κακόν τε καί βδελυρόν περιφανῶς ἐσεμνύνετο. ∆ικαίως τοῦ φωτός ἐστερήθημεν νῦν, ὅτι πρός δόξαν τοῦ πεποιηκότος Θεοῦ τήν κτίσιν κατά τήν πρόσκαιρον ἡμῶν ζωήν οὐκ ἐθεασάμεθα· ἀλλ᾿ ἐμολύναμεν τούς ὀφθαλμούς ἡμῶν καί τά ὦτα καί τήν γλῶσσαν· μᾶλλον δέ διά τούτων τήν κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ γεγενημένην ψυχήν πᾶσι τοῖς τῷ Θεῷ μισουμένοις θεάμασί τε καί ἀκροάμασι, καί ῥήμασι, καί ταῖς κατ᾿ ἀλλήλων βασκανίαις ἐφθείραμεν. Εἰς δέ τόν τάρταρον κατεῤῥίφημεν, 15Β_042 πήξει καί βυθῷ κατά ταυτόν τρυχώμενοι δεινῶς· ἐπειδή τῆς μέν ὑψηλῆς, καί τῶν ὑψηλῶν καί θείων προξένου ταπεινοφροσύνης προεκρίναμεν τήν ὑπερηφανίαν· καί τό τῆς ἀρετῆς στεῤῥόν τε καί σύντονον διά τήν τῆς σαρκός ὑπερβάλλουσαν θρύψιν τε καί διάχυσιν ἀπεωσάμεθα. Ποῦ νῦν ἡμῶν ἐστιν ἡ ὑπερηφανία, καί ἡ δι᾿ αὐτήν ἀλαζών πρός πάντας διάθεσις, καί ἡ τῆς σαρκός βλακώδης καί εὐδιάχυτος θρύψις; Ὤ τῆς ἀβουλίας! Ἀντί γέλωτος ἀκρατοῦ, καί τοῦ ἀκολάστου ψόφου τῶν παρειῶν, ὁ βαρύς οὗτος βρυγμός ἐστιν ἡμῖν τῶν ὀδόντων. Τήν τῶν θείων τε καί σωτηρίων λόγων ἀσκῆσαι μάθησιν μή βουληθέντες, ἀλλά μέθης ἀμετρίαν τῆς διά λόγου θείας προτιμήσαντες αἰνέσεως, δεινῶς κολαζόμεθα νῦν, τῆς γλώσσης δίψῃ φοβερᾷ διακαιομένης. Ἄξιον δέ καί τοῦ πρός τούς ἀδελφούς ἡμῶν μίσους, φθόνου τε καί δόλου καί ὑποκρίσεως, ἐξ ὧν καί δι᾿ ὧν ὁ φόνος, λοιδορίας τε καί συκοφαντίας, καί μνησικακίας καί ψεύδους καί ἐπιορκίας δρεπόμεθα καρπόν, τοῦτον τόν ἀκοίμητον σκώληκα, τό βάθος ἡμῶν τῆς ψυχῆς ἀκορέστως ἐσθίοντα. Ἐπειδή τῆς ἀγάπης τό εὐθές διαστρέψαντες, ἐσκολιώσαμεν τήν καρδίαν, καί τῆς ἀληθείας τό ἀπαθές διαφθείραντες, αὐτήν ἐσκαμβώσαμεν· κακόν διά μίσους ἑκουσίου, ἀκούσιον ἑαυτοῖς δημιουργήσαντες σκώληκα, καί πονηροτέραν σκαμβότητα διά ψεύδους ὀρύξαντες, δ᾿ ἥν τῷ Θεῷ εὐθεῖ καί ὀρθῷ οὐχ ἡνώθημεν. Αὐτός γάρ εἶπε διά τοῦ ἁγίου ∆αβίδ τοῦ προφήτου, Οὐκ ἐκολλήθη μοι καρδία σκαμβή.

Ἄξια τοιγαροῦν ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν μᾶλλον δέ, τῆς οἰκείας κατά πρόθεσιν διαθέσεως ἄξια κομιζόμεθα τά ἐπίχειρα· πυρός ἡδονῆς, πῦρ γεέννης· καί σκότους ἀγνοίας καί ἀπάτης προσκαίρου, 0388 σκότος αἰώνιον· καί σκώληκα κολαστικόν καί ἀκοίμητον, σκώληκος τοῦ διά μίσους καί ψεύδους τήν καρδίαν σκολιώσαντός τε καί σκαμβώσαντος· καί ψόφου παρειῶν ἀσελγοῦς καί βράσματος, ψόφον καί ὀδόντων βρυγμόν· καί ὕψους ὑπερηφανίας ματαίας καί διαχύσεως, πτῶσιν καί βάθος ἀχανές, 15Β_044 καί στυγνότητα πτήξεως. Καί ἁπλῶς εἰπεῖν, ἑκάστου τῶν ἑκουσίων ἡμῶν κακῶν, τήν ἑκάστῳ πρόσφορον ἀκούσιον τιμωρίαν δικαίως ἀντιλαμβάνομεν. Ὤ τῆς ἐλεεινότητος ἡμῶν! Τί ἡμᾶς τούς ἀθλίους, μή κατασβέσαι τό πῦρ τῆς σαρκός διά νηστείας καί ἀγρυπνίας, καί τῶν τῶν θείων λόγων μελέτης, καλῶν ὄντων καί εὐμαρῶν τοῦ πυρός σβεστηρίων, καί μή τούτῳ νῦν τῷ πυρί τηγανίζεσθαι; Τί μή κατά φύσιν ὁρᾷν τε καί ἀκούειν καί λαλεῖν, τούς