63

πως ποσότητος ὁ ἀριθμός ὑπάρχει δηλωτικός. Εἰ δέ ποσότητος, ἀλλ᾿ οὐχί σχέσεως ὁ ἀριθμός ποιεῖσθαι πέφυκε δήλωσιν, οὐ διαιρεῖ παντελῶς τήν ἕνωσιν, ὁ πρός μόνην εὐσεβῶς τήν δήλωσιν τῆς ἐν Χριστῷ σωζομένης τῶν ἐξ ὧν ἐστι φύσεων διαφορᾶς τῷ ἀριθμῷ χρώμενος μετά τήν ἕνωσιν, ἀλλά γινώσκειν μόνον ἀσυγχύτως μεμενηκέναι τάς φύσεις μετά τήν ἕνωσιν· ἐξ ὧν ὁ εἷς ὑπάρχει Χριστός καί Κύριος, καί Υἱός καί (15Β_268> Θεός, δηλονότι σεσαρκωμένος, καί τελείως ἐνανθρωπήσας. ∆ιό καί μίαν φύσιν αὐτοῦ τοῦ Λόγου σεσαρκωμένην, σαρκί ψυχήν ἐχούσῃ τήν νοεράν τε καί λογικήν πρεσβεύει μετά τήν ἕνωσιν, οὐκ ἀγνοῶν τήν διαφοράν, ἀλλ᾿ ἐξιστῶν καί οἷον ἔξω τιθείς τήν διαίρεσιν· ἵν᾿ ὁμοῦ τε διά τουτωνί τῶν φωνῶν(1), Ἀπολιναρίου 0537 τήν σύγχυσιν καί Νεστορίου τήν διαίρεσιν, τά ἐκ διαμέτρου κακά, τῆς θείας αὐλῆς ἀπελάσειε· καί γένηται καθαρός τοῦ μυστηρίου προσκυνητής· ὁμολογῶν τόν αὐτόν ἄνωθεν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων· καί τόν αὐτόν κάτωθεν, προσλήψει δηλονότι σαρκός, λογικῶς τε καί νοερῶς ἐψυχωμένης ἐκ τῆς μητρός δι᾿ ἡμᾶς ἐπ' ἐσχάτων γεννηθέντα τῶν χρόνων. Καί διά τοῦτο κυρίως καί κατ᾿ ἀλήθειαν εἶναι Θεοτόκον τήν ἁγίαν Παρθένον πιστεύων, ὅτι περ αὐτόν ἀντί σπορᾶς συλλαβοῦσα τόν Λόγον, κεκύεκέ τε καί τέτοκεν ἐξ αὐτῆς σαρκωθέντα· τό αὐτόν ἐνεργοῦντα τά θαύματα· τόν αὐτόν τῆς τῶν ἀνθρωπίνων παθημάτων κατά θέλησιν ἀνεχόμενον πείρας τόν αὐτόν σταυρωθέντα, ταφέντα, ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς· ἀναληφθέντα σεσαρκωμένον εἰς οὐρανούς, ἐξ ὧν ἄσαρκος πρός ἡμᾶς κατελήλυθεν, ὡς οἶδεν αὐτός· ὁ μηδεμίαν ἔχων ὡς Θεός κατά φύσιν τήν ἐκ τόπων εἰς τόπους μετάβασιν. Φύσει γάρ ἄπειρος, καί διά τοῦτο μηδενί τρόπῳ τοῖς οὖσι χωρούμενος, ὡς πάσης περιγραφῆς ὑπάρχων ἐλεύθερος, καί φύσει φιλάνθρωπος, καί διά τοῦτο τῆς ἡμῶν κατά θέλησιν σαρκικῆς γεννήσεως ἀνασχόμενος, καί χωρητός τοῖς ἡμετέροις γενόμενος· τόν αὐτόν ἤξοντα μετά τῆς ἑκάστω δοῦναι τήν κατ' ἀξίαν ἡτοιμασμένων διανομήν.

Ταύτην ἀσπασίως προσηκάμενον τήν ὁμολογίαν τόν εἰρημένον θεοφιλέστατον κύριον Κοσμᾶν, κἀγώ προσηλάμην χαίρων, καί τῆς ψυχῆς προὐτίμησα τῆς ἐμῆς τήν ἁπλῆν αὐτοῦ κατά Χριστόν διάθεσιν γνούς· καί περί ὧν ἠρώτησε δογματικῶν κεφαλαίων, (15Β_270> ἔγγραφον δέδωκα αὐτῷ σύντομον τήν ἀπόκρισιν· ἥν καί τούς θεοφυλάκτους ὑμᾶς λαβεῖν καί γυμνάσαι, τῶν εἰκότων ἐστίν. Ὠφελεῖτε γάρ αὐτόν διά τῆς ὑμετέρας ἐπί τῷ κειμένῳ καλῆς ἐξηγήσεως, ἀναπληροῦντες τῶν διά τήν συντομίαν ἐλλειφθέντων τόν νοῦν· καί ταῦτα μέν περί τούτου. Ὑπομιμνήσκω δέ τούς θεοφυλάκτους ὑμᾶς γρηγορεῖν, καί προσεύχεσθαι κατά τήν τοῦ Κυρίου διαταγήν, ἵνα μή ταῖς παγίσι τῶν πανταχόθεν ἡμᾶς περιεστηκότων ἁλῶμεν πειρασμῶν. Ἐάν γάρ γρηγορῶμεν καί νήφωμεν, τούς τῶν διαμόνων οἶδ᾿ ὅτι φυλαττόμεθα δόλους· καί ἐάν προσευχώμεθα, πρός τήν ἡμετέραν βοήθειαν τήν θείαν ἐπισπώμεθα χάριν, συμμαχοῦσαν ἡμῖν, καί πάσης ἡμᾶς ἀποφαίνουσαν νικητάς 0540 ἀντικειμένης δυνάμεως, καί ῥυομένην ἡμᾶς πάσης πλάνης καί ἀγνωσίας· καί μάλιστα νῦν τοῦτο πράττειν ὀφείλομεν· ὅτι καί δίχα τῆς ἐντολῆς, γίνεται τῆς ἐπί τόν Θεόν καταφυγῆς διδάσκαλος ἡ φύσις, λαμβάνουσα σύμβουλον τήν περίστασιν. Τί γάρ τῶν νῦν περιεχόντων τήν οἰκουμένην κακῶν περιστατικώτερον; τί δέ τοῖς ᾐσθημένοις τῶν γινομένων δεινότερον; τί δέ τοῖς πάσχουσιν ἐλειονότερον ἤ φοβερώτερον; Ἔθνος ὁρᾷν ἐρημικόν τε καί βάρβαρον, ὡς ἰδίαν γῆν διατρέχον τήν ἀλλοτρίαν· καί θηρσίν ἀγρίοις καί ἀτιθάσσοις, μόνης ἀνθρώπων ἔχουσι ψιλόν σχῆμα μορφῆς, τήν ἥμερον πολιτείαν δαπανωμένην· καί λαόν Ἰουδαϊκόν, καί ἀνέκαθεν ἄνθρώπων αἵμασι χαίροντα, καί μόνην θείαν εὐαρέστησιν εἰδότα τόν φόνον τοῦ πλάσματος· καί διά τοῦτο πλέον μαινόμενον, πάντων τῶν ἐπί κακίᾳ διαβεβοημένων ἐν τῷ πλούτῳ τῆς πονηρίας γενέσθαι περιφανέστερον· καί οἷς Θεός ἀπεχθάνεται, Θεόν θεραπεύειν οἰόμενον· τόν μόνον