103

εὔνοιαν γνησίαν καί ἀσφάλειαν ἀῤῥαγῆ δεδωκώς τήν προβολήν. Οὐδείς γάρ αὐτοῦ καθέστηκε γνησιώτερος δοῦλος τῆς αὐτῶν εὐσεβοῦς βασιλείας.

Ἔῤῥωσό μοι, λίαν ἠγαπημένε, καί πάντων μοι τιμιώτατε δοῦλε γνήσιε τοῦ Θεοῦ.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΕ'. ... ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ. ΜΕ´. Τοῦ αὐτοῦ πρός τόν αὐτόν. Πάσῃ μέν γενεᾷ κατά καιρούς ὁ Θεός, τῆς τῶν ἀνθρωπίνων προνοούμενος

φύσεως, καί τῆς ἡμῶν ἁπάντων σωτηρίας ἐπιμελούμενος, φωτός δίκην ταῖς ἀρεταῖς ἐξαστράπτοντα τόν ὁσίως πολιτευσόμενον, ὡς κατά πρόθεσιν χωρητικόν τῶν θείων νόμων ἀνέδειξε· τοσαύτην ἰσχύν δεδωκώς, ὅσον εἰκός πρός ἐπιστροφήν ἔχρῃζεν, ὁ λαός ὁ ἀγόμενος· ἵνα ὥσπερ λαμπτῆρί τινι φωτός ἔργων δικαιοσύνης οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων προσέχοντες, κατά Θεόν καί αὐτοί βίον ῥυθμίζωσι· μηδενός αὐτούς ἐξ ἀγνοίας πάθους ὑποσκελίζοντος. Ἡμῖν δέ κατά καιρόν λαμπτήρ τις καί κανών ἀρετῆς ἀναδέδεικται Γεώργιος ὁ φιλόχριστος ἔπαρχος· ὁ πολύς καί τοσοῦτος τήν ἀρετήν, καί τοσαύτην πλουτοῦσαν τῇ χάριτι θεόθεν δεξάμενος δύναμιν· καί τῶν ἐπί 0649 τούτῳ πάλαι προκεχειρισμένων, καί προβεβλημένων ὑπεραίρουσαν τοσοῦτον, ὅσον ἡμεῖς, ἤγουν ἡ καθ᾿ ἡμᾶς γενεά πολλῷ βάρει κακίας καταπεπιεσμένοι ἐδεόμεθα πρός ἀνάνευσιν καί ἐκ τῆς τῶν κακούντων ἡμᾶς πληθύος. Ἀνήρ εἰ καί τις ἄλλος τῶν πάλαι τε καί νῦν φιλοθεωτάτων ἀγαθός τε καί φιλάνθρωπος, ἐλεήμων, πραΰς, ἀνεκτικός, μακρόθυμος, ταπεινόφρων, σώφρων, ἀόργητος, ἀφιλάργυρος, ἀγαπητικός, ἀμνησίκακος, εὐεργετικός, φιλόξενος, (15Β_448> φιλόπτωχος, συμπαθής, κοινωνικός, σπουδαιότατος, ἄγρυπνος, φιλεκκλήσιος· καί τό δή πάντων τιμιώτερον, τοῦ κατά τήν ὀρθήν πίστιν εὐσεβοῦς λόγου ζηλωτής ἐκθυμώτατος. Καί τά λοιπά ἀκολούθως ἐν τῇ προτέρᾳ περιέχεται ἐπιστολῇ· καθ᾿ ἥν καί δι᾿ ἄλλης τῷ εὐλογημένῳ μου δεσπότῃ συλλαβῆς ἐκ μέρους ἐσήμανα. Πάντα γάρ τά τοῦ ἀνδρός κατορθώματα λόγου δυνάμει περιληφθῆναι τῶν ἀμηχάνων ἐστί καί ἀνεγχωρήτων· καί ταῦτα διά τό μόνον γινώσκοντα τόν θεοφύλακτόν μου δεσπότην τοῦ ἀνδρός τό φιλόθεον, ὡς θείας δι᾿ αὐτῶν τῶν πραγμάτων ὑπό τῆς χάριτος ὄντα, δέξασθαί τε καί τιμῆσαι δεδήλωκα· καί παραθέσθαι τοῖς ἐπί γῆς τό θεῖον εἰκονίζουσι κράτος εὐσεβέσι καί πανημέροις ἡμῶν βασιλεῦσι· καί πεῖσαι γλώσσας ἀδίκους ἀνδρῶν παρανόμων μή παραδέχεσθαι, ποιούσας δόλον ὡσεί ξυρόν ἠκονημένον, καί ἀγαπώσας κακίαν ὑπέρ ἀγαθωσύνην· ἵνα μή χώρα τῷ ψεύδει κατά τῆς ἀληθείας δοθῇ, καί παῤῥησίαν λάβῃ κατά τῆς δικαιοσύνης ἡ ἀδικία· καί ἁπλῶς κατά πάσης ἀρετῆς ἡ κακία, διά τῆς εἰς ἄλληλα τούτων ἐναλλαγῆς καί συγχύσεως. Γέγραπται γάρ, Ζημιοῦν ἄνδρα δίκαιον, οὐκ ἀγαθόν· οὐδ᾿ ὅσιον ἐπιβουλεύειν δυνάσταις δικαίοις. Τοῦτο γάρ ἐργάζεσθαι τῷ εὐλογημένῳ μου δεσπότῃ πρέπει, ὄντι σοφίας ἐραστῇ καί φρονήσεως· ἥν διά παντός φυλαχθῆναι τῷ θεοφυλάκτῳ μου δεσπότῃ εὔχομαι φύλακα τυγχάνουσαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ καί τοῦ σώματος.

Τόν δέ ταύτην ἐπιφερόμενον, τῆς ἐμῆς οὐδενίας συλλαβήν, πρεσβυτέραν ἔχοντα τῆς ἡλικίας τοῦ σώματος τῆς ψυχῆς τήν φρόνησιν, παρακαλῶ δεχθῆναι προσφόρως διά τήν ἐμπρέπουσαν αὐτῷ σύνεσιν, ὡς τῆς θείας τῶν λόγων σπουδῆς μεταποιούμενον, καί γνήσιον περί ἐμέ τόν ταπεινόν σχέσιν ἔχειν οὐκ ἀπαξιοῦντα.