16

πίστιν φιλόθεον· τά τῆς ἀγάπης γνωρίσματα· ὡς Θεῷ καί ἀλλήλοις τούς ἀνθρώπους συνάπτουσα(3), καί διά τοῦτο τῶν ἀγαθῶν τήν διαμονήν ἀδιάπτωτον ἔχουσα.

Ταύτης ἐρασταί γνησιώτατοι τῆς θείας καί μακαρίας 0405 ὁδοῦ, καί ὑμεῖς εὐλογημένοι γενόμενοι, πρός τό τέλος ἐλθεῖν ἀγῶνα καλόν ἀγωνίσασθε, τῶν οἷς ἡ πρός τό πέρας ταύτης διάβασις γίνεται, κραταιῶς ἀντεχόμενοι· φιλανθρωπίας λέγω, φιλαδελφίας, 15Β_070 φιλοξενίας, φιλοπτωχίας, συμπαθείας, ἐλεημοσύνης, ταπεινώσεως, πραότητος, πραϋπαθείας, ὑπομονῆς, ἀοργησίας, μακροθυμίας, καρτερίας, χρηστότητος, ἀνοχῆς, εὐνοίας, εἰρήνης πρός πάντας· ἐξ ὧν ἤ δι᾿ ὧν ἡ τῆς ἀγάπης χάρις δημιουργημένη, πρός τόν Θεόν ἄγει θεουργηθέντα τόν δημιουργήσαντα ἄνθρωπον. Ἡ ἀγάπη γάρ, φησίν ὁ θεῖος Ἀπόστολος, μᾶλλον δέ ὁ δι᾿ αὐτοῦ ταῦτα λαλήσας Χριστός, μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, οὐ ζηλοῖ, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό κακόν, οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει, ὡς Θεόν ἔχουσα τόν μόνον ἀδιάπτωτον καί ἀναλλοίωτον· καί τόν κατ᾿ αὐτήν ζῶντα ἄνθρωπον τοιοῦτον ἀπεργαζομένη, ἵνα καί ὑμᾶς ἀποδεξάμενος εἴπῃ δι᾿ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου· Λέγω ὑμῖν, Αὕτη ἡ ὁδός τῶν προσταγμάτων μου, καί ὁ νόμος ὁ ὑπάρχων εἰς τόν αἰῶνα. Πάντες οἱ κρατοῦντες αὐτήν, εἰς ζωήν καταντήσωμεν· οἱ δέ καταλιπόντες αὐτήν , ἀποθανοῦνται. Ἐπιλαβοῦ αὐτῆς ὁ παῖς μου, καί ὅδευσον πρός τήν λάμψιν κατέναντι τοῦ φωτός αὐτῆς. Μή δῷς ἑτέρῳ τήν δόξαν σου, καί τά συμφέροντά σοι, ἔθνει ἀλλοτρίῳ. Μακάριος εἶ, ὅτι τά ἀρεστά τῷ Θεῷ γνωστά σοί ἐστι, καί ἔμαθες ποῦ ἐστι φρόνησις, ποῦ ἐστιν ἰσχύς, ποῦ ἐστι μακροβίωσις καί ζωή. Ποῦ ἐστι φῶς ὀφθαλμῶν καί εἰρήνη, καί ἐπέβης τῆς ὁδοῦ, καί ὤφθην σοι πόῤῥωθεν. ∆ιά τοῦτο ἀγάπησιν αἰωνίαν ἀγαπήσω σε, καί ἐλεήσω σε εἰς οἰκτείρημα, καί οἰκοδομήσω σε, καί οἰκοδομηθήσῃ· καί ἐξελεύσῃ μετά συναγωγῆς εὐφραινομένων, ὅτι ἐπί ταῖς ὁδοῖς ἔστης· καί κατενόησας, καί ἠρώτησας τρίβους Κυρίου αἰωνίους· καί εἶδες ποῦ ἐστιν ἡ ὁδός ἡ ἀγαθή, καί ἐβάδισας ἐν αὐτῇ, καί εὗρες 15Β_072 ἁγιασμόν τῇ ψυχῇ σου. Καί πάλιν διά Ἡσαΐου· Ἐγώ εἰμί ὁ Κύριος ὁ Θεός σου· δέδειχά σοι τοῦ εὑρεῖν τήν ὁδόν τῆς δικαιοσύνης, ἐν ᾗ πορεύσῃ ἐν αὐτῇ, καί ἤκουσας τῶν ἐντολῶν μου. ∆ιά τοῦτο ἐγένετο ὡς ποταμός ἡ εἰρήνη σου, καί ἡ δικαιοσύνη σου ὡς κῦμα θαλάσσης. Κἀγώ δέ ὁ τοῖς ὑμετέροις ἐπαγαλλόμενος ἀγαθοῖς, μετά τοῦ Θεοῦ λέγειν τολμήσω, παρά τοῦ μεγάλου λαβών Ἱερεμίου· Μακάριος εἶ, ὅτι ἐξεδύσω τήν στολήν τοῦ πένθους τῆς κακώσεώς σου· τόν παλαιόν φημι ἄνθρωπον, τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης· καί ἐνεδύσω τήν εὐπρέπειαν τῆς παρά τοῦ Θεοῦ δόξης εἰς τόν αἰῶνα, τόν νέον φημί ἄνθρωπον, τόν ἐν πνεύματι κατά Χριστόν κτιζόμενον κατ᾿ εἰκόνα 0408 τοῦ Κτίσαντος· καί περιεβάλου τήν διπλοϊδα τῆς παρά τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνης· καί ἐπέθου τῇ κεφαλῇ τήν μίτραν τῆς δόξης τῆς αἰωνίου· τῷ τε βασίμῳ τρόπῳ τῶν ἀρετῶν, καί τῷ τῆς σοφίας ἀπταίστῳ λόγῳ κοσμούμενος. ∆ιά τοῦτο δείξει ὁ Θεός τῇ ὑπ οὐρανόν πάσῃ τήν σήν λαμπρότητα καί καλέσει τό ὄνομά σου Εἰρήνη δικαιοσύνης, καί δόξα θεοσεβείας.

Τούτων ἐγώ τῶν λόγων οὐδέ πλέον πρός ἀπόδειξιν τῆς ἀφανοῦς κατά ψυχήν διαθέσεως κέκτημαι· οὐ γάρ ἔχω τι τῶν ὑμετέρων ἐπάξιον ἀγαθῶν, Θεῷ καί ὑμῖν προσενέγκαι, πλήν τοῦ θαυμάζειν ὑμᾶς κατά δύναμιν, καί ἀποδέχεσθαι κατορθοῦντας, καί συνήδεσθαι, Θεόν δι᾿ ἔργων ἀγαθῶν ἱλεουμένοις· καί δι᾿ ὑμῶν τήν ἀρετήν ἐπαινεῖν· καί διά τῆς ἀρετῆς τόν Θεόν ἀνυμνεῖν, τήν ὑμᾶς τῷ Θεῷ συνάπτουσαν. Ὡς ταὐτόν μοι δοκεῖν εἶναι καί ἴσον, ὑμᾶς τε καί ἀρετήν ἐπαινέσαι, καί Θεόν ἀνυμνῆσαι, τόν χαρισάμενον ὑμῖν τῆς ἀρετῆς τήν λαμπρότητα· τήν ὑμᾶς μέν Θεῷ κατά χάριν θεουργοῦσαν, τῇ ἀναλήψει κατά τό ἐφικτόν ἀνθρώπῳ τῶν θείων ἰδιωμάτων.