29

ποιῆσαι αὐτήν χώραν εἰρήνης, καί λογικῶν προβάτων νομήν, διά πράξεως πρός Θεόν ἀναγομένων· ἧς ἐγώ τέως οὔπω τόν νόμον παρῆλθον ἀβλαβῶς διά θεωρίας πνευματικῆς, καθάπερ ὁ Ἰσραήλ τό ὄρος Σιείρ· οὐδέ τάς αὐτῆς ἀπαθῶς διῆλθον ἐπιθυμίας, διά πράξεως γνωστικῆς, ὥσπερ τούς ἀδελφούς αὐτῶν τούς υἱούς Ἡσαῦ, τούς κατοικοῦντας ἐν Ἄραβα διά Μωσέως, οἱ ἐξ Ἰακώβ τό γένος κατάγοντες ἀλλ᾿ ἔτι κατοικῶ τήν Ἄραβα κατά τούς υἱούς Ἡσαῦ, τάς δυσμάς λέγω δέ τήν σάρκα· μετά τήν παροῦσαν ζωήν, διά τάς σαρκός ἡδονάς, ἑτέραν μή ἐκδεχόμενος. Ἥν οὐδέ παροικῆσαι πᾶς ἀληθινός Ἰσραήλ καί ὁρῶν Θεόν καταδέχεται, τῆς σαρκός ἐκδημῆσαι διά τῶν ἀρετῶν ἐπειγόμενος, καί ἐνδημῆσαι πρός τόν Κύριον διά τῆς γνώσεως ἐφιέμενος· τόν ὄντως 15Β_130 γῆν ἐπαγγελίας ἀῤῥήτων ἀγαθῶν μυστικῶς καί ὄντα καί ὠνομασμένον, τήν ῥέουσαν γάλα καί μέλι. Θρεπτικός γάρ τῶν κατ᾿ αὐτόν νηπιαζόντων, καί εὐφραντικός ὑπάρχει τῶν κατ᾿ αὐτόν ἀνδριζομένων ὁ Κύριος, ὡς ἀρεταῖς ἐκτρέφων διά πράξεως, καθάπερ γάλακτι, τούς φοβουμένους αὐτόν, καί γνώσεσι καταγλυκαίνων μυστικαῖς, καθάπερ μέλιτι διά θεωρίας πνευματικῆς, τούς ἀγαπῶντας αὐτόν.

Τοιγαροῦν, μή διαλίπῃς ποιμαίνων με συμπαθῶς ἀληθείας λόγοις τόν θηριάλωτον, τίμιε Πάτερ, 0445 καί τῶν ἐν σαρκί παθῶν μετά τῶν ἀνακινούντων αὐτά πνευμάτων τῆς πονηρίας, μή παύσῃ λυτρούμενος, τῶν κακῶν κατεσθιόντων καί δαπανώντων μου τόν ἐντός ἄνθρωπον· καί κάλεσον πρός ἑαυτόν, καί ὑπό τάς σάς κατασκήνωσον πτέρυγας. εἴπερ ἀληθῶς ἄπεστι, πᾶς φόβος Βαρβάρων αἰσθητῶν, δι᾿ οὕς τοσαῦτα διαστήματα θαλάσσης, ὡς φιλόζωος, ἦλθον· περί οὗ μάλιστα παρακαλῶ τούς ἁγιωτάτους ὑμᾶς, μετά τήν εὐκταίαν σημείωσιν τῆς κατά Θεόν παμφαοῦς ὑμῶν ῥώσεως, ἀκριβέστερον δηλῶσαι· καί πᾶσαν τήν κρατοῦσαν ἐπί τοῦ παρόντος αὐτόθι κατάστασιν, ὡς ἔστι, παραδεῖξαί μοι διά γραμμάτων. Ἀσθενής γάρ ὤν τόν λογισμόν καί πάνυ σαθρός, καί μόλις κἄν ἐν εἰρῄνη νήφειν μικρομερῶς δυνάμενος, καί περί πολλά σκεδαννύμενον ἐκ δειλίας συνάγειν τόν νοῦν, θέλω σύν ἀσφαλείᾳ ποιήσασθαι τόν πλοῦν· ὡς ἀτελής τήν διάνοιαν, καί τοῖς λόγοις τῆς σοφῶς τό πᾶν διεξαγούσης προνοίας ἐμβατεύειν οὐχ οἷός τε ὤν· μή πως ἐν τοῖς συμβαίνουσιν ἐξ ἀγνοίας ὀκλάσας τόν λογισμόν, καί τοῖς τῆς ὑπομονῆς ἐξ ἀσθενείας ἐνδούς ἀγῶσι, τούς ἐξ αὐτῶν ζημιωθῶ στεφάνους, ὡς λειποτάκτης ἐν τῇ πείρᾳ τῶν δεόντων γενόμενος.

∆ιά τοῦ γράμματος ὡς παρών ἀσπάζομαι τούς ἁγιωτάτους ὑμᾶς, καί πάντας τούς σύν ὑμῖν· αἰτῶν διά τῶν ἁγίων καί εὐπροσδέκτων ὑμῶν εὐχῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι τῶν ὅλων παρατεθῆναι.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Θ'. ΠΡΟΣ ΘΑΛΛΑΣΙΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΝ Θ´. Τοῦ αὐτοῦ πρός Θαλλάσιον πρεσβύτερον καί ἡγούμενον. 15Β_132 Τρία, καλῶς φασιν, ὑπάρχουσι, τά τόν ἄνθρωπον ἄγοντα·

μᾶλλον δέ πρός ἅ βουλήσει τε καί γνώμῃ κατά προαίρεσιν κινεῖται ὁ ἄνθρωπος· Θεός, καί φύσις, καί κόσμος. Καί τούτων ἕκαστον ἕλκον, τῶν ἄλλων δύο ἐξίστησι, πρός ἑαυτό ἀλλοιοῦν τόν ἀγόμενον· κἀκεῖνο ποιοῦν αὐτόν θέσει, ὅπερ αὐτό ὑπάρχον φύσει γνωρίζεται, πλήν μέντοι τῆς φύσεως. Ἐκείνη γάρ, τοῦθ᾿ ὅπερ ἐστί διαφυλάττει τόν ἄνθρωπον. Εἰ μέν οὖν Θεός ἐστιν ὁ ἄγων τόν ἄνθρωπον, τῇ τοῦ Λόγου χάριτι θεόν ποιεῖν θέσει πέφυκε, θέωσιν ὡς ἀγαθός ὑπέρ φύσιν τῷ ἀγομένῳ δωρούμενος· καί τῶν δύο καθαρῶς ἀποτέμνει, κόσμου λέγω καί φύσεως. Εἰ δέ φύσις ἐστίν ἡ ἄγουσα τόν ἄνθρωπον, καθ᾿ ἑαυτόν ὄντα, φύσει τόν ἄνθρωπον διαδείκνυσι· μέσον Θεοῦ καί κόσμου τυγχάνουσα· ὡς οὐδετέρου τούτων κατά γνώμην μετέχοντα. Εἰ δέ