61

ὑποστάσεων ἐκοινώνησεν· ἀνακαλουμένη πρός ἑαυτήν, καί ἀνατιθεῖσα τήν ἀνθρωπίνην ἐσχατιάν, ἐξ ἧς [ἀῤῥήτως] ὁ ἁπλοῦς Ἰησοῦς συνετέθη· καί παράτασιν εἴληφε χρονικήν ὁ ἀΐδιος· καί εἴσω τῆς καθ᾿ ἡμᾶς γέγονε φύσεως, ὁ πάσης τῆς κατά φύσιν τάξεως ὑπερουσίως ἐκβεβηκώς."

Εἰ τοίνυν μή κατά νόμον καί τάξιν τῆς τῶν συνθέτων φύσεως, ἀλλ᾿ ἑτέρῳ παρά τήν φύσιν τῶν συνθέτων θεσμῷ· κατά πρόσληψιν γάρ ἀφράστως ὁ τοῦ Θεοῦ πρός τήν σάρκα συνετέθη Λόγος· ἀλλ᾿ οὐ κατά γένεσιν ἅμα τῇ σαρκί πρός σύνθεσιν τό εἶναι λαβών, εἰς ὅλου τινός κατ᾿ εἶδος συμπλήρωσιν, καθώς ὁ τῆς ἀληθείας διαπρυσίως πᾶσιν ἐμβοᾷ λόγος· μάτην τοῖς ὑπό φύσιν θεσμοῖς ὑπαγαγεῖν ἀθέσμως ἐπιχειροῦσιν οἱ ἀμαθεῖς τήν πάντα φύσεως ὅρον τε καί λόγον ἐκβαίνουσαν σύνθεσιν. ∆ιά τοῦτο κατά πρόσληψιν σαρκός ὁ λέγων γενέσθαι τήν ἐνανθρώπησιν, τήν τε τοῦ Θεοῦ Λόγου προαιώνιον ὕπαρξιν σιασώζει, καί τήν ἑκούσιον εὐσεβῶς ὁμολογεῖ καί αὐθαίρετον αὐτοῦ κατά χρόνον σάρκωσιν· καί τήν διαφοράν αὐτοῦ τοῦ προσλαβόντος Λόγου, καί τῆς προσληφθείσης σαρκός ἀσύγχυτον διαφυλάττει καί μετά 0532 τήν ἕνωσιν. Ὁ δέ μή κατά πρόσληψιν σαρκός ὁμολογῶν ἀτρέπτως ἐνανθρωπῆσαι τόν τοῦ Θεοῦ Λόγον, οὐδέν τῶν εἰρημένων κατ᾿ οὐδένα τρόπον ἀληθῶς ὁμολογεῖν δυνήσεται. Πῶς γάρ εἰ μή προϋπῆρχεν ἀνάρχως ὁ Λόγος, κατά θέλησιν σάρκα προσέλαβε κατ᾿ οὐσίαν διάφορον; ἐφ᾿ οὗ μάλιστα, καθάπερ οἶμαι, κυρίως ἡ τοῦ ἑτεροφυοῦς λέγεται γεγενῆσθαι κατά πρόσληψιν ἕνωσις· ὡς μόνου τε καί μόνως ἀπαθῶς τε καί ἀληθῶς προσλαβόντος τό ἑτεροούσιον, καί ἄτρεπτον ἑαυτόν παντί λόγῳ τε καί τρόπῳ φυλάξαντος καί ἀπλήθυντον, καί τό προσληφθέν ἀναλλοίωτον· ὅπερ ἀμήχανον ἐπί τῆς γενητῆς γενέσθαι φύσεως· ἐφ᾿ ἧς ἅμα τῇ γενέσει τῶν μερῶν, εἰς ὅλου τινός κατ᾿ εἶδος συμπλήρωσιν, κατά τήν ἀθρόαν πρός ἄλληλα συνδρομήν, πᾶσα γίνεσθαι πέφυκε σύνθεσις, ἴση κατά τό ὅλον τήν πρός ἄλληλα τῶν μερῶν ἀναλογίαν (15Β_260> φυλάττουσα· καθάπερ ἐφ᾿ ἡμῶν ἔχει, καί τῶν ὅσα σύνθετον ἔχειν τήν κατ᾿ εἶδος ἔλαχον φύσιν. Ἐφ᾿ ἡμῶν γάρ ἀναλογούσας ἡ ψυχή ταῖς οἰκείαις ἐνεργείαις τάς φυσικάς ἔχει τοῦ σώματος δυνάμεις, ὡς δεκτικοῦ κατά φύσιν ὄντος διά τήν αὐτῆς ἀθρόαν ἅμα τῇ σαρκί πρός τό εἶναι γένεσιν. Ὁ δέ Θεοῦ Λόγος, κατ᾿ οὐδένα λόγον ἤ τρόπον ἀναλογούσας ἔχων ταῖς οἰκείαις κατά φύσιν ἐνεργείαις τῆς ὑπ᾿ αὐτοῦ προσληφθείσης φύσεως τάς δυνάμεις· οὐ γάρ μετρεῖται φύσει τό ὑπέρ φύσιν· οὐδέ τι τό παράπαν ἐν τοῖς οὖσίν ἐστι κατά φύσιν αὐτοῦ δεκτικόν. Ἄρα μονώτατος κατά πρόσληψιν σαρκός λογικῶς τε καί νοερῶς ἐψυχωμένης, θέλων ἀῤῥήτως γέγονεν ἄνθρωπος· ὡς ὤν καί προών, καί πάντα δυνάμενος· τῷ ὑπέρ φύσιν τρόπῳ τάς φύσεις καινοτομήσας, ἵνα σώσῃ τόν ἄνθρωπον.

Ταύτην ἔμαθον ἐγώ τήν πίστιν, καί ἐδιδάχθην ἐκ τε τῶν προαποδημησάντων ἁγίων καί μακαρίων Πατέρων ἡμῶν, καί ἐκ τῶν νῦν περιόντων, καί τούς οἴακας τῆς καθολικῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας πεπιστευμένων, καί ὀρθῶς πρός τόν λιμένα τοῦ θείου θελήματος αὐτήν διακυβερνώντων· μεθ᾿ ἧς ταῖς αὐτῶν ἰκεσίαις καί ἀπελεύσομαι τήν παροῦσαν ἀπολιμπάνων ζωήν· ἀντί παντός ἀξιώματος, ταύτην τῷ Θεῷ προσφέρων τήν ὁμολογίαν ἄχραντον καί ἀμόλυντον, καί πάσης αἱρετικῆς ζάλης ὑψηλοτέραν. Βίῳ γάρ ἔργοις καταγλαϊσμένῳ δικαιοσύνης οὐκ ἔχω καυχᾶσθαι, κατά πᾶσάν μου τήν ἐνθάδε ζωήν παραβάτης αὐθαίρετος τῶν θείων νόμων γενόμενος.

Καί ταῦτα μέν ὑμῖν, ὡς οἷόν τε ἦν, ἐπιτόμως ἐγώ γέγραφα, κύριοί μου εὐλογημένοι, πρός τό γινώσκειν ὑμᾶς, εἴπερ τι τοῖς γραφεῖσιν ἐνέστι χρήσιμον, πῶς κἄν ποσῶς ἀποπέμπεσθε τούς ἠμφιεσμένους τό κώδιον λύκους, ταῖς ἀσήμοις καταπτοοῦντας ὑλακαῖς τά θεῖα καί ἤπια τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ποίμνης πρόβατα, καί μή παρασύρεσθε τῷ ψεύδει κακούργως ὑποκρινομένῳ ἀλήθειαν· τάς δέ