QUAESTIONES SUPER LIBROS ARISTOTELIS DE ANIMA

 QUAESTIO I Utrum sensus Iactus sit unus, oel plures

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO II Utrum caro sit organum tactus

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO III

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO IV

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO V

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO VI Utrum tantum sint quinque sensus

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO VII

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO V

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO IX

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO X.

 RESOLUTIO.

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO Xl

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XII

 Sententia tenens intellectivam esse passivam, et speciem esse formale principium elicitivum actus, refutatur : dequa Doctor 1. d. 3. q. 7. a num. 5. v

 Sententia ronens intellectionem indistinctam esse a specie, atque causari ab objecto, quam tractat Doct. 1. d. 3. q. 7. n. 12.15. et 20. vide annotati

 Potentias animae esse vere activas, et non tantum passivas. Vide Doctor. 1. d. quaest. 7. num. 20. et annotationem 3.

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XIII

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XIV

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XV

 Juxta fundamenta Philosophi, atque aliorum asserentium ad pluralitatem individuorum requirimateriam, probabile videri animam , et Angelum habere mater

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XVI

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XVII

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 QUAESTIO XVIII

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XIX

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XX

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XXI

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XXII

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

 QUAESTIO XXIII

 RESOLUTIO

 ANNOTATIONES

RESOLUTIO

Ens respectu generum, specierum, individuorum Dei, et creaturae esse objectum adaequatum intellectus, quoad praedicationem in quid, quia de his omnibus praedicatur essentialiter, et univoce, de quo late Doctor 1. dist. 3. quaest. 2. num. 6. et q. 3. a n. 9. et d. 8.q. 3.

(c) Sed quod sit etiam primum objec tum respectu suorum inferiorum, scilicet Dei, et creaturae,primitate praedicationis, ostendo ; quia ad hoc requiritur, ut dictum est, ut tale objectum praedicetur essentialiter, et per se de omnibus intelligibilibus, et per consequens univoce aliqua univocatione ; sed ens est hujusmodi, igitur, etc. Minorem ostendo per intentionem Philosophi 2. Metaphysicae,

text 4. dicentis, quod unumquodque est maxime tale, quod est causa, quod alia sunt univoce talia ; ut ignis est calidissimus, quia est causa univoca caloris in alio, non autem hoc est verum de causa analogica, vel aequivoca , quia tunc sequeretur, quod Sol esset calidissimus, et subdit quod prima principia oportet esse verissima, quia sunt causa veritatis in aliis, quod non sequeretur, ut dictum est, nisi veritas diceretur in utrisque univoce ; sed subdit, sicut se habent ad esse, sic ad veritatem ; igitur quod est causa entitatis aliis, est maxime ens ; si tamen ens dicatur de eis univoce, non aliter, eum igitur Deus sit causa entitatis aliis, et dicatur maxime ens,oportet quod ens dicatur de Deo, et creaturis univoce ; et hoc est quoddicit Avicenna in Metaphysica sua, quod conceptus entis est communis omnibus Praedicamentis, quae sunt quasi ejus species. Idem patet per Commentatorem, 4. Metaphysicae, comm. 4. ubi dicit, quod simile est de isto genere, quod est ens, et aliis generibus univocis, quia ens praedicatur univoce essentialiter sicut alia genera ; certum est autem quod aequivocum non praedicatur essentialiter de aequivocatis ; ergo, etc.

Praeterea, per rationem sic: Non diceres ens analogice, vel aequivoce praedicari de aliis, nisi quia conceptus entis convenit Deo per essentiam, aliis autem per participationem. Sed quod non conveniat Deo per essentiam, probatio ; intellectus enim habens conceptum proprium alicujus objecti, potest illud per illum conceptum distinguere ab omni alio,quia ille conceptus, qui est uni proprius, est incompossibilis aliis : sed si conceptus entis non est communis univoce Deo, et creaturae, ille erit proprius Dei, et convenit Deo per essentiam, et principaliter,ct aliis per participationem,

ut supponitur ; igitur intellectus noster per conceptum entis potest distinguere Deum a creatura, quod falsum est ; per conceptum enim entis cognoscimus Deum confuse tantum, prout habet cum aliis unum conceptum communem, igitur, etc.

Praeterea, nullus conceptus communis creaturae facit conceptum proprium Dei ; sed creatura facit conceptum entis ; igitur conceptus entis non est proprius Dei. Major probatur ; quia nihil potest facere conceptum proprium de aliquo,quod non contineat essentialiter,vel virtualiter ; essentialiter sicut homo animal ; virtualiter ut subjectum propriam passionem ; sed nulla creatura per se, nec omnes simul continent Deum, nec essentialiter, nec virtualiter ; igitur, etc. Ex creaturis autem possumus formare de Deo, quod sit; igitur conceptus entis non est Deo proprius.

(a) Praeterea, ille conceptus cui alii attribuuntur, est perfectior illis, sicut conceptus sanitatis in animali, est perfectior conceptu sanitatis in cibo, vel in urina, vel in diaeta, quia omnes primo conceptui attribuunlur,scilicet conceptui sanitatis, quae est in animali. Similiter conceptus substantiae est perfectior quocumque conceptu accidentis ; sed si per conceptum entis haberemus conceptum Dei, illi attribuerentur omnes conceptus creaturarum ; igitur ille esset perfectior; sed nullum conceptum possumus habere perfectiorem conceptu creaturae pro statu viae, nec de Deo, nec de alio, nisi causatum ex conceptu creaturae, qui conceptus est causa aequivoca; omnis autem causa aequivoca est perfectior suo causato,vel non imperfectior ad minus ; ergo nullum conceptum perfectiorem conceptu creaturae possumus habere, conceptus ergo entis quem habemus de Deo, non est perfectior conceptu creaturae, et per consequens nec Deo proprius.