Caput XXXII.

55. Quae fides laudanda. Cum 0236 ergo fides in potestate sit, quoniam cum vult quisque credit; et cum credit, volens credit, deinde quaerendum est, imo recolendum, quam fidem tanta conflictatione commendet Apostolus. Non enim quodlibet credere bonum est: nam unde est illud, Fratres, nolite omni spiritui credere; sed probate spiritum qui ex Deo est (I Joan. IV, 1) ? Nec in laudibus charitatis quod dictum est, Omnia credit (I Cor. XIII, 7) , sic accipiendum est, ut charitati cujuspiam derogemus, si non quod audierit, statim crediderit. Quid, quod eadem charitas admonet, non facile de fratre mali aliquid esse credendum, et cum tale aliquid dicitur, hoc ad se magis judicat pertinere ne credat? Postremo ipsa charitas qua omnia credit, non omni spiritui credit: ac per hoc, omnia quidem credit, sed Deo; quia non dictum est, Omnibus credit. Nulli itaque dubium est, eam fidem ab Apostolo commendari, qua creditur Deo.

56. Sed adhuc aliquid discernendum est : quoniam et illi qui sub lege sunt, et timore poenae justitiam suam facere conantur, et ideo non faciunt Dei justitiam, quia charitas eam facit, quam non libet nisi quod licet, non timor, qui cogitur in opere habere quod licet, cum aliud habeat in voluntate, qua mallet, si fieri posset, licere quod non licet: et illi ergo credunt Deo; nam si omnino non crederent, nec poenam legis utique formidarent. Sed non hanc fidem commendat Apostolus, qui dicit, Non enim accepistis spiritum servitutis iterum in timorem; sed accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus, Abba, Pater (Rom. VIII, 15) . Timor ergo ille servilis est: et ideo quamvis in illo Domino credatur, non tamen justitia diligitur, sed damnatio timetur. Filii vero clamant Abba, Pater, quarum duarum vocum una est ex circumcisione, altera ex praeputio, Judaei primum et Graeci: quoniam unus est Deus, qui justificat circumcisionem ex fide, et praeputium per fidem (Id. III, 30) . Cum autem clamant, aliquid petunt: et quid petunt nisi quod esuriunt et sitiunt? Et hoc quid est, nisi quod de illis dictum est, Beati qui esuriunt et sitiunt justitiam, quoniam ipsi saturabuntur (Matth. V, 6) ? Huc ergo transeant qui sub lege sunt, ut ex servis filii fiant: nec sic tamen, ut servi esse desistant; sed ut tanquam filii domino et patri liberaliter serviant, quia et hoc acceperunt: dedit enim potestatem ille Unicus, filios Dei fieri credentibus in nomine ejus (Joan. I, 12) : eosque admonuit petere, quaerere, pulsare, ut accipiant, et inveniant, et aperiatur eis; addens increpationem, et dicens, Si vos cum sitis mali, nostis bona data dare filiis vestris, quanto magis Pater vester qui in coelis est, dabit bona petentibus se (Matth. VII, 7-11) ! Cum ergo virtus peccati lex inflammaverit aculeum mortis (I Cor. XV, 56) , ut occasione accepta peccatum per mandatum operetur omnem concupiscentiam 0237 (Rom. VII, 8) , a quo petenda est continentia, nisi ab illo qui novit bona data dare filiis suis? An forte nescit insipiens, quod nemo esse possit continens, nisi Deus det (Sap. VIII, 21) ? Hoc ergo ut sciat, ipsa indiget sapientia. Cur itaque non audit Patris sui spiritum dicentem per apostolum Christi, vel ipsum Christum qui dicit in Evangelio suo, Petite, et accipietis (Matth. VII, 7) ? loquentem etiam in apostolo suo, et dicentem, Si quis vestrum indiget sapientia, postulet a Deo, qui dat omnibus affluenter et non improperat, et dabitur illi; postulet autem in fide, nihil haesitans (Jacobi I, 5, 6) ? Haec est fides, ex qua justus vivit (Rom. I, 17) : haec est fides, qua creditur in eum qui justificat impium (Id. IV, 5) : haec est fides, per quam excluditur gloriatio (Id. III, 27) ; sive ut abscedat qua in nobis inflamur, sive ut emineat qua in Domino gloriamur: haec est fides, qua impetratur largitas spiritus, de quo dicitur, Nos enim spiritu ex fide spem justitiae exspectamus (Galat. V, 5) . Ubi quidem quaeri adhuc potest, utrum spem justitiae dixerit, qua sperat justitia , an qua speratur ipsa justitia: quoniam justus ex fide vivens, sperat utique vitam aeternam; itemque fides esuriens sitiensque justitiam renovatione de die in diem interioris hominis (II Cor. IV, 16) proficit in ea, et sperat in ea satiari in vita aeterna, ubi fiet id quod in Psalmo de Deo dicitur, Qui satiat in bonis desiderium tuum (Psal. CII, 5) . Haec est fides, qua salvi fiunt, quibus dicitur: Gratia salvi facti estis per fidem; et hoc non ex vobis, sed Dei donum est: non ex operibus, ne forte quis extollatur. Ipsius enim sumus figmentum, creati in Christo Jesu in operibus bonis, quae praeparavit Deus ut in illis ambulemus (Ephes. II, 8-10) . Postremo haec est fides, quae per dilectionem operatur (Galat. V, 6) , non per timorem; non formidando poenam, sed amando justitiam. Unde ergo ista dilectio, id est, charitas per quam fides operatur, nisi unde illam fides ipsa impetravit? Neque enim esset in nobis, quantacumque sit in nobis, nisi diffunderetur in cordibus nostris per Spiritum sanctum, qui datus est nobis (Rom. V, 5) . Charitas quippe Dei dicta est diffundi in cordibus nostris, non qua nos ipse diligit, sed qua nos facit dilectores suos: sicut justitia Dei, qua justi ejus munere efficimur (Id. III, 24) ; et Domini salus, qua nos salvos facit (Psal. III, 9) ; et fides Jesu Christi, qua nos fideles facit (Galat. II, 16) . Haec est justitia Dei, quam non solum docet per legis praeceptum, verum etiam dat per spiritus donum.