22

ἥλιος. ὅτι ἐν σκιᾷ αὐτῆς ἡ σοφία ὡς σκιὰ τοῦ ἀργ̣υ̣ρ̣ίου̣. ἡ σκιὰ τῆς σοφίας ἐκείνη ἐστὶν ἡ τοῦ κόσμου. καὶ ἵνα καὶ θεωρήματι ε᾿̣πιστ̣η̣μονικῷ χρήσωμαι, ἡ σκιὰ τῆς ἐπιστήμης τῆς γεωμετρικῆς αἱ κα̣τ̣α̣ γραφαί εἰσιν. χειραγωγοῦσιν γ̣ὰρ εἰς τὴν ἐπιστήμην αἱ θεωρίαι ἐκ̣εῖναι α̣ἱ αι᾿̣σθητικαί. σκιὰν δὲ ἐν τούτοις λέγει οὐ γραφὴν ἀποτελουμένην ἀπὸ σ̣ώματ̣ος τοῦ 209 ὧδε ἔχοντος, ἀλλὰ τὴν πρὸ τύπων τ̣ῆς εἰκόνος. ἡ σκιὰ δὲ εἰκόνος σκια γραφία τι´̣ς ἐστιν ᾐνιγμένη. ὁ μέλλων οὖν ἀναλαμβάνειν ἀρ̣γύριον δέχετ̣αι σκιάν· ου᾿̣ αἰσθητὸν λέγω, ἀλ̣λ̣ὰ τὸν λόγον. πολλαχοῦ γὰρ καὶ τοῦτο ἀποδείκνυται, ὅτι ἐπαινε̣τ̣όν ἐστιν ἀργύριον καὶ ψεκτὸν κατὰ τὸ πρόχειρον καὶ τὴν "γλῶσσαν δικαίου" λεγο´̣μενον. ὁ´̣ταν γὰρ λέγηται· "ἄργυρος πεπυρωμένος γλῶσσα δικαίου", λέγει τὴν δικαίου̣ γλῶσσαν αὐτοῦ ἄργυρον. ὅταν γὰρ ···ηση καὶ ἐνέργειαν ····· ····· ····· ·····τ̣εζεον τα̣······ησαιω ····λ̣ην λαβεῖν τὸ π̣νεῦ μα ····· ····· ····· ····· ··· ἀ´̣ργυρον ····· ·· ἄλλως δε`̣ οἱ ἔχοντες ἀργύριον ψεκτῶς λέγονται· "ἀρ̣γύριον" ο̣ὖν, φησίν, "ἀποδεδοκιμα̣σμένον καλέσατε αυ᾿̣τούς, ὅτι ἀπεδοκίμασεν αὐτοὺς κύριος". καὶ πάλιν· "ἀργύρι ον μετὰ δόλου διδόμενον ὡ´̣σπερ ὄστρακον ἡγη̣τέον". ἐὰν τοῦτο, σοφὸν δό λον προφέρει, οὐχ οὕτως "καθαρισθὲν ἑπταπλασίως" ἔχων ἢ ἡγιασμένον, οὐ κατ' αυ᾿̣τ̣ὸ πεποιωμένος, ὡς ὁ πεπυρ̣ωμένον ἔχων τὸν τοιοῦτον λόγον̣.

οὑ῀̣ το̣ς γὰρ οὐ λόγον γεώδη καὶ ἐκ τῆς γ̣ῆς ἔχοντα τ̣ὴν φυ´̣σιν προ̣φέρει περὶ σοφι´̣ας ······ υνοθ·····χ̣ο̣μενη. πρῶτον μὲν γεώδη φ̣ύσ̣ιν μ̣ε̣τέ λαβεν. ἐν σκιᾷ γάρ ε᾿̣στιν ἡ σοφία ἡ ἀν̣θρωπίνη καὶ ἐπὶ γῆς̣ ····· ····· ···η ἐστιν τοῦ ············ λέγει ὅτι ἡ σκιὰ αὐτῆς ἐν σοφία, ὡς σοφία του῀̣ α᾿̣ρ̣γ̣υ̣ρ̣ι´̣ου, ὁ´̣τ̣ι ἐν τῇ αὐτῆς σκιᾷ ἡ σοφία. ἐὰν οὖν ἐπαινε τὴ ᾖν ἡ σοφία, καὶ ἡ σκιὰ αὐτῆς βέλτιστός ἐστιν. ἐπερ· τὸ οὖν "ἐν σκιᾷ σοφίας"; ὁ λέγων δὲ ἐν τῇ σκιᾷ τοῦ εὐαγγελίου ὢν ἐν αὐτῷ πρωτοτύπῳ εὐαγγελίῳ ἐστὶν ἢ ὁ ἐν τῇ σκιᾷ τοῦ νόμου. καὶ περισσεία γνώσεως τῆς σοφίας ζῳοποιήσει τὸν παρ' αὐτῆς. καὶ τοῦτο ἀγαθόν ἐστ̣ιν τὸ ἀεὶ ἀπολαμβάνειν ἐν ταῖς προκοπαῖς θεω ρίας τῆς σοφίας. "ζῳοποιήσει τὸν παρ' αὐτῆς". διὰ τοῦτο προκριτέα ἐστὶν καὶ ἀγαθή, ὅτι τὸν μετέχοντα αὐτῆς ζῶντα ποιεῖ-"τὸν παρ' αὐ τῆς", τὸν κατ' αὐτὴν σοφὸν λέγει-ἡ γὰρ σοφία ζωῆς παραιτία ἐστίν. οὐ δέποτε θάνατον ψυχῇ ἐπιφέρει. ἰδὲ τὰ ποιήματα τοῦ θεοῦ· ὅτι τίς δυνήσεται τοῦ κοσμῆ σαι, ὃν ἂν ὁ θεὸς διαστρέψῃ αὐτόν; πολλοὶ καὶ παρ' Ἕλλησιν ἀντέστησαν τοῖς ἐκ τοῦ αὐτομάτου συνεστηκότα τὸν κόσμον λέγουσιν, οἷός ἐστιν Ἐπίκουρος, κατά τινας καὶ ∆ημόκριτος. 210 ἐκεῖνοι γὰρ οἴο̣νται μὴ ἐκ θεοῦ τοῦτον το`̣ν κόσμον γεγονέναι, ἐπεὶ μὴ τίθενται πρόνοιαν. ἐπεὶ πᾶσα ἀνάγκη τὸν προνοούμενον τῶν ἰδίων π̣οιημάτων προνο εῖσθαι, ὁ δὲ θεός ἐστιν ο῾̣ προνοούμενος, προνοε̣ῖται τοῦ κόσμου̣, ὃν ἐποίησεν αὐτός. δίδου τὰ ἄλλα· ὃν αὐτὸς̣ κατεσκεύασεν, το̣ῦτον καὶ φυ λάττει ἐκ̣ π̣ρονοίας, ἵν' ὄρθωσι̣ν ἔχ̣ῃ. ἐνκαλοῦσιν ο̣ὖν τινες ὅτι· "ε̣ι᾿̣ ἄριστος ἐποιήθη ὁ κόσμος, τί τὸ χρήσι μον τοῦ εἶναι βασιλίσκους; ἐάν̣ γε ὅλως δοθῇ τὸ χρήσιμον εἶναι, δεῖ καὶ τὸν βασιλίσκον καὶ τὰ ἄλλα, οἷον ο῾̣ ῥινοκ̣έρως". κ̣α̣ὶ μᾶλλον ψόγον γ̣ι´̣ν̣ε σθαι ἀρέσκει τῷ ἐπικουρίζ̣οντι ἢ ἔπαινον. τούτων ἕνεκα καθόλου δὴ αἴ ρει τὴν πρόνοιαν. εἰσὶν δὲ οἱ ἀντιλέγον̣τες τοῖς τοῦτο τὸ ἄθεον δόγμα̣ π̣ι̣στεύουσιν. τίς ἂν πρὸς τὸν κόσμον εἶπεν̣ ὁ´̣τι μ̣έρος τοῦ κόςμου ὀρ θώσεως δεῖται; πῶς ἂν ἄλλως ἦν γεγονὸς α̣υ᾿̣τ̣ο´̣; πῶς ἂν αὐτὸ ἠ´̣νυσ̣εν; πῶς ἂν ἐδύνατο κόσμος εἶναι ἄνευ μερῶν; ἐὰν τάδε, τίνα τὰ μέρη; οὐδὲ γὰρ δείκνυνται παρέλκοντα καὶ περισσά, ἐὰν ἐξ αὐτῶν συνστῆναι ὁ κόσμο̣ς δύνηται. λε´̣γομεν δὲ πιθανῇ ἀποδείξει πεῖσ̣αι μὲν δυναμένην αἰτίαν καὶ τὰ ἄγρια δ̣ε̣δημιουργῆσθαι̣ εἰς χρείας̣. κ̣αὶ πρὸς θήρευσιν συντελεῖ ταῦτα. ἐπὶ πρώτῳ κοινῷ ὀρθ̣ῷ λόγῳ δ̣υνατὸν λέγειν τ̣ὰ π̣άντα εἶναι πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. πολλὰ ἐκ τούτ̣ων συντελεῖ πρ̣ὸς βοήθειαν ἐκ̣είνων καὶ ε̣····· ····· ··ν παραλαμβανόντω̣ν ······· καὶ μέλ̣λ̣ε̣ι̣ν̣ ·· πολ···· παραλαβει῀̣ν. ἐκ τούτου̣ δ̣υ´̣ν̣α̣τ̣αι̣ γ̣ε´̣ν̣ε̣σ̣ι̣ς̣ δηλοῦσθαι καθ' ἣν γέγοναν, ἵνα μόνοις