Sermo II .

Omnes morimur et ad gaudium volumus venire .

In verbis istis duo proponuntur, scilicet naturae humanae generalis defectus et aeterni gaudii naturalis appetitus: primum, ad timoris incussionem: secundum, ad spei relevationem . - Timoris incuwio ex quatuor creatur: ex velocitate resolutionis, ex vilitate cadaveris, ex abundantia desolationis, ex carentia consolationis. De primo, secundi Regum decimo quarto : Omnes morimur et quasi aquae dilabimur in terram, quae non revertuntur. - De secundo dicit Salomon: Melius est ire ad domum lucius quam ad domum convivii. In domo luctus purgamus mentem, in domo convivii implemus ventrem. - De tertio legitur: O mors, quam amara est memoria tua homini iniusto, pacem habenti in substantiis suis! Bene dicit iniusto, quia haec mors est ei porta mortis aeternae. Est enim triplex mors , scilicet culpae, vitae praesentis et poenae gehennalis. Sed primae duae sunt porlae tertiae; cum enim mors vitae praesentis. coniungitur morti peccati mortalis, patet ingressus poenae gehennalis. De his in Iob : Nunquid portas mortis vidisti? - De quarto, Salomon : Ante mortem operare iustitiam, quoniam non est apud inferos invenire cibum. Et iterum : Quodcumque facere potest manus tua instanter operare, quia nec opus nec ratio nec sapientia nec scientia erunt apud inferos, quo tu properas.

Hic autem timor nobis proficit ad duo: ut a peccatis abstineamus et in virtutibus proficiamus, inter quas non parva virtus est, ut fidelibus, qui sunt in purgatorio, succurramus, quibus propter quatuor est merito succurrendum, scilicet, quia status - eorum est miserabilis, reparabilis, nobis utilis, beatificabilis.

De primo Iob in persona eorum loquitur: Miseremini mei, miseremini mei, saltem vos, amici mei, quia manus Domini tetigit me. Miseremini, per orationis affectum, per operationis effectum ; per devotam orationem Iudicem mitigando, per piam operationem nostram miseriam relevando. Quia manus Domini tetigit me: manus quondam per misericordiam curans infirmitates, nunc per iustitiam puniens iniquitates.

Miseremini ergo primo per orationem. Hinc legitur in primo Machabaeorum, quod dum populus esset in tribulatione magna in Galilaea et Galaadilide, liberatus est per Iudam, Ionatham et Simonem. Galilaea transmigratio, Galaaditis vetustates interpretatur, et statum eorum designat, qui in purgatorio propter vetustatem peccati tribulantur, inde tamen ad gaudia aeterna transmigrabunt. Iudas, confitens: lonalhas, filios columbae: Simon, obediens, significant orationem fidelem, simplicem et humilem, per quam qui in purgatorio sunt liberantur. De primo, Iacobus: Oratio fidei salvabit infirmum: de secundo: Cum simplicibus sermocinatio eius ; de tertio, Salomon: Oratio humiliantis se nubes penetrabit.

Miseremini secundo per piam operationem, quia sicut aqua exstinguit etc. Sic igitur succurrendum est eis, quia status eorum est miserabilis et etiam reparabilis. Ipsi enim, licet super fundamentum fidei non aurum nec argentum nec lapides pretiosos, quod est perfectorum, non tamen aes, non ferrum, non plumbum, quod est damnatorum: sed lignum, foenum, stipulam, id est venialia, aedificaverunt : et ideo, licet, secundum Apostolum, detrimentum patiantur, ipsi salvi erunt, sic tamen quasi per ignem.

Est etiam status eorum nobis utilis: quidquid enim ipsis impendimus, nobis compensatam. Non enim ingrati esse poterunt qui in gratia confirmantur: unde de Ieremia legitur in secundo Machabaeorum : Hic est fratrum amator: hic est qui multum orat pro populo. Sancta ergo et salubris est cogitatio pro defunctis exorare, ut a peccatis solvantur. - Est etiam status illorum beatificabilis: unde: Beati, mortui, qui in Domino moriuntur etc.

Sed mortuorum tres sunt differentiae: perfectorum, qui statim evolant ad patriam: iustorum, qui in veniali decedunt, vel adhuc pro mortali non plenam paenitentiam peregerunt, qui, licet in poenis purgentur, tamen ad patriam transferuntur: reprobrorum, qui nunquam ad caelestem patriam sunt venturi. Hoc bene figuratum est in patribus veteris Testamenti, quorum quidam in Arbee mortui in terra promissionis sunt sepulti: quidam in Aegypto mortui et ibidem ad tempus sepulti et inde in terram promissionis deducti. Arbee enim quatuor interpretatur et significat evangelicae doctrinae perfectionem, in qua qui ad mortem perseverant statim ad caelestem patriam, scilicet terram promissionis, fluentem lac et mel , transmigrant. Aegyptus luctus interpretatur: qui in luctu poenitentiae decedunt, licet in Aegypto poenae ad tempus permaneant, ad patriam tamen transferuntur. Desertum designat mortale peccatum, quod vere est desertam ab omni gratia, in quo qui moriuntur nunquam ad promissae beatitudinis gaudia perducuntur. Beati ergo mortui, primi scilicet et secundi, qui in Domino moriuntur. Haec de humanae naturae defectu incutiente timorem dicuntur.

Sed de gaudii aeterni appetitu dicere non competit, quia hodie versa est in lucium cithara mea, et organum meum in vocem flentium .