106

ὁμολογῆσαι οὐ δυνάμεθα. Ὡς εἰκός δέ, μέχρι τοῦ νῦν τινί τῶν γηγενῶν οὐ πεφανέρωται. Ἐγχάραξον οὖν ὁριστικῶς ἐκ πατρικῶν διδάσκαλιῶν, καί τήν τοῦ ὀνόματος δήλωσιν διατύπωσον ἡμῖν. Ἅ γάρ ἀριθμοῦμεν ἡμεῖς, ταῦτα καί ὁμολογοῦμεν, κατά τόν μέγαν καί θεοφάντορα Βασίλειον. Ἐγώ λέγω, ὅτι ἡ ζωοποιός σάρξ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐν αὐτῷ ἔσχε τῷ Θεῷ Λόγῳ πάντα τά ὑπερφυᾶ τῆς ἰδίας φύσεως, εἰς ἕν πρόσωπον καί μίαν ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, τάς δύο φύσεις συντελούσας. Ἕνα γάρ Υἱόν, ὡς ἕνα τῆς ἁγίας Τριάδος συμπροσκυνοῦμεν Πατρί καί ἁγίῳ Πνεύματι, ὡς πρό τῶν αἰώνων, νῦν καί εἰς τούς σύμπαντας εἰῶνας, καί μετά τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ

Κεφάλαια ι´ περί τῶν δύο θελημάτων τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐγράφη δέ πρός ὀρθοδόξους. Σελ. 268.

α´. Εἰ ὡσπερ μιᾶς ὑποστάσεώς ἐστιν ὁ Λόγος μετά (272) τῆς σαρκός, οὕτω καί ἕν

θέλημα κατά τινας, εὐλογημένοι ἀνάγκη ὥσπερ τῇ ὑποστάσει, οὕτω καί τῷ θελήματι καί ἡμῶν καί τοῦ Πατρός διαφέρειν. Καί πῶς ἡ τῆς φύσεως πρός τόν Πατέρα ταυτότης, τῇ διαφορᾷ τῶν θελημάτων δειχθήσεται.

β´. Οἷς ὁ Λόγος τό ἕν ἔχει μετά τῆς σαρκός, τούτοις τοῦ Πατρός χωρίζεται, καί οἷς τό ἕν ἔχει μετά τοῦ Πατρός, τούτοις τῆς σαρκός διακρίνεται. Εἰ δέ ἕν θέλημα μετά τῆς σαρκός κατά τινας, εὐλογημένοι, ἄρα τῷ θελήματι τοῦ Πατρός ἐχωρίσθη.

γ´. Εἰ οἷς ἥνωται ὁ Λόγος τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι, τούτοις τῆς σαρκός διαφέρειν κρίνεται· ἥνωται δέ κατά τήν κοινήν τῶν Χριστιανῶν δόξαν τῷ θελήματι Πατρί καί Πνεύματι, ἄρα θελήματι τῆς σαρκός διαφέρει τοῦ Πατρός καί Πνεύματος· ὡς αὐτοί ἑαυτοῖς οἱ Πατέρες καί ἡμῖν διωρίσαντο, καί ἡμεῖς, εὐλογημένοι, φυλάσσειν σπουδάζομεν.

δ´. Τοῦτο τό ἕν θέλημα, ἤ φυσικόν ἤ ὑποστατικόν ἀνάγκη αὐτούς, εὐλογημένοι, λέγειν· εἴπερ ἡ τῶν ὄντων σύστασις ἐν οὐσίᾳ καί ὑποστάσει θεωρεῖται. Τί γάρ ἄν καί εἴη παρά ταῦτα ἕτερον λέγειν, [οἷς οὐ ἐξῆν]; Ἀλλ᾿ εἰ μέν φυσικόν αὐτό εἴπωσι, καί μίαν φύσιν λέξουσιν τοῦ Λόγου καί τῆς σαρκός, καί μή θέλοντες. Εἰ δέ ὑποστατικόν, ἀναγκασθήσονται διά τάς ἁγίας τρεῖς ὑποστάσεις, τρία λέγειν καί τά θελήματα, εἴπερ ἑαυτοῖς στοιχεῖν διέγνωσαν.

ε´. Εἰ τό τῆς φύσεως τοῦ Λόγου θέλημα, δημιουργικόν πάντων τῶν γεγονότων· τοῦτο δέ κατ᾿ αὐτούς, εὐλογημένοι, καί τῆς σαρκός τυγχάνει θέλημα, δημιουργός ἔσται προδήλως τῶν γεγονότων καί ἡ τοῦ Λόγου σάρξ. Καί ἀνῄρηται οὕτω γε ἡ κοινή δόξα τῶν Χριστιανῶν, τό κτιστήν αὐτήν εἶναι. Πῶς γάρ κτίσμα τό ἐκ μή ὄντων κτίζον, καί τό ἐξαίρετον τῆς θείας φύσεως ἰδίωμα ἔχον.

στ´. Εἰ διά τό ἕν θέλημα Πατρός καί Υἱοῦ καί ἁγίου Πνεύματος, καί μία φύσις αὐτῶν ἐδείχθη ὑπό τῶν θεολήπτων Πατέρων· ἕν δέ θέλημα κατ᾿ αὐτούς, εὐλογημένοι, τοῦ Λόγου καί τῆς σαρκός, καί μία φύσις ἔσται γε οὕτω καί τοῦ Λόγου καί τῆς σαρκός. Εἰ δέ ἐπί τῆς σαρκός καί τοῦ Λόγου, τό ἕν θέλημα τήν κίαν φύσιν οὐ συνάγει, οὐδέ ἐπί Πατρός καί Υἱοῦ καί ἁγίου Πνεύματος, τό ἕν θέλημα τήν μίαν φύσιν συνάξει, καί κενή ἡ πίστις ἡμῶν, κενόν τό τῶν Πατέρων κήρυγμα.

ζ´. Τοῦτο τό ἕν θέλημα, ἤ προαιρετικόν τυγχάνει, ἤ φυσικόν. Ἀλλ᾿ εἰ μέν φυσικόν καί μία φύσις ἔσται, ὡς καί ἤδη ἐδείχθη, τῆς σαρκός καί τοῦ Λόγου· (273) εἰ δέ