568
ἐν τῷ Ἰορδάνῃ βαπτίσματος ἀξιωθῆναι ἐν πρώτοις τῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος δωρεᾶς, εἰς ὄνομα Πατέρος καί Υἱοῦ καί ἁγίου Πνεύματος βαπτισθέντα. Τόν δέ Θεόν Λόγον διά τήν ὑπερβάλλουσαν αὐτοῦ ἀρετήν κατ᾿ εὐδοκίαν ἐν αὐτῷ κατοικήσαντα, μεταδοῦναι αὐτῷ τῆς θεϊκῆς ἀξίας καί προσκυνήσεως εἰς ὕστερον μετά τήν τελείωσιν· ταῦτά τε καί ἕτερα πολλά δυσφημήσας τοιαῦτα, δύο φύσεις ἰδιοπεριορίστους φησίν εἰδέναι ἐπί Χριστοῦ, σχέσει τινί καί μόνον ἀλλήλαις οἰκειωμένας. ∆ευτέρα καί αὕτη πλάνη τοῦ μίαν φύσιν καί δύο φύσεις ἰδιοπεριορίστους, μή κατά τόν ὀρθόν λόγον ὁμολογεῖσθαι ἐν τῷ Χριστῷ.
∆όξα Νεστορίου. Μετά τούτους δέ γίνεταί τις Νεστόριος ὀνόματι, ὅς ὡρμᾶτο μέν ἀπό Γερμανικείας
τῆς ἐν Συρίᾳ· κληροῦται δέ ἐν Ἀντιοχίᾳ τῇ παρά Ὀρόντην ποταμόν, Κωνσταντινουπόλεως δέ τόν θρόνον λαμβάνει. Οὗτος πάλιν τῇ φωνῇ τῶν δύο φύσεων τῶν ἐν Χριστῷ, κακοφυῶς ἀποκέχρηται ὁμοίως Παύλῳ καί Θεοδώρῳ τοῖς ἑαυτοῦ προγόνοις. Οὐ γάρ ἵνα τήν ἀληθότητα τῆς κατα Χριστόν θεότητός τε καί (1489) ἀνθρωπότητος, καί τήν τούτων ἀτρεψίαν καί ἐπιμονήν καί ἀσυγχυσίαν σημάνῃ, τόν ἀριθμόν τῶν δύο καταφράζει φύσεων, ἀλλ᾿ ἵνα δύο πρόσωπα δι᾿ αὐτοῦ τοῦ δύο ἀριθμοῦ δολερῶς ὑπαινίξηται, τήν τῶν φύσεων κλῆσιν ἀντί τῶν προσώπων λαμβάνων κακούργως, ὡς ἀληθῶς καί κακοήθως, πεπαῤῥησιασμένη προσωνυμίᾳ τῶν φύσεων τό ἀπηγορευμένον τῶν προσώπων εἰσάγων, ὥστε ἄλλον εἶναι παρ᾿ αὐτῷ τόν Χριστόν, καί ἄλλον τόν Θεόν Λόγον, κατά τήν πατρῴαν αὐτοῦ πλάνην· υἱός γάρ ἦν τοῦ Κίλικος, τοῦ δέ Σαμοσατέως ἀπόγονος. Καί διά τοῦτο πρός τήν σεμνήν Παρθένον ἄσπονδον ἤρατο πόλεμον, μή δυσωπηθείς τήν θεομητέρα καί ἁγνήν Μαρίαν, ὡς ∆εσπότου Μητέρα· ἀλλ᾿ ὡς δοῦλος τραχηλιαστής καί ἀναίσχυντος, ἀρνούμενος τόν ἑαυτοῦ Κύριον, καί ἀτιμάζων τήν ∆έσποιναν ἑαυτοῦ, βασκαίνων οὐ τοσοῦτον αὐτῇ τῆς, Θεοτόκος, προσηγορίας, ὅσον τῆς, Θεός, τῷ ἐξ αὐτῆς γεννηθέντι. Οὗτος μέν οὖν ὁ Νεστόριος τρίτος εἰς ἑαυτόν αὐτήν περιέστησεν.
∆όξα Εὐτυχοῦς. Τῆς δέ ἀντιθέτου μοίρας, τῆς κατά Μάνην καί Ἀπολινάριον, τρίτος πάλιν
προασπιστής ὁ Εὐτυχής ἀναφαίνεται, ὅς ἦν ἡγούμενος μοναστηρίου ἑνός τῶν περί τό Βυζάντιον. Οὗτος γάρ μή ἀνεχόμενος ὁμοούσιον ἡμῖν καί ὁμοφυῆ τήν σάρκα τοῦ Κυρίου ὁμολογεῖν, τάς δύο φύσεις ἀπηρνεῖτο σώζεσθαι λέγειν ἐν τῷ Χριστῷ μετά τῆς τούτων ἑνώσεώς τε καί συμφυΐας· οὐ μόνον δέ, ἀλλά καί τερατώδη τινά καί ἀλλόκοτα ἔπλαττεν, ἐξ οὐρανοῦ λέγων κατηνέχθαι τοῦ Κυρίου τό σῶμα, καί ὡς διά σωλῆνος τῆς Παρθένου παραδραμεῖν τόν Θεόν Λόγον, οὐρανόθεν τοῦτο ἐνδεδομένον, ἵνα δόξῃ δῆθεν γεγεννῆσθαι ἐκ γυναικός, καίπερ μήτε γεγεννημένον. Μανιχαῖος ὁ λόγος οὖτος, καί πεφαντασιασμένος πολλῷ μᾶλλον ἐκείνου. Καί οὕτως οὖν μίαν φύσιν τόν Χριστόν διεστραμμένῃ καρδίᾳ ἐπρέσβευσε. Τῶν οὖν δύο μερῶν τούτων, τοῦ τε κατά Μάνην καί Ἀπολινάριον καί Εὐτυχέα, καί τοῦ κατά Παῦλον καί Θεόδωρον καί Νεστόριον, τῶν μέν μίαν φύσιν, τῶν δέ δύο φύσεις ἐξ ἐναντίας ἀλλήλων τόν ∆εσπότην Χριστόν ἀμαθῶς εἰρηκότων, τάς ἐφ᾿ ἑκάτερα κακίστας μετατροπάς καί δυσσεβεῖς παρεγκλίσεις ἀπαναινομένη ἡ καθολική Ἐκκλησία, μέσην ἀμφοτέρων βαδίζει, ὁδῷ βασιλικῇ πορευομένη, μή ἐγκλίνουσα εἰς τά δοκοῦντα δεξιά, μηδέ εἰς τό προφανῆ ἀριστερά. Κατά