562
Τέσσ. ἀν.στ´. Ἰδιότητας δέ τοῦ μέν Πατρός, τό ἄναρχον καί ἀγέννητον λέγουσι· τοῦ δέ Υἱοῦ τό ἐν ἀρχῇ, καί τό γεννητόν. Τοῦ δέ Υἰοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος οὐ χρονικήν λέγουσι τήν ἀρχήν. Πῶς γάρ; ἀλλά τήν αὐτήν δηλοῦσιν, ἐξ ἧς, ὡς ἐξ ἡλίου τό φῶς, οὕτως ἐξ ἀϊδίου τήν ὕπαρξιν ἔχουσιν. Ἐξ αὐτῆς γάρ κατ᾿ οὐσίαν, εἰ καί μή μετ᾿ αὐτήν.
Τέσσ. ἀν. ζ´. Ἡ ἰδιότης πάλιν τῶν ὑποστάσεων, ἀκίνητος καί ἀμετάπτωτος παρ᾿ αὐτοῖς φυλάττεται· καί ἡ κοινότης δέ τῆς οὐσίας, ἤγουν θεότης ἀδιαίρετος.
Τέσσ. ἀν. η´. Μονάδα ἐν Τριάδι, καί Τριάδα ἐν μονάδι ὁμολογοῦμεν, ὡς διαιρουμένην ἀδιαιρέτως, καί συναπτομένη διῃρημένως.
Τέσσ. ἀν. θ´. Ἀρχήν δέ μίαν τῶν ὅλων τόν Πατέρα οἴδασιν, τοῦ μέν Υἱοῦ καί τοῦ Πνεύματος, ὡς γεννήτορα, καί ὡς πηγήν ἀΐδιον καί συνάπειρον καί ἀόριστον, καί ὁμοούσιον, καί ἀχώριστον. Τῶν δέ κτισμάτων, ὡς δημιουργόν καί προνοητήν, καί κριτήν δι᾿ Υἱοῦ, δηλαδή ἐν ἁγίῳ Πνεύματι. Ἐξ αὐτοῦ γάρ, φησί, καί δι᾿ αὐτοῦ, καί εἰς αὐτόν τά πάντα. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας.
ρ´. Συναΐδια πάλιν λέγουσι τῷ Πατρί τόν Υἱόν, καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον, οὐ συνάναρχα δέ· καί συναΐδια μέν, ὡς ἐξ ἀπείρου τῷ Πατρί συνυπάρχοντα· οὐ συνάναρχα δέ, ὡς οὐκ ἀναίτια. Ἐξ αὐτοῦ γάρ, εἰ καί μή μετ᾿ αὐτόν, ὡς γάρ ἡλίου τό φῶς, καθώς προείρηται. Λέγουσι δέ πάλιν καί ἄναρχα, ὅταν τις τήν ἀπό χρόνου λαμβάνῃ ἀρχήν, ἵνα μή ὑπό χρόνου νοηθῇ τά ἐξ ὧν ὁ χρόνος. Οὐκ ἄναρχα οὖν τῷ αἰτίῳ, τῷ δέ χρόνῳ ἄναρχα, ὡς πρό παντός καί χρόνου, καί αἰῶνος, καί ὑπέρ αἰῶνα καί χρόνον. ∆ι᾿ ὧν ἅπας καί αἰών, καί χρόνος, καί τά ἐν αἰῶνι, καί τά ἐν χρόνῳ, καί ὡς τῷ Πατρί, ὡς προείρηται, συναΐδια. Μεθ᾿ ὧν αὐτῷ ἡ δόξα, καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.