149

θεῖον βοῶσα πρόσταγμα, τάς ἀπείρους ὑφέν, καί ἀθρόως τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων μυριάδας, ὡς ἐξ ὕπνου τινός ἀναστήσει τοῦ θανάτου, πρός ἐξέτασιν ἄγουσα· ὁ δέ Θεός δικαίας ἑκάστῳ πρός ἅ διά τοῦ σώματος ἔπραξεν, εἴτε καλόν, εἴτε φαῦλον, καταξίαν τάς ἀμοιβάς ἀποδίδωσιν, μέγαν καί φοβερόν καί ἔσχατον πᾶσι τοῖς οὖσι διδούς συγκλεισμόν. Ἀλλά γένοιτο πάντας ἡμᾶς, τόν τε σωτήριον τῆς γεέννης φόβον, καί τόν τίμιον πόθον τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας [ταυτόν δέ κυρίως ἐπ᾿ ἀμφοτέρων εἰπεῖν ἔστι, Θεοῦ πᾶσι πάντα γινομένου τε καί λεγομένου· καθώς ἕκαστος ἔχει κακίας ἤ ἀρετῆς ποιότητος] πρό ὀφθαλμῶν ἀδιαστάτως ἔχειν· τόν μέν φόβον, παντελῆ τῶν κακῶν ἡμῖν ἀποχήν (392) καί ἀργίαν ποιοῦντα· τόν δέ πόθον, κατά περιουσίαν καί εἰς τάς τῶν ἀγαθῶν πράξεις ἱλαρῶς προτρεπόμενον.

Ταῦτα σοι παρ᾿ ἐμοῦ τοῦ μικροῦ καί πένητος, εὐλογημένε, τῆς ἀγάπης ἔστω τῆς πρός

σέ γνωρίσματα, φυλακῆς ἕνεκεν καί ἀσφαλείας τῶν προσόντων σοι καλῶν· ἧς χρῄζειν ὑπολαμβάνω, καί τό λίαν κατά σέ ταῖς ἀρεταῖς διά πάντων κοσμούμενον. Οὐ γάρ ἄλλως ἔχω σε δικαίως ἀμείψασθαι δυνηθῆναι, τῶν εἰς ἐμέ πολλῶν σου καλῶν, ἤ κατά τοῦτον τόν τρόπον διατιθέμενος. Σύν ἐμοί δέ γνησίως πάντες ὁμοθυμαδόν οἱ ταύτην διά σέ παροικοῦντες τήν χώραν τίμιοι Πατέρες ἀσπάζονται, νυκτός καί ἡμέρας ἀπαύστως μετά δακρύων τόν Θεόν ἱκετεύοντες, ἀποκαταστῆσαι μεθ᾿ ὑγείας ἡμῖν τόν ἡμῶν Γεώργιον, τόν ὄντως γλυκύν καί ὁρώμενον καί ὀνομαζόμενον· ἵνα σύν αὐτῷ τήν τε παροῦσαν ἀβλαβῶς διοδεύσωμεν ζωήν, καί μελλούσης χάριτος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ καί δοτῆρος τῶν ἀγαθῶν ἀπολαύσωμεν· πρεσβευούσης ὑπέρ ἡμῶν, καί τόν Θεόν ἡμῖν ἱλεουμένης τῆς παναγίας ἐνδόξου ∆εσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις. Ἀμήν.

ΣΧΟΛΙΑ. α´. Fr. Ὄρα περί ἀρχῆς ἀνθρωπίνης. β´. Fr. Τίνα χρή ζητεῖν καί θέλειν· καί τίνα παραχωρεῖν τῷ Θεῷ. γ´. Ὅτι τό ἀρχεῖν καί ἄρχεσθαι, καί πλουτεῖν καί πένεσθαι, οὔτε φύσεώς ἐστιν, οὔτε

γνώμης, ἀλλά τῆς ἀγούσης τά πάντα Προνοίας. δ´. Ὅρος τοῦ ἐφ᾿ ἡμῖν, ἤγουν τοῦ αὐτεξουσίου. ε´. Ὅρος τοῦ οὐκ ἐφ᾿ ἡμῖν, εἴτουν τῶν μή ὑπό τό αὐτεξούσιον. στ΄. Τά ἄκρα λέγει τήν γένεσιν καί τήν φθοράν, μέσον δέ γενέσεως καί φθορᾶς ἐστι

τό γενητόν· ἐφ᾿ οὗ πολλάκις ἡ φθορά προλαμβάνει τήν γένεσιν· ἄμα τῇ γενέσει περί τό γινόμενον συνεισειοῦσα, καί τήν αὐτοῦ πρίν γενέσθαι δαφθείρουσα σύστασιν.

ζ´. Οἱ τήν ψυχήν τῇ σχέσει τῶν αἰσθήσεων ἔχοντες προσηλουμένην, οὐ σώζονται, φησί, κἄν ἀργῶσιν ἀπό τῶν τερπόντων τάς αἰσθήσεις παθῶν, εἰ μή τελείως τῆς πρός τάς αἰσθήσεις σχέσεως τήν ψυχήν ἀποστήσωσιν· ὡς οὐδέ ὁ μακάριος Λώτ, εἰ μή ἐξῆλθε Σοδόμων, κἄν οὐκ ἐποίει τά Σοδομιτῶν, οὐκ ἄν διέφυγε τοῦ πυρός τήν κατάβασιν.

Β´. Τοῦ αὐτοῦ πρός Ἰωάννην κουβικουλάριον, περί ἀγάπης. Τῆς πρός τόν Θεόν κατά χάριν καί τόν πλησίον ἁγίας ἀγάπης ἀντεχομένους ὑμᾶς,

θεοφύλακτοι, καί (393) τοῖς καθήκουσι τρόποις ἐπιμελουμένους, καί ἤδη μέν μαθών παρ᾿ ἐμαυτοῦ παρών, καί ἀπών δέ οὐχ ἦττον, εἰ μή καί μᾶλλον τοῦ παρεῖναι, τό πάσχειν