166

Η´. Τοῦ αὐτοῦ πρός τόν αὐτόν. Ὁ κατά σάρκα πόθος χρόνῳ μαιραίνεσθαι πέφυκε, συναπιών χωριζομένοις τοπικῶς,

τοῖς κατ᾿ αὐτόν πρός ἀλλήλους ἔχουσι τήν συνάφειαν. Περί γάρ τήν αἴσθησιν ἔχειν τήν σύστασιν, τήν μηδαμῶς τῶν μή παρόντων ἀντιλαμβάνεσθαι δυναμένην. Ὁ δέ κατά πνεῦμα πόθος, ἀεί συμπαρόντας ἀλλήλοις ἔχει νοερῶς, τούς κατ᾿ αὐτόν συνημμένους, κἄν σωματικῶς ἀλλήλων χωρισθῶσι· τήν κατά χρόνον ἤ τόπον περιγραφήν οὐ δεχόμενος. Περί γάρ τόν νοῦν ἔχει τήν ὕπαρξιν, τό μηδαμῶς τοῖς σώμασιν ἀλλήλων διαιρουμένοις τοπικῶς, συνδιαιρούμενον ἤ συπερικλειόμενον. Τοῦτον τόν πόθον ἀπ᾿ ἀρχῆς πρός τούς (441) ἁγιωτάτους ὑμᾶς ἔχειν ἀξιωθείς, ἀεί παρόντας ὁρᾷν δοκῶ, καί διαλεγομένων αἰσθάνεσθαι· καί οὐκ ἔστι καιρός ἤ τόπος, ὁ ἀφιστᾷν μέ δυνάμενος τῆς ὑμετέρας μνήμης· διά παντός ὑμᾶς παρόντας πνευματικῶς ὑποδεικνυούσης, καί πάντας τούς ἐν ἐμοί δυσώδεις λογισμούς ἀπελαύνοντας, τῆς ἐν ὑμῖν θείας χάριτος τήν πολλήν εὐωδίαν οὐ φέροντας· καί πείθομαί γε, μή ψιλῶς τήν μνήμην φαντάζεσθαι τούς ἁγιωτάτους ὑμᾶς, ἀλλά παρόντων ἀληθῶς ἐπαισθάνεσθαι· τό γινόμενον πληροφορίαν ἀκριβῆ τῆς ὑμῶν παρουσίας ποιούμενος. Ἡ γάρ ἐν ὑμῖν κατά χάριν Θεοῦ δραστήριος δύναμις, ἅμα τῇ μνήμῃ τούς διοχλοῦντας ἀπελαύνουσα δαίμονας, σαφεστάτην τῆς ὑμῶν παρουσίας παρέχεται δήλωσιν. Καί θαυμαστόν οὐδέν, εἰ τούς ἀπόντας σωματικῶς, παρεῖναι ποιεῖ νοερῶς, ὁ τῶν σημείων καί τῶν τεράτων Θεός· ὡς οἶδεν αὐτός, καί οἱ ἐξ αὐτοῦ τά τοιαῦτα θεπρεπῶς ἐνεργούμενοι· καί πλέον ἤ ὅσον τοπικῶς ἀλλήλοις τά σώματα πάρεστι. Καί εἰ μόνον μνημονευόμενοι, τίμιοι Πατέρες, τοσοῦτόν μου τοῖς ἀτίμοις ἐπιτίμιον παρέχετε λογισμοῖς, ἀοράτως φοιτῶντες τῷ πνεύματι, πόσῳ μᾶλλον κατ᾿ ὀφθαλμούς παρόντες, καί τήν ἐμήν ἀκοήν διά ζώσης φωνῆς τοῖς θείοις καθαγιάζοντες λόγοις, καί τήν ἀρετήν τοῖς ἑαυτῶν τρόποις λαμπρῶς ἐκδιδάσκοντες;

∆ιά τοῦτο πενθῶν καί σκυθρωπάζων πορεύομαι, ποθῶν τε καί ζητῶν σε τόν καλόν ποιμένα καί διδάσκαλον, τόν εἰς τόπον με χλόης τό πλανώμενον πρόβατον κατασκηνοῦν ἐπιστάμενον· τήν ἀπωθομένην λέγω τόν καύσωνα τῶν παθῶν διά πράξεως ἕξιν τῆς ἀρετῆς· καί ἐπί ὕδατος ἀναπαύσεως ἐκτρέφειν δυνάμενον· τήν ἄρδουσάν φημι τόν νοῦν διά θεωρίας χάριν τῆς γνώσεως, τόν ἐπιστρέφοντά μου τήν ψυχήν ἀπό κακίας εἰς ἀρετήν θείοις καί λόγοις καί παραδείγμασι, καί ἐπί τρίβους ὁδηγοῦντα δικαιοσύνης· τούς κατ᾿ εὐσέβειαν σωτηριώδεις ὑποδεικνύοντα τρόπους· καί ῥάβδῳ καί βακτηρίᾳ σοφῶς παρακαλοῦντα, τουτέστι, τῇ μνήμῃ τῶν αἰωνίων κολάσεων, καθάπερ ῥάβδῳ τινί τόν εἰσαγόμενον κακίας ἀπάγοντα, καί τῇ προτροπῇ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, βακτηρίας δίκην εἰς ἀρετήν τόν προκόπτοντα δι᾿ ἐλπίδος στηρίζοντα· ὅπερ καί ὀ Κύριος καί Σωτήρ, ὡς οἶμαι, συμβολικῶς ὑπῃνίττετο, τοῖς τραύμασι τούς τοῖς λησταῖς περιπεσόντος ἐπιχέων οἶνον καί ἔλαιον. Φόβῳ γάρ τῆς γεέννης τοῦ αἰωνίου πυρός, ὁ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν πόθος ἐπικιρνώμενος, ἀλώβητον τήν ψυχήν συντηρεῖ, πρός τήν ἀγάπην ἐπισφίγγων τοῦ Κτίσαντος· πάσης ἐμπαθοῦς διανοίας διά τῆς στύψεως ἀποσμηχθεῖσαν.

Ἀλλά πλήρωσον λοιπόν, τίμιε Πάτερ, καί αὐτόν Πνεύματος θείου τῆς διδασκαλίας τόν δόνακα, (444) καί κάλει ποιμενικῶς τε καί φιλανθρώπως τόν ἐπί τά ὄρη τῆς ἀγνοίας, καί τούς βουνούς τῆς κακίας, ἀποιμάντως πλανώμενον· καί ὑπό τήν σήν ποίησον δεξιάν, καί κατάδησον συμπαθῶς τόν πολλοῖς διασπαραχθέντα δήγμασιν πονηροῖς τῶν λύκων τῆς Ἀραβίας· τουτέστι τῶν ∆υσμῶν· ∆υσμάς γάρ, ὥς φασι, δηλοῖ κατά τήν Ἑλλάδα φωνήν ἑρμηνευόμενον τῆς Ἀραβίας τό ὄνομα. Νοῶ δέ, καί τυχόν οὐκ ἔσφαλμένως, κατά τούς τῆς ἀναγωγῆς λόγους, διά τῆς Ἀραβίας, τήν σάρκα ταύτην, τήν