190

ἐναπομένειν αὐτοῖς, καί ἐνεσχεθῆναι ἀνέχεσθαι· ἐξ οὗ, τῶν μέν τό ἄτακτον μισήσαντες· τῶν δέ τό βάσιμον ποθήσαντες, ἀβύσσῳ ἄβυσσον ἐπικαλεσόμεθα· διά τῶν ἐν τοῖς ὁρατοῖς μεγαλουργῶν, τούς ἐν τοῖς νοητοῖς ὡς ἐφικτόν ἀνθρώποις κατανοοῦντες λόγους· καί οὕτως ἀτεχνῶς δι᾿ ἀφθεγξίας τῷ ἀδύτῳ τῶν ἀδύτων παρακύψαντες, τό ἑαυτῶν εὐτελές ἐπιγνωσόμεθα, διδασκόμενοι μυστικῶς διά τῶν λογίων τοῦ Πνεύματος, πῶς ὄντες γῆ καί σποδός, θείας μεταποιούμεθα δόξης, τῇ τοῦ εὐδοκήσαντος χάριτι· καί τό τῇ φύσει εὐτελές καί ἀπόπτυστον, πρός ποίαν μετασκεύαζεται μακαριότητα· καί οὕτω τοῖς τοῦ ἀπείρου καταπλαγέντες θεάμασι, τό ὀσχυρόν φυλακτήριον τῶν ἀρετῶν, λέγω δή τήν ταπείνωσιν, Θεοῦ δῶρον μέγιστον καί πρῶτον, τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας καρπόν οὖσαν, δρεψόμεθα δι᾿ ἧς νεκροῦντες τῶν παθῶν τά αἴτια, φημί δή τάς αἰσθήσεις, μετά τῆς πρός αὐτάς τῶν αἰσθητῶν συγγενοῦς οἰκειότητος, κόσμου παντελῶς ἑαυτούς ἀποτέμνομεν· ὥστε ἀνεπιθολώτῳ ψυχῆς ὄμματι ἐπιβάλλειν δύνασθαι τοῖς νοητοῖς· ἐξ ὧν, ἤ μεθ᾿ ἅ, τήν ψυχήν ἤδη ἀληθῶς τῇ ταπεινώσει ποιωθεῖσαν, καί λοιπόν ἱκανήν γενομένην θείας ἐμφάσεως δέξασθαι εἰκόνα, παραλαβοῦσα ἤ θεία ἀγάπη, φίλους ἡμᾶς ἀντί δούλων ἐργάζεται· τό τοῦ νόμου κεφάλαιον, τό, Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, (508) καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καί τά ἑξῆς, χαριζομένη, ἐν τῷ μηδεμίαν τῶν ἐν ἡμῖν νοερῶν δυνάμεων πρός ἄλλο τι παντελῶς, ἤ πρός θεόν ἀῤῥενωπῶς συγχωρεῖν ἀνατείνεσθαι.

Ἀγωνισώμεθα οὖν ὡς καιρόν ἔχομεν τόν προτεθέντα ἡμῖν παρά τοῦ Θεοῦ, τῆς εὐσεβοῦς καί Χριστιανικῆς ἐπαγγελίας σκοπόν εἰς ἔργον ἀγαγεῖν. Ὅτι δ᾿ Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, τούς ἀφανεῖς τυράννους καί πολεμίους, οὐκ ἐν τῷ φανερῷ συγροτοῦντας τάς μάχας, ἀλλ᾿ ἐν τῷ κρυπτῷ τῆς καρδίας τούς πολέμους συμπλέκοντας, Ἀναλάβωμεν τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ὡς ὁ θεῖος ἡμῖν παρακελεύεται ἀπόστολος, ἵνα δυνηθῶμεν ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ, καί ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι· καί περιζωσάμενοι τήν ὀσφύν ἐν τῇ ἀληθείᾳ, καί ἐνδυσάμενοι τόν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, ἐν ᾧ πάντα τά βέλη τοῦ πονηροῦ τά πεπυρωμένα σβεσθήσεται. Προσκαρτερήσωμεν διά πάσης προσευχῆς καί δεήσεως, καί τήν μάχαιραν τοῦ πνεύματος δέξασθαι, ὅ ἐστι ῥῆμα Θεοῦ, τό διαιροῦν, ἵνα συνελών εἴπω, τῶν κρειττόνων τά χείρονα, καί διδάσκον τούς εὐσεβεῖν τήν πρέπουσαν Χριστανοῖς ἀγωγήν, ὅπερ τελείας ἔργον ἐστί διακρίσεως· ὀφθαλμῶν ἀκρίβειαν, γλώσσης ἐγκράτειαν· σώματος παιδαγωγίαν · φρόνημα ταπεινόν, ἐννοίας καθαρότητα· ὀργῆς ἀφανισμόν, ὥς πού φησιν ὁ μέγας Βασίλειον· νοῦ πρός Θεόν ἀνάπτησιν, καί τοῖς πειρασμοῖς, φυλακῆς χάριν τῶν τιμίων, ἀνταγωνίζεσθαι προστιθέναι ἀγγαρευομένους· μέ δικάζεσθαι ἀποστερουμένους· μίσους ἀγάπην ἀντιμετρεῖν· ἀνοχήν διωγμοῖς ἐξισοῦν· βλασφημίαις, παράκλησιν· νεκρωθῆναι τῇ ἁμαρτίᾳ· συσταυρωθῆναι Χριστῷ· ὅλην μεταθέσθαι πρός Θεόν ἀσχέτως τήν ἀγάπην.

Ταῦτα γέγραφα, ∆έσποτά μου εὐλογημένε, οὐκ ἀγνοῶν ὑμῶν τό στερέωμα τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως, καί τήν ἐν αὐτῷ αὐξανομένην διά τῶν ἐντολῶν σεμνότητα· ἀλλ᾿ εἰδέναι ὑμᾶς βουλόμενος, ὁποῖον καί ὁπόσον ἔχω περί ὑμῶν ἀγῶνα, διά μερίμνης ἀεί μου ἐκκαίοντα τήν καρδίαν· καί παρατηρεῖσθαι νηφαλαιότερον παρακαλῶ τούς τῶν αἱρέσεων προμάχους· ἵνα μή τις αὐτῶν παραλογισάμενος ὑμᾶς πειθανολογίᾳ ψεύδους, τό ἐν ὑμῖν διαυγές καί ζωτικόν τῆς πίστεως νάμα τοῖς ἰδίοις τῶν ἀσεβῶν δογμάτων ἐπιθολῶσαι ῥύποις δυνηθῇ, ὅπερ μή γένοιτο. Ξίφος γάρ δίστομον καί ξυρόν ἠκονημένον τήν γλῶσσαν κέκτηνται, ψυχάς σφάζουσαν, καί εἰς πέταυρον ᾄδου, καί βάραθρον