192

καθ' ἧς οὐδέν τό παράπαν ἰσχύουσιν, ἀνοιγόμενα καθάπερ ᾅδου πύλαι, τά πονηρά τῶν αἱρετικῶν στόματα. Περί γάρ τῶν νόθων, καί νόθως ἐκ τῆς ἀγριελαίας παρενκεντρισθέντων εἰς τήν καλλιέλαιον ἐγίνωσκον, καί πρίν γράψαι τούς εὐλογημένους ὑμᾶς, ὅτι κατά τόν προφητικόν λόγον· Ὡς κύων ἐπί τόν ἴδιον ἔμετον, τῆς κατά τήν πίστιν αὐτῶν ἀηδείας λέγω τό δυσῶδες ἔχουσιν ἐπιστρέψαι· οἷα δή Σίμωνες δεύτεροι, καί ∆ήμαντες καί Ἑρμογένεις, προκρίνειν ἑλόμενοι τῆς ἀληθείας τό ψεῦδος· καί μηδέν ἀδικοῦντες, ὡς οἴονται, τῇ ἀποστασίᾳ τούς κήρυκας τῆς εὐσεβείας, ἤ βλαπτόμενοι μᾶλλον ἐνδίκως τῇ στερήσει τῆς χάριτος· καί οὐδέ τόν νῦν αἰῶνα, δι᾿ ὅν τῆς ἀληθείας ἀπέστησαν, ἔχειν καταθυμίως δυνάμενοι, κατά φύσιν ἄστατον ὄντα καί εὐαλλοίωτον, καί ἀεί παρατρέχοντα τούς κρατεῖν νομίζοντας.

Ἀηδής γάρ ὄντως ὑπάρχει καί δυσωδίας μεστός καί πάσης χάριτος ἔρημος, πᾶς λόγος, μή σώζεσθαι πρεσβεύων κατά φύσιν ἐν τῷ ἑνί Χριστῷ τά ἐξ ὧν Χριστός μετά τήν ἄφραστον ἕνωσιν· ἀλλ᾿ οἷον ἀρνούμενος τήν ὅλην τοῦ Θεοῦ περί τόν ἄνθρωπον οἰκονομίαν, καί περιτέμνων τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ τό προσειλημμένον, ἐκ τῆς ἀχράντου καί ἁγίας πανενδόξου Παρθένου καί κατά ἀλήθειαν Θεοτόκου, σῶμα λογικόν ἐμψυχωμένον. Περιτέμνει γάρ ἀληθῶς τῷ πράγματι, κἄν δοκῇ πῶς ψιλῶς ὀμολογεῖν τῷ στόματι τῶν ἀκουόντων ἐξαπάτην, καί παντελῶς ἀρνεῖται τήν σάρκωσιν, ὁ μετά τήν ἕνωσιν μή λέγων εἶναι, σώζεσθαί τε καί λέγεσθαι τῆς σαρκός τήν φύσιν, ἀσυγχύτως τε καί ἀδιαιρέτως ἡνωμένην τῷ Θεῷ Λόγῳ καθ᾿ ὑπόστασιν, προφάσει δῆθεν εὐλαβείας, τοῦ μή τεμεῖν δόξαι διά τοῦ ἀριθμοῦ τήν ἕνωσιν, αὐτήν κυρίως εἰπεῖν, τήν πᾶσαν τῶν ἐξ ὧν (513) ἐστιν ὁ Χριστός φύσεων, μετά τήν ἕνωσιν σαφῶς ἀρνούμενος ὕπαρξιν.

Περί ἀριθμοῦ φυσικωτέρα διάληψις. Τοῦτο δέ πάσχουσιν, ὡς ἔοικε, παρά τό ἀγνοεῖν αὐτούς, ὅτι πᾶς ἀριθμός οὔτε διαιρεῖ

κατά τόν ἴδιον λόγου, οὔτε διαιρεῖται· οὔτε διαιρέσεως, οὔτε μήν ἑνώσεως παντελῶς ἐστι ποιητικός. Ποιεῖν γάρ ἤ πάσχειν οὐ πέφυκε, μή ὑπάρχων οὐσία ἤ συμβεβηκός· περί ἅ τό ποιεῖν τε καί πάσχειν ἐστίν· ἀλλά μόνον δηλωτικός τοῦ ποσοῦ τῶν ὑποκειμένων πραγμάτων, ὡς δ᾿ ἄν κατά τήν σχέσιν ἔχοντα τύχωσιν· εἴτε ἡνωμένα, εἴτε διακεκριμένα. Οἷον, ἵν᾿ εἴπω τι θαῤῥήσας, ὄνομα ποσοῦ, χωρίς τῆς ἐπ᾿ αὐτῷ σχέσεως σημαντικόν. Οὔτε γάρ τήν τῶν ὄντων ἐξ ἀνάγκης φυσικήν ὁ ἀριθμός ποιεῖται διάκρισιν, ἤ ποσότητα· οὔτε τῶν συνημμένων κατά τό αὐτό εἶδος ἀφ' ἑαυτοῦ ἐργάζεται τήν συνέχειαν· οὔτε μήν καθ᾿ ὅλου τινός ἐστι χαρακτηριστικός ἰδιότητος τῶν ὑπό τό αὐτό εἶδος πρός ἄλληλα τοῖς συμβεβηκόσι διακεκριμμένων ἀτόμων. Ταῦτα γάρ ποιεῖν τῆς θείας σοφίας τε καί δυνάμεως καθέστηκεν ἴδιον, τῆς τό πᾶν συστησαμένης, καί ἀσύγχυτον διατηρούσης ἔκστον, τοῖς περί τό πᾶν κατά φύσιν τῶν ὄντων διορισμοῖς· ἀλλά μόνον, ὡς ἔφην, τοῦ ἁπλῶς, ἀλλ᾿ οὐ τοῦ πῶς τῶν πραγμάτων ποσοῦ ποιεῖται δήλωσιν, καθάπερ τι ὄνομα ποσοῦ προσφυές.

Περί διαφορᾶς, καί ποσότητος ἀκριβέστερον, καί τῆς αὐτῶν εὐσεβοῦς ὁμολογίας. Εἰ τοίνυν κατά τούς Πατέρας, ὁ ἀριθμός τοῦ ποσοῦ τῶν πραγμάτων, ἀλλ᾿ οὐ τῆς

σχέσεώς ἐστι δηλωτικός· πᾶν δέ ποσόν ἑτερότητι φυσικῇ θεωρούμενον, διαφοράν πάντως ἐπιδέχεται· διαφοράν δέ λέγουσιν ἐπί Χριστοῦ φυσικήν μετά τήν ἕνωσιν καί οἱ τῇ ἀληθείᾳ μαχόμενοι· καί τό ποσόν τῶν διαφερόντων, οὗ χωρίς ἀμήχανον εἶναι διαφοράν μετά τοῦ δηλοῦντος αὐτό ἀριθμοῦ· οὗ χωρίς ποσόν καθ᾿ ὅλου γνωσθῆναι