196

Εἰ τοίνυν, καθώς ἔδειξεν σύν ἀληθείᾳ τρέχων ὁ λόγος, ἀσεβές πάντη καθέστηκεν ἐπί Χριστοῦ τῷ κατά φύσιν λόγῳ θεσπίζειν κεῖσθαι τό ἕν, ὥσπερ καί τό ἔμπαλιν τῷ καθ᾿ ὑπόστασιν λόγῳ τά δύο· τό μέν γάρ τῆς Ἀπολιναρίου δυσωδίας ἐστίν ἴδιον, συναλείφοντός τε καί συγχέοντος εἰς μίαν φύσιν τάς φύσεις, καί ἀδιάγνωστον πάντη ποιοῦντος τήν οἰκονομίαν· μηδεμίαν κυρίως εἶναι τιθεμένου φύσιν μετά (524) ἕνωσιν. Φεύγει γάρ εἶναι ὅπερ ἐστί, τούτων ἑκάτερον εἰς ἄλληλα μεταχωροῦντα καί μεταπίπτοντα. Τό δέ τῆς Ἰουδαϊκῆς Νεστορίου φρενοβλαβείας, τήν μίαν ὑπόστασιν εἰς ὑποστάσεις δύο μερίζοντος, καί τήν ὅλην οἰκονομίαν ἀρνουμένου, τό σαρκί καθ᾿ ὑπόστασιν οὐσιωδῶς τόν Θεόν Λόγον ἑνωθῆναι λέγειν παραιτουμένου· ἡμεῖς ὀρθῶς τε καί προσφυῶς χρησώμεθα τῷ λόγῳ, πρός τό εὐθές μεβάλλοντες τῶν διεστραμμένων τάς φωνάς· καί τό μέν δύο, κατά τόν τῆς φυσικῆς ἑτερότητος ἤγουν διαφορᾶς λόγον· τό δέ ἕν, κατά τόν τῆς ὑποστάσεως λόγον· ἵνα καί τό διάφορον τῶν ἐξ ὧν ὀ Χριστός ἐστι φύσεων, ἐν Χριστῷ μετά τήν ἕνωσιν διατηρῆται· καί τό ταυτόν καί μοναδικόν τῆς ὑποστάσεως τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου ὡσαύτως ἀπλήθυντον διασώζηται. Ἡ γάρ ἀντάλληλος τῶν πραγμάτων δεῖξίς τε καί ὁμολογία, τῶν ὑποκειμένων κατά τούς αἱρετικούς ἀφανισμόν ἀπεργάζεται· οὐκ ἀνεχομένης τῆς ἀληθείας τάς κυρίας παντάπασι τῶν πραγμάτων συγχωρεῖν εἰς ἀλλήλας ἀμείβεσθαι προσηγορίας. ∆ιά τοῦτο δύο φύσεις ὁμολογοῦμεν τόν Χριστόν, ὡς ἔφην, κατά τόν τῆς διαφορᾶς λόγον τῶν ἐξ ὧν ἐστι φύσεων καί μετά τήν ἕνωσιν ἐν αὐτῷ σωζομένων· ὡς Θεόν τόν αὐτόν ὄντα καί ἄνθρωπον μετά τήν ἕνωσιν.

Ὅτι ὁ λέγων Θεόν καί ἄνθρωπον τόν Χριστόν μετά τήν ἕνωσιν, συνομολογεῖ τοῖς ὀνόμασι τάς φύσεις ἐξ ἀνάγκης μετά τήν ἕνωσιν, ὀρθῶς πιστεύειν προῃρημένος.

Εἰ γάρ Θεός καί ἄνθρωπός ἐστιν ὁ Χριστός μετά τήν ἕνωσιν, κατά τήν κοινήν ὁμολογίαν, δηλονότι τά πράγματα τοῖς ὀνόμασιν ἔχων, ἐπαληθεύει μετά τήν ἕνωσιν. Τά γάρ πράγματα προεπινοοῦνται τῶν οἰκείων ὀνομάτων· καί οὐδ᾿ ἄν εἶναι δυνηθείη πώποτε χωρίς τοῦ πράγματος ὄνομα, τοῦ παρέχοντος δι᾿ ἑαυτοῦ τῷ ὀνόματι θέσιν, καί ἀντιλαμβάνοντος δήλωσιν. Εἰ δέ τά πράγματα, ὧν εἰσι τά ὀνόματα, οὐκ ἔχει κατά τήν ἕνωσιν ὁ Χριστός, ψιλάς κατ᾿ αὐτούς, ὡς μετά μηδενός κειμένας ἔχων δειχθήσεται τάς προσηγορίας, καί πραγμάτων ἐρήμους· καί ἔσται Θεός καί ἄνθρωπος μόνον ὀνόματι κατ᾿ αὐτούς ὁ Χριστός, καί οὐ πράγματι· οὗ τί γένοιτ᾿ ἄν ἀθεώτερον; Εἰ δέ τοσοῦτον μανῆναι παραιτούμενοι, φαῖεν μή ἐρήμους εἶναι πραγμάτων ἐπί Χριστοῦ τάς προσηγορίας μετά τήν ἕνωσιν· ὥσπερ οὐ παραιτοῦνται λέγειν τάς δύο τοῦ Χριστοῦ μετά τήν ἕνωσιν προσηγορίας, οὕτω καί τάς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, ἐξ ὧν καί ἐν αἷς συνέστηκε λεγέτωσαν μετά τήν ἕνωσιν, ὧν καί προσηγορίαι· εἴπερ κατ᾿ ἀλήθειαν πιστῶς ὁμολογοῦσι σώζεσθαι πραγματιωδῶς κατά φύσιν τά ἑνωθέντα μετά τήν ἕνωσιν.

Περί τῆς Ἐν δύο φωνῆς· καί περί τῆς μιᾶς τοῦ Λόγου φύσεως σεσαρκωμένης εὐσεβής ὁμολογία κατά τούς Πατέρας· καί ἄρνησις τῆς μιᾶς συνθέτου φύσεως.

Καί πάλιν ἐν δύο φύσεσιν ἀδιαιρέτως τόν αὐτόν ὄντα πιστεύομεν, ὡς ἐν θεότητι καί ἀνθρωπότητι. Ὥσπερ γάρ ἐκ δύο φύσεων λέγοντες τόν Χριστόν, ἐκ θεότητος καί ἀνθρωπότητος ὄντα νοοῦμεν, ὡς ἐκ μερῶν ὅλον· οὕτω καί ἐν δύο φύσεσι λέγοντες (525) μετά τήν ἕνωσιν, ἐν θεότητι καί ἀνθρωπότητι ὄντα πιστεύομεν, ὡς ὅλον ἐν μέρεσι.