207

τῇ κατά φύσιν κοινότητι τῶν οἰκείων μερῶν τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις, πρός οὕς μίαν καί τήν αὐτήν κατ᾿ εἶδος ἐπιφέρεται φύσιν· διαιρούμενος δέ τῇ καθ᾿ ὑπόστασιν τῶν μερῶν ἰδιότητι τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων, πρός οὕς ἕτερόν τε κατά τήν ὑπόστασιν καί διάφορον, ἐπιφέρεται πρόσωπον· ᾧ διακρίνεται λόγῳ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, τήν ἑνότητα τῆς οἰκείας προσωπικῆς ἀδιαιρέτου μονάδος φυλάττων παντελῶς ἀδιάφορον· καί ᾧ τοῖς ἄλλοις ἑνοῦσθαι λόγῳ πέφυκεν ἀνθρώποις, τήν διαφοράν τῆς τῶν οἰκείων μερῶν οὐσιώδους ἑτερότητος σώζων ἀσύγχυτον· σαφής ἐντεῦθεν ἡμῖν, καί μηδέν ἔχων γριφῶδες ὁ περί τῆς σαρκώσεως, ἤγουν ἐνθρωπήσεως τοῦ ἑνός τῆς ἁγίας καί ὁμοουσίου καί προσκυνητῆς Τριάδος Θεοῦ Λόγου καθέστηκε λόγος.

Ὅτι ὁ Χριστός ταῖς μέν κατ᾿ οὐσίαν τῶν οἰκείων μερῶν πρός τά ἄκρα κοινότησιν ἑνούμενος, τήν πρός ἄλληλα τῶν μερῶν σωζομένην εἶχε διαφοράν· ταῖς δέ τῶν μερῶν ἰδιότησι, τό καθ᾿ ὑπόστασιν διεδείκνυ ταυτόν ὡς ὅλου, κοινόν ἀμφοτέρων.

∆ιδάσκων διαῤῥήδην ἡμᾶς, ὅτιπερ ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος τέλειος ὑπάρχων κατά τήν φύσιν καί τήν οὐσίαν, καθ᾿ ἥν ταυτόν ἐστι τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι καί ὁμοούσιος, κατά τε τό πρόσωπον καί τήν ὑπόστασιν, καθ᾿ ἥν ἕτερος πρός τόν Πατέρα καί τό Πνεῦμα καθέστηκε, τήν προσωπικήν ἀσύγχυτον σώζων διαφοράν, σαρκωθείς ἐκ Πνεύματος ἁγίου, καί τῆς ἁγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τελείως ἐνηνθρώπησεν· τουτέστι, τέλειος γέγονεν ἄνθρωπος, κατά πρόσληψιν δηλονότι σαρκός, ψυχήν ἐχούσης νοεράν τε καί λογικήν, ἐν αὐτῷ τήν τε φύσιν λαβούσης καί τήν ὑπόστασιν· τουτέστι, τό εἶναί τε καί τό ὑφεστᾶναι, κατ᾿ αὐτήν ἅμα τοῦ Λόγου τήν σύλληψιν· ἐπείπερ αὐτός ὁ Λόγος ἀντί σπορᾶς· μᾶλλον δέ σπορά τῆς οἰκείας θέλων εὑρέθη σαρκώσεως, καί γέγονε κατά τήν ὑπόστασιν σύνθετος, (556) ὁ κατά τήν φύσιν ἁπλοῦς καί ἀσύνθετος· εἷς καί αὐτός ἐν τῇ μονιμότητι τῶν ἐξ ὧν συνέστη μερῶν διαμένων ἄτρεπτος, ἀδιαίρετός τε καί ἀσύγχυτος· ἵνα ᾖ καθ᾿ ὑπόστασιν μεσίτης τοῖς ἐξ ὧν συνετέθη μέρεσι· τήν τῶν ἄκρων ἐν ἑαυτῷ συνάπτων διάστασιν· ποιῶν εἰρήνη, καί ἀποκαταλλάσσων τῷ Θεῷ καί Πατρί διά τοῦ Πνεύματος τήν φύσιν τήν ἀνθρωπίνην· ὡς Θεός ἀληθῶς κατ᾿ οὐσίαν ὑπάρχων, καί ἄνθρωπος ἀληθῶς φύσει κατ᾿ οἰκονομίαν γενόμενος· μήτε τῇ κατά φύσιν διαφορᾷ τῶν οἰκείων μερῶν διαιρούμενος, μήτε τῇ καθ᾿ ὑπόστασιν ἑνότητι τῶν αὐτῶν συγχεόμενος· ἀλλά τῷ μέν λόγῳ τῆς κατ᾿ οὐσίαν τῶν ἐξ ὧν συνετέθη μερῶν κοινότητος, Πατρί τε καί Μητρί κατά φύσιν ἑνούμενος, τήν πρός ἄλληλα τῶν ἐξ ὧν συνετέθη μερῶν διεδείκνυτο σώζων διαφοράν· τῷ δέ λόγῳ τῆς καθ᾿ ὑπόστασιν τῶν οἰκείων μερῶν ἰδιότητος, τῶν ἄκρων Πατρός τέ φημι καί Μητρός διακρινόμενος, τό μοναδικόν τῆς οἰκείας ὑποστάσεως ἔχων διεφαίνετο παντελῶς ἀδιάφορον, ἐν τῇ πρός ἄλληλα κατ᾿ ἄκρον προσωπικῇ ταυτότητι τῶν οἰκείων μερῶν διαπαντός ἑνιζόμενον. Ἡ γάρ κατ᾿ οὐσίαν θατέρου τῶν μερῶν πρός τά ἄκρα κοινότης, ἐν τῇ ἑνότητι τῆς μιᾶς ὑποστάσεως, ἀσύγχυτον τό διάφορον τῆς θατέρου διασώζουσα φύσεως, μίαν ἀμφοτέρων ἐκ τῆς ἑνώσεως τοῖς εὐσεβέσιν οὐκ ἐδίδου γνωρίζεσθαι φύσιν, ἵνα μή γένηται παντελῶς κατ᾿ οὐσίαν τῶν μερῶν ἀπογένεσις, ἡ κατά σύνθεσιν τῆς ἐξ αὐτῶν τοῦ ὅλου μιᾶς φύσεως γένεσις, οὐκ ἔχουσα πῶς τήν φυσικήν πρός τά μέρη τῶν ἄκρων φυλάξει συγγένειαν, μή σώζουσα τήν κατ᾿ οὐσίαν πρός ἄλληλα τῶν ἐξ ὧν συνετέθη μερῶν διαφοράν μετά τήν ἕνωσιν· ἀλλ᾿ ὑπόστασιν μίαν παρεῖχεν ὁρᾷν ἐκ τῆς ἑνώσεως σύνθετον, τῇ κατά φύσιν τῶν ἐξ ὧν συνετέθη μερῶν ὑπάρξει συντηρουμένην. Ἡ δέ καθ᾿ ὑπόστασιν θατέρου τῶν ὡς εἰς ὅλου τινός τοῦ Χριστοῦ σύνθεσιν μερῶν ἰδιότης, τῷ κατ' οὐσίαν κοινῷ