212

Ἡμεῖς μέν οὖν ταυτόν ὑπόστασίν τε καί φύσιν, κυρίως μηδέποτε λέγοντες, κατά τήν τῶν Πατέρων διδασκαλίαν, ὡς ἀνωτέρω προλαβών ἀπέδειξεν ὁ λόγος, εὐσεβῶς ἐπί Χριστοῦ τό ταυτόν πρεσβεύομεν καί τό διάφορον. Τό μέν, τῷ λόγῳ τῆς μιᾶς ὑποστάσεως, καθ᾿ ὅν ταυτόν τῇ οἰκείᾳ σαρκί τόν Θεόν Λόγον ὁμολογοῦμεν· ἵνα μή προσθήκην προσωπικήν ἡ πανεύφημος λάβῃ Τριάς, γινομένη τετράς. Τό δέ, τῷ λόγῳ τῆς κατ᾿ οὐσίαν τῶν ἐξ ὧν ἐστιν ἑτερότητος, καθ᾿ ἥν εἰς ἄλληλα τά μέρη τοῦ Χριστοῦ παντελῶς οὐ μεταπίπτουσιν. Οὐ γάρ ταυτόν ποτε κατ᾿ οὐσίαν γένοιτ᾿ ἄν θεότης καί ἀνθρωπότης, ἵνα μηδέν ᾗ κτιστόν τῇ θεότητι καθ᾿ ἕνωσιν ὁμοφυές καί ὁμοούσιον. Ἐπειδή φύσει φύσιν ὁμοούσιον εἶναι λέγειν, μαινομένης διανοίας ὑπάρχειν γινώσκομεν. Οὐκ ἔστι (568) γάρ φύσει ποτ᾿ ἄν φύσις ὁμοφυής καί ὁμοούσιος. Τό γάρ ὁμοφυές καί ὀμοούσιον, ἐπί μόνων τῶν κατά τό αὐτό εἶδος πρός μίαν οὐσίαν ἀναγομένων ἀτόμων λέγεσθαι πέφυκεν.

Ὅτι ὁ μή ταυτόν φύσιν λέγων καί ὑπόστασιν, εὐσεβῶς ἐπί Χριστοῦ λέγει τήν ἕνωσιν καί τήν διαφοράν· τήν μέν καθ' ὑπόστασιν εἶναι πιστεύων, τήν δέ κατά φύσιν.

Ταύτην ἔχοντες τήν ὁμολογίαν ἡμεῖς, οὔτε τήν τῶν φύσεων διαφοράν ἀρνούμεθα μετά τήν ἕνωσιν, ἐξ ὧν ὁ εἷς συνετέθη Χριστός, ἀσυγχύτους μεμενηκέναι τάς φύσεις πιστεύοντες· οὔτε τήν καθ᾿ ὑπόστασιν ἀγνοοῦμεν ἕνωσιν, ἕνα τόν Χριστόν τῆς ἁγίας καί ὁμοουσίου καί προσκυνητῆς ὁμολογοῦντες Τριάδος. Ἀλλά καί τήν διαφοράν τῶν ἐξ ὧν ἐστιν ὁ Χριστός ἐν αὐτῷ κατ᾿ ἀλήθειαν σωζομένων, δίχα τομῆς καί συγχύσεως μετά τήν ἕνωσιν διά τοῦ ἀριθμοῦ ποιοῦμεν κατάδηλον, πρός ἀναίρεσιν τῆς Ἀπολιναρίου καί Εὐτυχοῦς συγχύσεως· καί τήν καθ᾿ ὑπόστασιν ἕνωσιν ἐπεί γινώσκομεν, διαπρυσίῳ τῇ φωνῇ τήν μίαν τοῦ Θεοῦ Λόγου φύσιν σεσαρκωμένην, σαρκί ψυχήν ἐχούσῃ τήν νοεράν κατά τῆς Νεστορίου προβαλλόμεθα διαιρέσεως· ἐπίσης καί τήν Ἀπολιναρίου φεύγοντες σύγχυσιν· τήν τῶν ἑνωθέντων φυσικήν ἀρνουμένου διαφοράν μετά τήν ἕνωσιν, καί ταυτόν τῷ Λόγῳ κατά φύσιν τήν σάρκα πρεσβεύοντος διά τήν ἕνωσιν· καί τήν Νεστορίου διαίρεσιν, ὑποστατικήν ἐπί Χριστοῦ διαφοράν καταγγέλλοντος, καί τήν σαρκός καθ᾿ ὑπόστασιν πρός τόν Λόγον ταυτότητα διατέμνοντος.

Ὅτι Σεύηρος, ταυτόν εἶναι λέγων φύσιν καί ὑπόστασιν, σύγχυσιν ποιεῖ τήν ἕνωσιν, καί διαίρεσιν τήν διαφοράν· καθ' ἥν δείκνυται, τόν τε τῆς Τριάδος εἰς τετράδα προσώπων διαστέλλων τόν λόγον· καί τό τῆς μονάδος εἰς θεοτήτων διάδα τέμνων μυστήριον· καί πάσης τόν Χριστόν βλασφήμως ἐκβάλλων οὐσιώδους ὑπάρξεως.

Σευήρος δέ ταυτόν κυρίως οὐσίαν καί ὑπόστασιν, φύσιν τε λέγων καί πρόσωπον ἐπί τῆς θείας σαρκώσεως, οὔτε τήν ἕνωσιν οἶδεν ἀσύγχυτον, κἄν προσποιεῖται λέγειν· οὔτε τήν διαφοράν ἀδιαίρετον, κἄν εἰ καί τοῦτο κομπάζων διέξεισιν· ἀλλά τήν μέν ἕνωσιν σύγχυσιν κατά τόν Ἀπολινάριον ἀπεργάζεται· τήν δέ διαφοράν ἀλλοτρίωσιν κατά τόν Νεστόριον. Εἰ γάρ ταυτόν ἐστιν ὑπόστασις καί φύσις, οὐδενί τρόπῳ κατ᾿ αὐτόν ἡ σάρξ ἔσται τῷ Λόγῳ ταυτόν ἤ ἕτερον. Λέγων γάρ τήν ὡς ἐν ποιότητι φυσικῇ διαφοράν ἐπί Χριστοῦ μετά τήν ἕνωσιν, Νεστορίῳ τήν ἕνωσιν καί αὐτός συνδιαιρῶν εὑρεθήσεται, καθ᾿ ὑπόστασιν τῆς σαρκός πρός τόν Λόγον τήν διαφοράν ἐπάγων μετά τήν ἕνωσιν· ὡς οὐκ ἄν ἄλλως τῆς ὡς ἐν ποιότητι φυσικῇ διαφορᾶς νοεῖσθαι κατ᾿ αὐτόν δυναμένης, ἤ ὡς ἐν ὑποστατικῇ ποιότητι διαφορᾶς, εἴπερ ταυτόν φύσις ἐστίν καί ὑπόστασις. Ἀνάγκην