214

Ἔκθεσις σύντομος μετά τῆς ὀρθῆς συνηγορίας τῆς ἀληθοῦς τῶν Πατέρων ὁμολογίας.

Ἡμεῖς δέ οὐχ οὕτω φρονοῦμεν, οὐχ οὕτω πιστεύομεν, οὐδ᾿ αὕτη ἐστίν ἡ μερίς τοῦ Ἰακώβ, φησίν ὁ εἰπών· ἀλλ᾿ ἐκ δύο φύσεων τελείως ἐχουσῶν κατά τόν ἴδιον τοῦ εἶναι λόγον, θεότητός τέ φημι καί ἀνθρωπότητος, συντεθεῖσθαι τόν ἕνα Χριστόν, ἤγουν τήν αὐτοῦ μίαν ὑπόστασιν ὁμολογοῦντες, ἀσυγχύτους μεμενηκέναι, καί τῆς οἱασοῦν δίχα τομῆς τάς φύσεις πιστεύομεν μετά τήν ἕνωσιν. Τόν Χριστόν γάρ εἶναι πιστεύοντες, τάς ἐξ ὧν συνετέθη σώζεσθαι φύσεις ὁμολογήσαμεν μετά τήν ἕνωσιν. Καί διά τοῦτο φυσικήν μέν ἐπ᾿ αὐτοῦ, τά μέρη δηλονότι σκοποῦντες ἐξ ὧν συνετέθη, διαφοράν καταγγέλλομεν· ὅτι μή ταυτόν θεότης κατ᾿ οὐσίαν καί ἀνθρωπότης· ὑποστατικήν δέ ταυτότητα· ταυτόν γάρ καθ᾿ ὑπόστασιν ὑπάρχει τῷ Λόγῳ προδήλως ἡ σάρξ. Πραγματικήν οὖν γινώσκοντες μετά τήν ἕνωσιν τῶν ἐξ ὧν Χριστός συνετέθη φύσεων τήν διαφοράν, τήν καθ᾿ ὑπόστασιν οὐκ ἀγνοοῦμεν ταυτότητα· εἴπερ πρός ἄλληλα μέν φυσικῶς διαφέροντα τά μέρη τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ὡς ὅλου τοῦ ἐξ αὐτῶν συντεθέντος ὑπόστασιν οὐ δαφέρουσιν· ὅτι μή πέφηκε τῷ τοῦ ὅλου λόγῳ τά συμπληρωτικά μέρη τοῦ ὅλου διαφέρειν ἀλλήλων παντάπασιν.

Φύσεις μέν οὖν, δύο τόν αὐτόν ὁμολογήσαντες, Θεόν ὁμοῦ τόν αὐτόν ὄντα καί ἄνθρωπον ἐγνωρίσαμεν· εἴπερ μή ψιλάς, καί κατά μηδενός κειμένας ἐπ᾿ αὐτοῦ τάς κλήσεις προφέρομεν. Ἐν δύο δέ φύσεσιν ἀδιαιρέτως τε καί ἀσυγχύτως μετά τήν ἕνωσιν ὄντα πιστεύοντες, ἐν θεότητι τέλειον τόν αὐτόν, καί ἐν ἀνθρωπότητι τέλειον τόν αὐτόν κατηγγείλαμεν, ὡς ὅλον ἐν μέρεσιν. Ἐξ ὧν γάρ συνετέθη μερῶν, ἐν αὐτοῖς ὡς ὅλον γνωρίζεται μετά (573) τήν ἕνωσιν· ὅτι μηδ᾿ ἄλλην ἔχει τοῦ εἶναί τε καί σώζεσθαι, καί κυρίως λέγεσθαι δήλωσιν ὁ Χριστός, ἤ τήν πρός τό εἶναι φυσικῶς μετά τήν ἕνωσιν διαμονήν τῶν ἐξ ὧν συνετέθη μερῶν· οὐ μόνον γάρ ἐκ τούτων, ἀλλά ἐν τούτοις, καί κυριώτερον εἰπεῖν, ταῦτά ἐστιν ὁ Χριστός· ἀριθμοῦμεν δέ μετά τήν ἕνωσιν τά ἐξ ὧν ὁ Χριστός, οὐ μερίζοντες, μή γένοιτο, τάς φύσεις, ἀλλά μόνην τῆς αὐτῶν σωζομένης μετά τήν ἕνωσιν διαφορᾶς ποιούμενοι δήλωσιν. Σύνοδον δέ καθ᾿ ἕνωσιν φυσικήν, ἤγουν ἀληθῆ τε καί πραγματικήν ὁμολογοῦμεν κατά τόν ἅγιον Κύριλλον, καί Θεοτόκον κυρίως καί κατ᾿ ἀλήθειαν τήν παναγίαν Παρθένον πρεσβεύομεν· οὐχ ἁπλῶς, ἀλλ᾿ ὡς αὐτόν τόν πρό πάντων τῶν αἰώνων ἀφράστως ἐκ Θεοῦ καί Πατρός γεννηθέντα Θεόν Λόγον συλλαβοῦσαν ἀληθῶς, καί ἀῤῥήτως ἐξ αὐτῆς σαρκωθέντα γεννήσασαν. Καί τοῦ αὐτοῦ τά τε θαύματα καί τά πάθη λέγομεν, ὡς ἑνός ὄντος δηλαδή τοῦ Χριστοῦ τοῦ τά θεῖα καί τά ἀνθρώπινα ἐνεργοῦντος· τά μέν θεῖα σαρκικῶς, ὅτι διά σαρκός φυσικῆς ἐνεργείας οὐκ ἀμοιρούσης τήν τῶν θαυμάτων προὐβάλλετο δύναμιν· τά δ᾿ ἀνθρώπινα θεϊκῶς, ὅτι δίχα βίας φυσικῆς, κατ᾿ ἐξουσίαν τήν τῶν ἀνθρωπίντων παθῶν θέλων κατεδέχετο πεῖραν. Τοῦ αὐτοῦ τόν σταυρόν καί τόν θάνατον καί τήν ταφήν καί τήν ἀνάστασιν, καί τήν εἰς οὐρανούς ἀνάληψιν· ἐξ ὧν ἄσαρκος κατελθών, οὐ μετῆλθε τόπους ἀμείψας, ὁ μηδενί λόγῳ τοῖς οὖσι χωρούμενος. Πάσης γάρ ὑπάρχει περιγραφῆς ἐλεύθερος· ἀλλ᾿ ἐπεφάνη διά σαρκός ὡς φύσει φιλάνθρωπος, κατά γέννησιν ἀληθῆ τήν ἐκ γυναικός χωρητός, ὡς ἠθέλησε, τοῖς ἡμετέροις γενόμενος. ∆ιό καί μίαν αὐτῷ καί σαρκωθέντι προσάγομεν σύν Πατρί καί Πνεύματι τήν προσκύνησιν.

Εἰ τοίνυν ψυχῇ τε καί στόματι Θεοτόκον κυρίως τήν ἁγίαν Παρθένον λέγομεν, καί τήν καθ᾿ ὑπόστασιν ἕνωσιν ὁμολογοῦμεν, καί σύνοδον καθ᾿ ἕνωσιν γεγενῆσθαι λέγομεν φυσικήν, καί ἕνα Κύριον καί Χριστόν καί Υἱόν, καί μίαν αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ Λόγου φύσιν σεσαρκωμένην πρεσβεύομεν· καί ἕνα τῆς ἁγίας Τριάδος, Πατρί τε καί Πνεύματι