229

τῆς Χριστοῦ βασιλείας ἀξίαν ποίμνην· καί παρακαλῶ δεήσεις ὑπέρ ἐμοῦ ποιεῖσθαι πρός Κύριον, ἵνα ζῶσαν καί ἔμπρακτον τήν εἰς αὐτόν πίστιν ἀπενέγκωμαι, μή νεκρωθεῖσαν τοῖς πάθεσιν, ἀλλά τήν δύναμιν ἔχουσαν τοῦ τε σταυροῦ καί τοῦ θανάτου, καί τῆς ταφῆς καί τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ· τοῦ μέν σταυροῦ, κατά τήν ἀπραξίαν τῆς ἁμαρτίας· τοῦ δέ θανάτου, κατά τήν πληρεστάτην ἀποβολήν τῆς κακίας· τῆς δέ ταφῆς κατά τήν ἀπόθεσιν τῆς κατά ψυχήν περί τά αἰσθητά φαντασίας· τῆς δέ ἀναστάσεως, κατά τόν πλοῦτον τῶν ἀρετῶν, καί τήν περιουσίαν τῆς αὐτοῦ ἐπιγνώσεως ἀληθοῦς, καί τήν εἰς ὕψος τῆς διανοίας ἀπό τῶν φθειρομένων ἔγερσιν, ἵνα γένωμαι σύσσωμος αὐτοῦ καί σύμψυχος. Καί ἁπλῶς εἰπεῖν, κατά τήν αὐτοῦ ἐπαγγελίαν, κατά πάντα ὅμοιος, χωρίς τῆς πρός αὐτόν κατά τήν φύσιν ταυτότητος· ἵνα μή τήν δοθεῖσάν μοι παρ᾿ αὐτοῦ διά τῶν εἰρημένων ζωήν νεκρώσας, τοῖς ἔργοις τῆς ἀτιμίας, τό κρῖμα δικαίως σχῶ τῶν ἀποκτεινάντων τήν ἑαυτῶν ζωήν, τόν Κύριον ἡμῶν τόν Ἰησοῦν τόν Χριστόν. Φοβερόν γάρ ὄντως, καί πάσης κατακρίσεως ὑπερέκεινα, τό τήν δοθεῖσαν ἡμῖν παρά Θεοῦ κατά δωρεάν τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἑκουσίως νεκρῶσαι ζωήν, διά τῆς πρός τά φθειρόμενα ἀγάπης. Καί ἴσασι πάντως τοῦτον τόν φόβον, οἱ τήν ἀλήθειαν τῆς φιλαυτίας προτιμᾷν μελετήσαντες.

Κστ´. (616) Τοῦ αὐτοῦ πρός Θαλάσσιον πρεσβύτερον ἐρωτήσαντα, πῶς ἔνιοι τῶν ἐν τοῖς ἔθνεσι βασιλέων, ὑπέρ ὀργῆς θεηλάτου ἐπικειμένης τῷ ὑπηκόῳ πλήθει κατέθυον τέκνα καί πρεσγενεῖς, καί ἐπαύετο ἡ ὀργή, καθώς πολλοῖς τῶν ἀρχαίων ἱστόρηται.

Καί Ἕλλησιν ὁ Θεός συνεχώρει χρηματίζεσθαι, δι᾿ ὧν ἑαυτοῖς τήν τῶν μελλόντων πρόγνωσιν, καί τήν τῶν λυπούντων ἀπαλλαγήν ἐπενόησαν τρόπων· καί ἐδίδου πολλάκις κατ᾿ ἐλπίδας αὐτοῖς ἐκβαίνειν τά πράγματα, πᾶσι προοδοποιῶν κατά πρόνοιαν, καθώς ἕκαστος ἠδύνατο δέξασθαι, τήν τοῦ μέλλοντος μεγάλου μυστηρίου παραδοχήν. Εἰ γάρ φιλοστοργία τῶν ἀρχόντων πρός τούς ἀρχομένους δι᾿ ἔργου προβαίνουσα, ὅλον ὑφήρπασε τῆς ἐπικειμένης ἀνάγκης τό ὑπήκοον· οὐ ξένον οὐδέ ἄπιστον, εἰ ὁ φύσει φιλάνθρωπος, καί μόνος ∆ημιουργός καί Βασιλεύς τῶν ἀνθρώπων, τόν αὐτοῦ Υἱόν ὑπέρ πάντων τῶν ἀνθρώπων εἰς θάνατον, κατ᾿ οἰκονομίαν διά σαρκός προέσχετο, ἵνα τῶν κατεχόντων λυτρώσηται κακῶν. Ἀμέλει τῶν βασιλέων Ἰσραήλ καί Ἰούδα κατά τῶν Μωαβιτῶν ἐπιστρατευσάντων ἐπί τοῦ ἁγίου Ἐλισσαίου τοῦ προφήτου, καί μετά μεγάλην νίκην μελλόντων καί αὐτήν πᾶσαν τῆς βασιλείας πορθῆσαι τήν πόλιν, λαβών κατά τό εἰθισμένον, ὡς ἔοικεν, ἔθνεσιν, ὁ τῆς χώρας βασιλεύς τόν υἱόν αὐτοῦ, κατ' ὀφθαλμούς τῶν βασιλέων ἐπί τοῦ τείχους κατέθυσε·καί τούτῳ τῷ τρόπῳ, τούς μέν βασιλεῖς ἱλεώσατο, καί ἔπεισεν ἀποστραφῆναι τῆς κατ᾿ αὐτοῦ διεσκευασμένης (617) ὀργῆς, τούς δέ ὑπηκόους διεσώσατο. Τοῖς μέν οὖν Ἕλλησι τά ἐξ αὐτονομίας ἐπιτελεῖν συγχωρῶν ὁ Θεός, εἰς τήν τοῦ μεγάλου μυστηρίου παραδοχήν σοφῶς ἐσφετερίζετο· τῷ δέ Ἰσραηλίτῇ λαῷ νόμον διδούς, δι᾿ ὅλου τό μέλλον διετύπου μυστήριον. Ὅθεν μετά τό φανῆναι, καί κατ᾿ ἐνέργειαν γενέσθαι τό τῆς ἡμῶν σωτηρίας μυστήριον, ταῦτα κἀκεῖνα ἐξ Ἐθνῶν καί Ἰουδαίων κατήργησεν, ὅσα πρό τούτου δέδωκεν, ἤ γίνεσθαι συνεχώρησεν πρός τήν τοῦ μέλλοντος διατύπωσιν. Ἐξ αὐτοῦ γάρ, καί δι᾿ αὐτοῦ, καί εἰς αὐτόν τά πάντα, ὅσα γέγονεν ἤ γενήσεται, κατά πάντα καιρόν ἤ τρόπον· τά μέν, κατ᾿ εὐδοκίαν· τά δέ, κατ᾿ οἰκονομίαν· τά δέ, κατά συγχώρησιν. Οὐκ ἔστιν οὖν μῦθος τό τοῖς ἀρχαίοις μνημονευόμενον· ἀλλά γέγονεν ἀληθῶς, καί ἐπηκολούθησεν αὐτῷ, τό ἐφ᾿ ᾧ γέγονεν ἀλέξημα. Τό δέ κατά λεπτόν περί τῶν