242

ἐμπρέπουσαν αὐτῷ σύνεσιν, ὡς τῆς θείας τῶν λόγων σπουδῆς μεταποιούμενον, καί γνήσιον περί ἐμέ τόν ταπεινόν σχέσιν ἔχειν οὐκ ἀπαξιοῦντα.

DE SANCTA TRINITATE DIALOGI TRES Σελ. (652)

Τῷ θεοφιλεστάτῳ καί εἰς ἄκρον παιδείας ἐληλακότι, κυρίῳ Μαξίμῳ τῷ Μαργουνίῳ ἐπισκόπῳ Κυθήρων, ∆αβίδ ὁ Ἐσχέλιος, εὐδαιμόνως διαζῇν.

Ἐν πᾶσι μέν τοῖς ἱεροῖς λόγοις, θεοφιλέστατε δέσποτα, ὑποθήκας εὑρίσκομεν, ὡς χρή ζῇν κοσμίως τε καί ἐναρέτως· μάλιστα δέ οἷς ὁ θεῖος Ἀπόστολος παραινεῖ, εὐσχημόνως περιπατεῖν πρός τούς ἔξω. Καί πάλιν εὐσχημόνως καί κατά τάξιν πάντα γίνεσθαι. Εἰ γάρ καί οἱ τῆς θεοπνεύστου διδασκαλίας ἀμύητοι, τό, πρεπόντως τιμῆσαι τό Ὄν, εὐτάκτως ἐν ταῖς ὁδοῖς βαδίσαι, φιλοφρονήσασθαι ἀλλήλους ἴδιον ἔργον ἀνθρώπου καλῶς ἀπεφήναντο· μᾶλλον πάντως τοῖς θεοδιδάκτοις πρέπει εὐχαριστικῶς τε καί τιμητικῶς ἔχειν Θεοῦ. Ὁσίως διάγειν τόν βίον, φιλανθρωπεύεσθαι πρός πάντας, καί ἑκάστοτε τήν ἀναστροφήν ἔχειν καλήν ἐν τοῖς ἔθνεσιν· ἵνα, ἐν ᾧ καταλαλοῦσιν αὐτῶν [καθά φησίν που ὁ ἅγιος Πέτρος] ὡς κακοποιῶν, ἐκ τῶν καλῶν ἔργων ἐποπτεύοντες, δοξάσωσι τόν Θεόν ἐν ἡμέρᾳ τῆς ἐπισκοπῆς. Τοῦτο αὐτό οἱ πάλαι πάντοτε κἀν ταῖς Συνάξεσι τῶν ἁγίων διετήρουν· οὕτω τά καθ᾿ ἕκαστον τε μετά πάσης εὐλαβείας διαπραξάμενοι, ὥστε μεγάλα τε καί μικρά δοκοῦντα, θεοπρεπές τι καί ὑπέρ ἄνθρωπον ὑποδεικνύναι. Οἷον τεκμήραιτ᾿ ἄν τις καί ἐξ ἧς κατέλιπε βίβλου Μάξιμος ὁ τήν ἐπίκλην Ὁμολογητής, καί τότε ἱεροτελεστίας λίαν ὀρθῶς ἀναζωγραφήσας. Ἧς τήν ἔκδοσίν σοι, αἰδεσιμώτατε Πάτερ, τά νῦν προσπεφώνηκα· τό ὁμώνυμόν σου, ὥς τινα σωτῆρα ∆ία, ἐπιγραφομένην, καί κατά τῆς τῶν ἀμαθῶν βασκανίας ὡς παράρτυμα περιαπτομένην. Τοῦτο τό συναταγμάτιον, πρώτως μέν παρά σοῦ μοι πεμφθέν, εἶτα δ᾿ ἐν μεμβράναις κἀνταῦθα προσπορισθέν, ἀνάκειταί σοι. Οἶμαι δέ ἄν αὐτόν τόν Μάξιμον, εἴπερ νῦν ἀναβιῴη, τοῦ ἱερατικοῦ πάλαι γεγονότος τέλους περιχαρῆναι, ὅτι ἐπεφωνήθη τῶν ἀρχιερέων τῆς Ἑλλάδος τῷ πάνυ, καί οὐκ ἄν διά τοῦτο τῆς ἐμῆς γνώμης διαφωνήσαι. Ἀσμένως οὖν, τάδε τό δωρίδιον καί προσφιλῶς ἀπόδεξαι, ληψόμενος (ἐάν Θεός θελήσῃ) μετ᾿ οὐ πολύ, μυστικήν τοῦ αὐτοῦ ὁσίου Μαξίμου εἰς τό, Πάτερ ἡμῶν, πρός τινα φιλόχριστον, ἑρμηνείαν, καί ἄλλα τῶν πάλαι (653) συγγραφέων. Ἡ τοῦ Φωτίου Μυριόβιβλος ἤδη Ἑλληνιστί παρ᾿ ἡμῖν, πόνῳ και ἐπιμελείᾳ μου, ἀντιγράφοις γ´ διαφόροις χρωμένου, ἐντυποῦται. Ἐῤῥωμένος διαφυλάσσοιο τῇ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίᾳ, τῇ αὐτοῦ χάριτι, πανεύφημε καί θεοφρούρητε δέσποτα.

Ἐν Αὐγούστῃ Οὐϊνδελικῶν Μουνιχιῶνος ἑβδόμῃ φθίνοντος, ἔτει ἀπό τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου αφηθ´.

Μάξιμος ὁ Μαργούνιος, ταπεινός Κυθήρων ἐπίσκοπος, ∆αυΐδῃ τῷ Ἐσχελίῳ, σοφωτάτῳ ἀνδρί, εὖ πράττειν.

Περί τῆς τῶν τοῦ ἱεροῦ Μαξίμου προσφωνητικῆς, ὑπέρχαρι μέν ἔμοιγ᾿ ἄν εἴη, εἰ ὥσπερ τοῦ ὀνόματος τῷ μακαρίῳ ἐκείνῳ, οὕτω, καί τῆς ἄνωθεν αὐτῷ δαψιλῶς χορηγηθείσης συγκοινωνοίην χάριτος. Καί ἦν ἄν ἄρα ταύτῃ ἡ τῶν προσώπων κοινωνία