243

οὐκ ἀσύμφωνος. Ἐπειδή δ᾿ ἐκ τῆς ἐνοικούσης ἡμῖν ἀμελείας, μᾶλλον δέ καί ὥσπερ συμπεφυκυίας, ἐκ διαμέτρου τοῖς ἐκείνου τά ἡμέτερα φαίρεται· ὅσον γε ἥκει εἴς τε σοφίαν καί τήν ἄλλην ἀρετήν· καί σκεῦος ἀχρεῖον, οἷον δή τοὐμόν τῆς ψυχῆς, τήν τοιούτου ἐκλεκτοῦ μύρου εὐωδίαν χωρεῖν οὐ μεμάθηκε, τί ἐμοί, πρός τοῦ Φιλίου, καί τῷ σοφωτάτῳ ἐκείνῳ τά θεῖα καί ἁγιωτάτῳ ἀνδρί; Ὅπως μή παρά τό πρέπον, καί τήν ἐμήν ἀξίαν ποιήσῃς, μιγνύων τά ἄμικτα, καί ὧν ἥ γε ὁποιαοῦν συνδρομή, διά τό τοῦ τρόπου διάφορον, ἀφιλάλληλος· καί τῶν ἀδύτων καί ἀποῤῥήτων τούς ἔτι πρός τῇ ὑπωρείᾳ καθεζομένους, καί στοιχειουμένους τά θεῖα καταξιῶν. Οὕτως μέν οὐκ ἔχω γνώμης ἐγώ· εἰ δ᾿ ἄλλως σοί, καί βέλτιον ἤ κατά τήν ἐμήν γνώμην δόξειεν, ἐπί σοί κείσεται τό βουληθέν διαπράξασθαι. Καί εἰ τοῦτο εὖ οἶδ᾿ ὅτι οὔτε παρά τό πρέπον τι πράξῃ, οὔτε μήν παρά τήν ἐμήν ἀξίαν, ἐπίσκοπον οὐκ ἀγνοῶν ταπεινόν, εἰ καί μή σπουδαῖον τούς τρόπους, ἀλλά φιλάρετον· καί μαθητήν ἁλιέων, εἰ καί μή κατ᾿ ἐκείνους, ἀλλά γε τῶν ἐκείνων ἰχνῶν, ὅσον σθένος, ἐχόμενον· καί τήν κατά Θεόν φιλοσοφίαν μετά τοῦ εὐσεβοῦς καί ὀρθοδόξου ἀντί πάντων διώκοντά τε καί ἀσπαζόμενον. Χαριῇ μοι τά μέγιστα, διαμηνύων μοι, εἴ που τυχόν κατα τό παρόν τά τῆς τοῦ Φωτίου βιβλιοθήκης Ἑλληνιστί ἐκτυποῦται, εἰ μέλλει ἐκτυπωθήσεσθαι. Ἐῤῥωμένος μοι διαφυλάσσοιο ἐν Χριστῷ ψυχῇ τε καί σώματι, ἀνδρῶν σοφώτατέ μοι καί φιλικώτατε.

Ἐνετίηθεν Σκιῤῥοφοριῶνος πέμπτῃ φθίνοντος, κατά τό αψηθ´ ἔτος τό σωτήριον.

Ὁ αὐτός Μάξιμος Μαργούνιος, τοῖς περί τήν ἱεράν φιλοσοφίαν ἐσχολακόσι, χάριτος θείας ἐπίδοσιν.

Οἷος μέν ὁ ἱερός Μάξιμος, καί οἵους ὑπέρ τῆς τῶν τῆς ἱερᾶς Ἐκκλησίας δογμάτων συστάσεως, πρός (656) αἱρετικούς διαμαχόμενος, τούς ἀγῶνας ὑπέστη· ἥ τε πρός Πύῤῥον τόν δυσσεβῆ αὐτοῦ προσδιάλεξις, περί τοῦ δεῖν δύο μετά τήν ἕνωσιν ἐπί Χριστοῦ φύσεις ὁμολογεῖν, καί ἄλλα πλεῖστα τῶν αὐτοῦ συγγραμμάτων, τῆς κατά Θεόν σοφίας πληρέστατα, σαφῶς παριστάνουσιν· ὅπως δέ καί δεξιώτατον μετά τοῦ εὐσεβοῦς διαλλάκτην τε καί διαιτητήν παρέσχεν ἑαυτόν τῆς μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἀναφυείσης ποτέ διαμφισβητήσεως· ἀλλά καί ἐν μέρει ἔστιν οἷς τῶν ἁγίων τό πάντη ἀνεπίληπτον ἔν γε τοῖς ἑαυτῶν συγγράμμασι διετήρησεν· ἥ τε πρός Μαρῖνον Κύπρου πρεσβύτερον ἐπιστολή, καί ἡ τῶν ἱεροῦ Νύσσης λόγων, ὅσα γε εἰς τήν ἀποκατάστασιν ἥκει, γενομένη αὐτῷ θεραπεία, καί ἄλλα τοιαῦτα λαμπῶς πάνυ ἀνακηρύττουσιν. Ἐν οἷς μέντοι ἑαυτόν ἑρμηνέα καθίστησι τῆς ἁγίας Γραφῆς, οὕτως ἀνακαθαίρει τοῦ ὑλώδους ἐπικαλύμματος τόν ἐγκεκρυμμένον τοῖς ἱεροῖς λογίοις θησαυρόν, καί τῶν προσεχόντων αὐτῷ κατακαλλύνει τό ἦθος, τό πρός τήν ὕλην ἐπιῤῥεπές τῆς ψυχῆς πρός κάλλος ἀποξέων πνευματικόν, πρός τε τό ὑψηλόν τῆς θεωρίας ἀναβιβάζων τόν νοῦν, καί τῶν θείων μύστας τε καί ἐπόπτας ἀπεργαζόμενος, ὡς εἰς θεῖόν τι ἄγαλμα τῆς καθ᾿ ὁμοίωσιν ὡραιότητος τοῦ κάλλει ὡραίου παρά τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων μετασκευάζειν αὐτούς· καί εἰς τήν κατά Θεόν τελείωσιν ταἰς ἐπί τά κρείττω τοῦ νοῦ ἀναβάσεσι χειραγωγεῖν. Πολύ δέ, ὅσα γε ἐμέ εἰδέναι, τούς ἄλλους παρήλασε τῷ μυστικωτέρῳ τε καί ἀναγωγικωτέρῳ τῆς ἑρμηνείας τρόπῳ. Καί γάρ κάτω που καταλείπων πολλάκις τό τοῦ λόγου οἷόν τι προκάλυμμα ταπεινόν, τῷ ὕψει καί μόνῳ τῶν νοημάτων ἐντρυφᾷ· καί πολύς ἐστιν ἐν τῷ δαψιλῇ τούτων τοῖς τῶν τοιούτων καλοῖς δαιτυμόσι συμπαρασκευάζειν τήν τράπεζαν. Ἴσασι τοῦτο οἱ μή ἐπιπολαιότερον τοῖς πρός Θαλάσσιον τόν πρεσβύτερον περί διαφόρων ἀπόρων τῆς ἁγίας Γραφῆς ἐγκεκυφότες