244

ζητήμασι· τοῖς πρός Ἐλπίδιον περί ἀγάπης τετρακοσίοις κεφαλαίοις· τοῖς περί θεολογίας καί τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, διακοσίοις· καί τοῖς περί ἀρετῶν καί κακίας πεντακοσίοις· καί ταῖς πρός διαφόρους αὐτοῦ ἐπιστολαῖς, καί ἄλλοις τοιούτοις· δι᾿ ὧν ἕκαστος τῶν μετά προσοχῆς ἀναγινωσκόντων, τῆς πρός τήν ὕλην συμπαθείας ἀνώτερος γίγνεται, καί οἷον ἀναπτεροῦται πρός τήν τοῦ Θείου δυνατήν κατανόησιν καί ἀγάπησιν. Κρινόντων ἄλλοι, οἵ γε ἡμῶν κριτικώτεροι, τό περί τήν ἔξω σοφίαν τοῦ ἱεροῦ ἀνδρός περιττόν, τό πρακτικόν ἐν θεωρίᾳ, τό ἐν πράξει θεωρητικόν, τήν καλήν ὄντως ἀντιστροφήν, καί πάσῃ θεοφιλεῖ ψυχῇ ἀξιέραστον ξυνωρίδα· οἷς πᾶσιν οὐ μόνον δογματιστής ἀκριβής καί θεολόγος, ἀλλά δή καί φιλόσοφος ἀναδείκνυται. Τοιούτου δέ γένους, καί τό παρόν ἐστι σύγγραμμα, τό περί τοῦ, Τίνων σύμβολα τά κατά τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν ἐπί τῆς θείας Συνάξεως τελούμενα, πραγματεία, τῷ ὄντι πᾶσι Χριστιανοῖς, καί μάλιστα τοῖς περί τάς ἱερᾶς τελετάς κατασχολουμένοις, καί τόν τοῦ Θεοῦ λαόν διδάσκειν ἐμπεπιστευμένοις, λυσιτελεστάτη τε ἅμα καί ἀναγκαιοτάτη· ἐν ᾗ τοσοῦτον ἀνώτερος γέγονεν ἑαυτοῦ, ὅσῳ γε τῶν ἄλλων ἡ τοιαύτη θεωρία ὑψηλοτέρα καθέστηκε, τήν χωρητήν ἡμῖν τῶν κατά τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν τελουμένων μυστηρίων γνῶσιν ἐμποιοῦσα καί τήν ἐν οὐρανοῖς ἱεραρχίαν ἐκμιμεῖσθαι παρασκευάζουσα. Ταῦτ' οὖν ὁλοψύχως ἀποδεξάμενοι, ὦ τῆς εὐσεβείας διάπυροι ἐρασταί, καί τῶν ἐν τούτοις καλῶν ἔν γε τῷ μεταξύ ἀπολαύοντες, ἀντί τούτων τοῖς χαρισαμένοις τήν πρός Θεοῦ χάριν ἐκλιπαροίητε, ὅσον οὔπω καί τοῖς ἄλλοις τούτου πανσόφοις συγγράμμασιν ἐντευξόμενοι. Ἔῤῥωσθε ἐν Χριστῷ Σωτῆρι.

Ἐνετίῃσιν, Ἀνθεστηριῶνος τετάρτῃ φθίνοντος, κατά τό αφιθ´ ἔτος τό σωτήριον.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ, Σελ. 657 ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΙΝΩΝ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ

ΤΕΛΟΥΜΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΗΚΕ.

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ. Πῶς σοφώτερος γίνεται λαβών ἀφορμήν ὁ σοφός· καί δίκαιος γνούς, προσθήσει τοῦ

δέχεσθαι, κατά τήν θείαν Παροιμίαν· σαφῶς αὐτός, πάντων μοι τιμιώτατε, κατ' αὐτήν ἔδειξας τήν πεῖραν· ἔργῳ διδάξας ὅπερ ὁ θεῖος σοφῶς ὑπαινίσσεται λόγος. Ἅπαξ γάρ ἀκούσας μου κατ' ἐπιδρομήν ἐπιτόμως, ὡς οἷόν τε ἦν, ἀφηγουμένου τά ἄλλῳ τινί μεγάλῳ γέροντι, καί ὄντως τά θεῖα σοφῷ περί τε τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, καί τῆς ἐν αὐτῇ ἐπιτελουμένης ἁγίας συνάξεως, καλῶς τε καί μυσικῶς θεωρηθέντα· καί, ὡς ἐνῆν μάλιστα διδασκαλικῶς· ἀπῄτεις με (661) κατεπείγων ἐξαυτῆς, ἔγγραφόν σοι ποιεῖσθαι τήν τούτων διήγησιν· λήθης φάρμακον καί βοήθειαν μνήμης ἔχειν τό γράμμα βεβουλημένος, φυσικῶς τόν χρόνον ἐχούσης φάσκων δαμάζοντα· καί ἀνεπαισθήτως διά λήθης τῶν ἐναποκειμένων καλῶν συλᾷν τε καί ἀφανίζειν παντελῶς τούς τύπους καί τάς εἰκόνας δυνάμενον· καί διά τοῦτο πάντως δεομένης τοῦ ἀνακαινίζοντος τρόπου, καθ᾿ ὅν ἡ τοῦ λόγου δύναμις διά παντός ἀκμάζουσα συντηρεῖν πέφυκε τήν μνήμην ἀπαθῆ καί ἀμείωτον. Ὅσον δέ τοῦ ἁπλῶς ἀκούειν, τό καί διαμονήν ἀκαθαίρετον τῶν ἀκουσθέντων ἐπιζητεῖν, ἐστί σοφώτερον, ἐπίσταται πάντως πᾶς ὁ καί μικρόν εὐγενείας λογικῆς ἐπιμελούμενος, καί μή πάντη τῆς πρός τόν λόγον οἰκειότητος ὑπάρχων ἀλλότριος.