REPORTATA PARISIENSIA LIBER QUARTUS.
QUAESTIO IV. Utrem hoc Sacramentum possit iterari?
QUAESTIO I. Utrum transubstantiatio sit possibilis
QUAESTIO II. Utrum infusio gratiae, et remissio vel expulsio culpae sit tantum una simplex mutatio?
QUAESTIO UNICA. Utrum affinitas impediat matrimonium?
Tertia propositio, scilicet quod anima non remaneat perpetuo separata a corpore, probatur sic:
QUAESTIO V. Utrum resurrectio fiat in instanti ?
QUAESTIO II. Utrum in Deo sit justitia
QUAESTIO II. Utrum mundus purgabitur per ignem ?
Sed inter istas duas opiniones oppositas potest mediari sic:
Respondeo, hic supponendum est quod fuit declaratum in primo libro, distinctione prima* de frui,
De sigillo Confessionis.
Utrum Confessor in quocumque casu teneatur celare peccatum sibi in confessione detectum ? Alens. 4. part. 78. memb. 2. per totum. D. Thom. in supplem, quaest. 11. art. 5. et hic quaest. 3. art. 1. D. Bonarent. 2. part. art. 2. quaest. 3. Richard. art. 4. quaest. 3. Duraad. quaest. 3. Baffol. quaest. 2. Siiar. tom. A. disp. 33. et 34. et alii hic citati.
De sigillo Confessionis quaero: Utrum Confessor de necessitate in quocumque casu teneatur celare, et habere sub secreto peccata confitentis ?
Arguitur quod non, quia confitens potest renuntiare suo juri; igitur in illo casu habet Confessor licentiam confessionem ejus revelandi; igitur in illo casu non tenetur peccata ejus celare.
Item, Bernardus de praecepto et dispens. lib. 4. Absit quod illa, quae propter charitatem sunt instituta, debeant contra charitatem militare; sed in aliquo casu esset contra charitatem peccatum alicujus celare, ubi revelatio multum prodesset, ut si imminet damnum alicujus civitatis, vel communitatis, et nihil obesset: igitur.
Item ponitur casus, quod duo condicunt mortem Sacerdotis, et conveniunt quod interficient eum in nemore, post unus convertitur, et dolens de illa mala voluntate confitetur Sacerdoti eidem, quod condixit cum alio; quaeritur quid debet hic Sacerdos facere, si intret nemus, exponet se periculo mortis, si non, revelat quodammodo confitentem, et peccatum ejus, quia ipse intrasset, si ille non fuisset sibi confessus, quod ut videtur, est minus peccatum, quam exponere se morti.
Item, Abbas sciens per confessionem alicujus Monachum suum deliquisse in grangia, cujus habet curam, potest licite eum amovere a tali cura, quia indigne ministrat in illa, sed ex suspensione vel amotionetali s ab illa, quodammodo revelat aliis de monasterio peccatum ejus, saltem in generali, et reddit ipsum suspectum de crimine, quia talis non fuisset amotus, nisi peccatum ejus praescivisset; igitur.
Item, Sacerdos absolvens Episcopum Simoniacum, non potest sufficienter confiteri, nisi exprimendo circumstantias talis peccati, et ita personam; igitur in isto casu non tenetur celare peccatum confitentis.
Item, necessarium est revelare omne illud in confessione, quod est peccatum vel circumstantia peccati; sed saepe necessarium est ad peccati explicationem, dicere illud quod est aggravans, vel excusans; sed tale est persona, cum qua aliquis peccat; igitur. Contra, Magister in littera, et habetur de Paen. dist. 6. Sacerdos, extra de pcehit. et remiss, cap. Omnis utriusque.