REPORTATA PARISIENSIA LIBER QUARTUS.
QUAESTIO IV. Utrem hoc Sacramentum possit iterari?
QUAESTIO I. Utrum transubstantiatio sit possibilis
QUAESTIO II. Utrum infusio gratiae, et remissio vel expulsio culpae sit tantum una simplex mutatio?
QUAESTIO UNICA. Utrum affinitas impediat matrimonium?
Tertia propositio, scilicet quod anima non remaneat perpetuo separata a corpore, probatur sic:
QUAESTIO V. Utrum resurrectio fiat in instanti ?
QUAESTIO II. Utrum in Deo sit justitia
QUAESTIO II. Utrum mundus purgabitur per ignem ?
Sed inter istas duas opiniones oppositas potest mediari sic:
Respondeo, hic supponendum est quod fuit declaratum in primo libro, distinctione prima* de frui,
Utrum paenitentia in extremis valeat ad salutem ?
Alens. 4. p. q. 157. m. 2. et q. 70. num. 2. et 3.
D. Thom. hic art. 1. q. 1. et 3. p. g. 86. art. 1.
Richard. art. 1. q. 1. Sotus d. 15. g. 1. art. 2.
et 2. de natura et gratia c. 8. Veg. l. 13. c. 12. et 13.
Circa distinctionem vigesimam, de paenitentia serotina, et confessione in extremis, quaero: Utrum talis paenitentia valeat ad salutem? Quod non. Augustinus, et ponitur in littera: Si quis positus in ultima necessitate, voluerit paenitentiam accipere, fateor vobis quod negare illi non debemus quod petit, sed non praesumimus quod bene hinc exit.
Idem, de vera et falsa paenitentia: Periculosissimum est, et interitui vicinum, ad mortem pertrahere paenitentiae remedium; et ponuntur hae et multae auctoritates in littera, e quibus omnibus arguitur sic: Quicumque ex certa scientia exponit se periculo damnationis aeternae, et interitui salutis suae, peccat mortaliter in sic exponendo se. Sed talis qui expectat usque ad extremum vitae suae suscipere Sacramentum paenitentiae, et confiteri de peccatis, exponit se periculo, quia dicit Augustinus in sermone de Innocentibus: Hac animadversione
concutitur peccator, ut dum moriens obliviscatur sui, qui dum viveret oblitus est Dei; igitur.
Item, Augustinus super illud Ecclesiast. 17. Vivus et sanus confiteberis. Age paenitentiam dum es sanus; si tantum sic agis, dico quod securus es, quia paenitentiam egisti eo tempore, quo peccare potuisti. Si enim vis facere paenitentiam quando peccare non potes, ipsa te peccata dimiserunt, non tu illa. Paenitentia autem non est meritoria, nisi sit voluntaria, et voluntarie peccata dimittat.
Item, illud non est ordinandum pro lege ab aliquo legislatore, quod est occasio transgrediendi legem; sed paenitentiam finalem in extremis esse salubrem ad salutem, est occasio transgrediendi legem Dei, quia est occasio peccandi et permanendi in peccato usque ad extremum vitae; igitur.
Item, nulli de lege communi dimittitur peccatum, nisi per aliquam paenam temporalem reformantem peccatum, et ordinantem illud per paenitentiam sibi impositam et expletam, quia paena aeterna commutatur in temporalem: sed paenitenti et confitenti in extremis non potest aliqua talis paena imponi, quia non amplius est viator, ut possit eam implere: igitur non potest condigne paenitere. Si dicas quod potest ei imponi paena Purgatorii pro condigna, et ibi implebit eam. Contra, sicut in gratia morientes statim sunt in termino, et salvabuntur, sic moriens in peccato mortali statim damnatur, et descendit in infernum: In inferno autem nulla est redemptio peccati mortalis per quamcumque paenam; igitur.
Contra, Augustinus de vera et falsa paenit. cap. 17. et ponitur in littera: Paenitentia etsi in extremo hiatu vitae advenerit, sanat et liberat, multum sera fuit latronis paenitentia, sed non fuit sera indulgentia, quia dicit Dominus per Prophetam : Quacumque hora ingemuerit peccator, vita vivet, et nonmorietur, quia non vult Deus mortem peccatoris, sed ut convertatur et vivat.