255

ὑπερβάς τό γράμμα, σωφρόνως ἀναφερέσθω· ἐν ᾧ τό πλήρωμα ὑπάρχειν τῶν ἀγαθῶν, καί οἱ θησαυροί τῆς γνώσεως καί τῆς σοφίας ἀπόκρυφοι· ὧν εἴ τις ἐντός ἄξιος γενέσθαι φανήσεται, τόν Θεόν αὐτόν εὑρήσει ταῖς πλαξί τῆς καρδίας ἐγγεγραμμένον διά τῆς ἐν πνεύματι χάριτος, ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τήν τοῦ Θεοῦ δόξαν ἐνοπτριζόμενος τῇ περιαιρέσει τοῦ κατά γράμμα καλύμματος.

ΚΕΦΑΛ. Η´.

Τίνων εἰσί σύμβολα, ἥ τε πρώτη τῆς ἁγίας συνάξεως εἴσοδος, καί τά μετ᾿ αὐτήν τελούμενα.

Ἥκει δέ λοιπόν ὁ λόγος ἡμῖν, μετά τήν σύντομον ἔκθεσιν τῶν εἰρημένων περί τῆς ἁγίας ἐκκλησίας θεωριῶν παρά τοῦ μακαρίου γέροντος, συντομωτέραν καί τήν περί τῆς ἁγίας τῆς Ἐκκλησίας συνάξεως διήγησιν, ὡς οἷόν τε, ποιησόμενος. Τήν μέν οὖν πρώτην εἰς τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν τοῦ ἀρχιερέως κατά τήν ἱεράν σύναξιν εἴσοδον, τῆς πρώτης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διά σαρκός εἰς τόν κόσμον τοῦτον παρουσίας τύπον καί εἰκόνα φέρειν, ἐδίδασκε· δι᾿ ἧς τήν δουλωθεῖσαν τῇ φθορᾷ καί παθοῦσαν ὑφ᾿ ἑαυτῆς τῷ θανάτῳ δά τῆς ἁμαρτίας, καί βασιλευομένην τυραννικῶς ὑπό τοῦ διαβόλου τῶν ἀνθρώπων φύσιν ἐλευθερώσας τε καί λυτρωσάμενος· πᾶσαν τήν ὑπέρ αὐτῆς ὀφειλήν, ὡς ὑπεύθυνος ἀποδούς ὁ ἀνεύθυνος καί ἀναμάρτητος, πάλιν πρός τήν ἐξ ἀρχῆς ἐπανήγαγε τῆς βασιλείας χάριν, ἑαυτόν λύτρον ὑπέρ ἡμῶν δούς καί ἀντάλλαγμα· καί τῶν ἡμετέρων φθοροποιῶν παθημάτων τό ζωοποιόν αὐτοῦ πάθος ἀντιδούς, παιώνιον ἄκος καί παντός τοῦ κόσμου σωτήριον· μεθ᾿ ἥν παρουσίαν, ἡ εἰς οὐρανούς αὐτοῦ καί τόν ὑπερουράνιον θρόνον ἀνάβασίς τε καί ἀποκατάστασις συμβολικῶς τυποῦται, διά τῆς ἐν τῷ ἱερατείῳ τοῦ ἀρχειρέως εἰσόδου, καί τῆς εἰς τόν θρόνον τόν ἱερατικόν ἀναβάσεως.

ΚΕΦΑΛ. Θ´.

Τίνος ἔχει δήλωσιν καί ἡ τοῦ λαοῦ εἰς τήν ἁγίαν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν εἴσοδος. Τήν δέ τοῦ λαοῦ σύν τῷ ἱεράρχῃ γενομένην εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἴσοδον, τήν ἐξ

ἀγνοίας καί πλάνης (689) εἰς ἐπίγνωσιν Θεοῦ ἐπιστροφήν τῶν ἀπίστων, καί τήν ἀπό κακίας καί ἀγνωσία εἰς ἀρετήν καί γνῶσιν, μετάθεσιν τῶν πιστῶν σημαίνειν, ὁ μακάριος ἔλεγε γέρων. Οὐ γάρ μόνον τήν ἐπί τόν ἀληθινόν Θεός ἐπιστροφήν τῶν ἀπίστων ἡ εἰς τήν ἐκκλησίαν εἴσοδος παραδηλοῖ· ἀλλά καί ἑκάστου ἡμῖν τῶν πιστευόντων μέν, ἀθετούντων δέ τάς ἐντολάς τοῦ κυρίου δι᾿ ἀγωγῆς ἀκολάστου καί ἀσχήμονος βίου, τήν διά μετανοίας διόρθωσιν. Πᾶς γάρ ἄνθρωπος, εἴτε φονεύς, εἴτε μοιχός, εἴτε κλέπτης, εἴτε ὑπερήφανος, εἴτε ἀλαζών, ἤ ὑβριστής, ἤ πλεονέκτης, ἤ φιλάργυρος, ἤ κατάλαλος, ἤ μνησίακακος, ἤ πρός θυμόν καί ὀργήν εὐάγωγος, ἤ λοίδορος, ἤ συκοφάντης, ἤ ψίθυρος, ἤ φθόνῳ εὐχείρωτος, ἤ μέθυσος· καί ἁπλῶς, ἵνα μή πάντα τά τῆς κακίας εἴδη ἀπαριθμούμενος μηκύνω τόν λόγον, ὅστις ὑφ᾿ οἱασδήποτε κακίας ἐνεχόμενος, ἐπόν τοῦ ἑκουσίως κατ᾿ ἐπιτήδευσιν ἐνέχεσθαι καί ἐνεργεῖν κατά πρόθεσιν παύσοιτο, καί μεταβαλοῖ τόν βίον ἐπί τό κρεῖττον, τῆς κακίας τήν ἀρετήν ἀνθαιρούμενος· ὁ τοιοῦτος κυρίως τε καί ἀληθῶς Χριστῷ τῷ Θεῷ καί ἀρχιερεῖ νοείσθω τε καί λεγέσθω συνεισιέναι εἰς τήν ἀρετήν, Ἐκκλησίαν τροπικῶς νοουμένην.