259

ΚΕΦΑΛ. Κ´.

Τίνος ἐστί σύμβολον ἡ ἁγία προσευχή τοῦ, "Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς." Ἡ δέ παναγία τε καί σεπτή τοῦ μεγάλου καί μακαρίου Θεοῦ καί Πατρός ἐπίκλησις,

τῆς δοθησομένης ἐνυποστάτου τε καί ἐνυπάρκτου κατά δωρεάν καί χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, υἱοθεσίας ἐστί σύμβολον· καθ᾿ ἥν πάσης ὑπερνικωμένης τε καί καλυπτομένης ἀνθρωπίνης ἰδιότητος, τῇ ἐπιφοιτήσει τῆς χάριτος, υἱοί Θεοῦ χρηματίσουσί τε καί ἔσονται πάντες οἱ ἅγιοι, ὅσοι δι᾿ ἀρετῶν ἀπ᾿ ἐντεῦθεν ἤδη τῷ θείῳ τῆς ἀγαθότητος κάλλει ἑαυτούς λαμπρῶς τε καί ἐπιδόξως ἐφαίδρυναν.

ΚΕΦΑΛ. ΚΑ´.

Τί σημαίνει τό τέλος τῆς μυστικῆς ἱερουργίας τῶν ἐκφωνουμένων ὕμνων· τουτέστιν, " Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, " καί τά ἑξῆς.

Ἡ δέ κατά τό τέλος τῆς μυστικῆς ἱερουργίας παρά παντός τοῦ λαοῦ γινομένη τοῦ, Εἷς Ἅγιος, καί τῶν ἑξῆς, ὁμολογία, τήν ὑπέρ λόγον καί νοῦν πρός τό ἕν τῆς θείας ἁπλότητος κρύφιον γενησομένην τῶν μυστικῶς τε καί σοφῶς κατά Θεόν τετελεσμένων, συναγωγήν τε καί ἕνωσιν δηλοῖ, (697) ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τῶν νοητῶν αἰῶνι· καθ᾿ ὅν τῆς ἀφανοῦς καί ὑπεραῤῥήτου δόξης τό φῶς ἐνοπτεύοντες, τῆς μακαρίας, μετά τῶν ἄνω δυνάμεων, καί αὐτοί δεκτικοί γίνονται καθαρότητος· μεθ᾿ ἥν, ὡς τέλος πάντων, ἡ τοῦ μυστηρίου μετάδοσις γίνεται· μεταποιοῦσα πρός ἑαυτήν, καί ὁμοίους τῷ κατ᾿ αἰτίαν ἀγαθῷ κατά χάριν καί μέθεξιν ἀποφαίνουσα τούς ἀξίως μεταλαμβάνοντας, ἐν μηδενί αὐτοῦ λειπομένους, κατά τό ἐφικτόν ἀνθρώποις καί ἐνδεχόμενον. Ὥστε καί αὐτούς δύνασθαι εἶναί τε καί καλεῖσθαι θέσει κατά τήν χάριν θεούς, διά τόν αὐτούς ὅλως πληρώσαντα ὅλον Θεόν, καί μηδέν αὐτῶν τῆς αὐτοῦ παρουσίας κενόν καταλείψαντα.

ΚΕΦΑΛ. ΚΒ´.

Πῶς, καί τίνι τρόπῳ καί ἡ τῆς ψυχῆς καθ᾿ ἑαυτήν νοουμένης ἐπί τοῦ καθ᾿ ἕκαστον ἰδικῶς ἐκθεωτική καί τελειοποιός διά τῶν εἰρημένων θεωρεῖται κατάστασις.

∆εῦρο δή οὖν, διά τῶν αὐτῶν ὁδῷ καί τάξει βαίνοντες, πάλιν τά αὐτά καί περί ψυχῆς γνωστικῆς θεωρήσωμεν· καί συναναβῆναι μικρόν κατά δύναμιν τῷ λόγῳ μετ᾿ εὐλαβείας πρός ὑψηλοτέραν θεωρίαν, σκοπῆσαί τε καί κατανοῆσαι πῶς οἱ θεῖοι τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας θεσμοί τήν ψυχήν ἐπί τήν ἑαυτῆς τελειότητα δι᾿ ἀληθοῦς καί ἐνεργοῦς γνώσεως ἄγουσι, ποθοῦντα τόν νοῦν καί βουλόμενον, Θεοῦ χειραγωγοῦντος (εἰ δοκεῖ) μή κωλύσωμεν.