264

τῶν φαινομένων ἔτι τόν θεῖον καί ἄῤῥητον μεταδιώκουσι λόγον· καί τήν πρός τήν ψυχήν τῶν αὐτῆς δυνάμεων ἕνωσιν, καί τήν κατά νοῦν ἑνοειδῶς συλλαμβάνουσαν τόν τῆς προνοίας λόγον ἁπλότητα.

Ἡ δέ τοῦ Τρισαγίου ἄπαυστος τῶν ἁγίων ἀγγέλων ἁγιαστική δοξολογία, γενικῶς μέν σημαίνει τήν ἅμα τε καί ἐν ταὐτῷ γενησομένην κατά τόν αἰῶνα τόν μέλλοντα τῶν οὐρανίων και ἐπιγείων δυνάμεων ἴσην καί πολιτείαν καί ἀγωγήν καί συμφωνίαν τῆς θείας δοξολογίας, ἀθανατισθέντος τοῖς ἀνθρώποις τοῦ σώματος διά τῆς ἀναστάσεως, καί μηκέτι βαροῦντος τήν ψυχήν τῇ φθορᾷ, καί βαρουμένου· ἀλλά διά τῆς εἰς ἀφθαρσίαν ἀλλαγῆς πρός ὑποδοχήν παρουσίας Θεοῦ λαβόντος καί δύναμιν καί ἐπιτηδειότητα· ἰδικῶς δέ, τῶν μέν πιστῶν τήν πρός ἀγγέλους κατά τήν πίστιν θεολογικήν ἄμιλλαν· τῶν δέ πρακτικῶν, τήν ἰσάγγελον, ὡς ἐφικτόν ἀνθρώποις, κατά τόν βίον λαμπρότητα, καί τήν εὐτονίαν τῆς θεολογικῆς ὑμνολογίας· τῶν δέ γνωστικῶν, τάς ἰσαγγέλους κατά τό δυνατόν ἀνθρώποις περί θεότητος νοήσεις τε καί ὑμνήσεις καί ἀεικινησίας.

Ἡ δέ μακαρία τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Πατρός ἐπίκλησις, καί ἡ τοῦ, Εἷς ἅγιος, καί τῶν ἑξῆς ἐκφώνησις· καί ἡ τῶν ἁγίων καί ζωοποιῶν μυστηρίων μετάληψις, τήν ἐπί πᾶσι καί ἐπί πάντων τῶν ἀξίων ἐσομένην διά τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν υἱοθεσίαν, ἕνωσίν τε καί οἰκειότητα, καί ὁμοιότητα θείαν καί θέωσιν δηλοῖ· δι᾿ ἧς πάντα ἐν πᾶσιν ἔσται τοῖς σωζομένοις αὐτός ὁ Θεός, ὁμοίως· ὡς κάλλος ἀρχέτυπον κατ᾿ αἰτίαν ἐμπρέπων τοῖς αὐτῷ δι᾿ ἀρετῆς καί γνώσεως κατά χάριν ὁμοίως συμπρέπουσι.

Πιστούς δέ καί ἐναρέτους καί γνωστικούς ἐκάλει, τούς εἰσαγομένους καί τούς προκόπτοντας καί τούς τελείους, ἤγουν δούλους καί μισθίους καί υἱούς· τάς τρεῖς τάξεις τῶν σωζομένων. ∆οῦλοι γάρ εἰσι, πιστοί, οἱ φόβῳ τῶν ἠπειλημένων ἐκπληροῦντες τοῦ δεσπότου τάς ἐντολάς, καί τοῖς πιστευθεῖσιν εὐνοϊκῶς ἐπεργαζόμενοι· μίσθιοι δέ, οἱ πόθῳ τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν βαστάζοντες μεθ᾿ ὑπομονῆς τό βάρος τῆς ἡμέρας καί τόν καύσωνα· τουτέστι, τήν ἔμφυτον καί συνεζευγμένην τῇ παρούσῃ ζωῇ ἐκ τῆς προπατορικῆς καταδίκης θλῖψιν, καί τούς ἐπ᾿ αὐτῇ ὑπέρ (712) τῆς ἀρετῆς πειρασμούς· καί ζωῆς ζωήν σοφῶς κατ᾿ αὐθαίρετον γνώμην ἀνταλλάσσοντες, τῆς παρούσης τήν μέλλουσαν. Υἱοί δέ, οἱ μήτε φόβῳ τῶν ἠπειλημένων, μήτε πόθῳ τῶν ἐπηγγελμένων, ἀλλά τρόπῳ καί ἕξει τῆς πρός τό καλόν κατά γνώμην τῆς ψυχῆ ῥοπῆς τε καί διαθέσεως, μηδέποτε τοῦ Θεοῦ χωριζόμενοι· κατ᾿ ἐκεῖνον τόν υἱόν, πρός ὅν εἴρηται, Τέκνον, σύ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καί τά ἐμά πάντα σά ἐστι· τοῦτο κατά τήν ἐν χάριτι θέσιν ἐνδεχομένως ὑπάρχοντες, ὅπερ ὁ Θεός κατά τήν φύσιν καί αἰτίαν καί ἔστι καί πιστεύεται.

Μή τοίνυν ἀπολειφθῶμεν τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, τοσαῦτα κατά τήν τῶν τελουμένων θείων συμβόλων ἁγίαν διάταξιν τῆς σωτηρίας ἡμῶν καλῶς μάλιστα πολιτευόμενον ἀναλόγως ἑαυτῷ κατά Χριστόν δημιουργοῦσα, τό δοθέν διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος ἐν Πνεύματι ἁγίῳ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας, εἰς φανέρωσιν ἄγει κατά Χριστόν πολιτευόμενον· ἀλλά πάσῃ δυνάμει τε καί σπουδῇ παραστήσωμεν ἑαυτούς ἀξίους τῶν θείων χαρισμάτων, δι᾿ ἔργων ἀγαθῶν εὐαρεστοῦντας τῷ Θεῷ· μή ἀναστρεφόμενοι κατά τά ἔθνη, τά μή εἰδότα Θεόν, ἐν πάθει ἐπιθυμίας· ἀλλά, καθώς φησιν ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, Νεκρώσαντες τά μέλη τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρεία· δι᾿ ἅ ἔρχεται ἡ ὀργή ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας· ὀργήν τε πᾶσαν, καί θυμόν καί αἰσχρολογίαν καί ψεῦδος· καί, συντόμως εἰπεῖν, πάντα τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης,