322

Ἰσοκράτ. ∆ύο ποιοῦ καιρούς τοῦ λεγειν, ἤ περί ὧν οἶσθα σαφῶς, ἤ περί ὧν ἀναγκαῖον εἰπεῖν. Ἐν τούτοις γάρ μόνοις ὁ λόγος τῆς σιγῆς κρείττων· ἐν δέ τοῖς ἄλλοις, ἄμεινον σιγᾷν ἤ λέγειν.

Ἄλλ. Ἀριστ. Φαύλου ἀνδρός, καθάπερ κυνός σιγηροῦ δεῖ τήν σιγήν, ἤ τήν φωνήν εὐλαβεῖσθαι.

Θεόφραστ. Θεόφραστος ὁ Περιπατητικός φιλόσοφος, ἐν συμποσίῳ νεανίσκον τινά βλέπων ἡσυχίαν ἔχοντα, εἶπεν· Εἰ μέν ἀπαίδευτος ὤν σιωπᾷς, πεπαιδευμένος ὑπάρχεις· εἰ δέ πεπαιδευμένος, ἀπαιδεύτως σιωπᾷς.

Χάρητ. Γλώσσης μάλιστα πανταχοῦ πειρῶ κρατεῖν, Ὅ γάρ γέροντι καί νέῳ τιμήν φέρει, Ἡ γλῶσσα, σιγήν καιρίαν κεκτημένη. Ἱέρων. Τούς ἀπόῤῥητον λόγον ἐκφέροντες ἀδικεῖν ᾤετο, καί πρός οὕς ἐκφέρουσιν.

Μισοῦμεν γάρ οὐ μόνον τούς ἐκλαλήσαντας, ἀλλά καί τούς ἀκούσαντας, ἅ μή βουλόμεθα.

Πιττακοῦ. Ὅ μέλλεις ποιεῖν, μή λέγε· ἀποτυχών γάρ γελασθήσῃ.

Σοφοκλ. Κλέπτων δ᾿ ὅταν τις ἐμφανῶς ἐφευρεθῇ, Σιγᾷν ἀνάγκη, κἄν καλόν φέρῃ στόμα. Αἰδώς γάρ ἐν κακοῖσιν οὐδέν ὠφελεῖ. Ἡ γάρ σιωπή τῷ λαλοῦντι σύμμαχος. Ξενοκράτ. Ξενοκράτης διαιρῶν ἕκαστον μέρος τῆς ἡμέρας εἰς πρᾶξίν τινα, καί τῇ

σιωπῇ μέρος ἀπένειμεν.

Ἀλεξάνδρ. Ὅστις λόγους παρακαταθήκην λαβών Ἐξεῖπεν, ἄδικός ἐστι, ἤ ἀκροατής ἄγαν· Ὁ μέν διά κέρδος, ἄδικος· ὁ δέ τούτου δίχα, Ἀκροατής· ἴσως δέ γ᾿ εἰσίν ἀμφότεροι κακοί. Λυκούργου. Οὗτος πρός τόν εἰπόντα, ∆ιατί Λακεδαιμόνιοι τήν βραχυλογίαν

ἀσκοῦσιν; εἶπεν, Ὅτι ἐγγύς ἐστι τοῦ σιγᾷν.

Φιλονίδου. Κρεῖττον σιωπᾷν ἐστιν, ἤ λαλεῖν μάτην.

∆ημοκρ. Θεασάμενός τινα, πολλά μέν, ἀπαίδευτα δέ διαλεγόμενον, Οὗτος, ἔφη οὐ έγειν μοι δοκεῖ δυνατός, ἀλλά σιωπᾷν ἀδύνατος.

Σόλων. Σφραγίζου, τούς μέν λόγους, σιγῆ· τήν δέ σιγήν, καιρῷ.

Σιμωνίδου. Ἤ σιγήν καίριον ἔχειν δεῖ, ἤ λόγον ὠφέλιμον.

∆ημοσθ. Οὗτος μηδέποτε ἑαυτῷ ἔλεγε μεταμελῆσαι σιγήσαντι· φθεγξαμένῳ δέ, πολλάκις.

(849) Ὀνειδίζοντος αὐτῷ τινος, ὅτι τό στόμα δυσῶδες εἶχε· Πολλά γάρ, εἶπεν, αὐτῷ τῶν ἀποῤῥήτων ἐγκατεσάπῃ.