554

κγ´. Ἀποταγή πρώτη ἡ τῶν πραγμάτων ἀπαλλαγή, δευτέρα δέ καί τρίτη ἡ τῶν παθῶν καί τῆς ἀγνοίας.

κδ´. Ῥαδίως τις βουληθείς τῶν πραγμάτων ἀπαλλάττεται, οὐκ ὀλίγῳ δέ καμάτῳ, τῶν πρός αὐτά παθημάτων.

κε´. Κρατῶν ἐπιθυμίας, καί θυμοῦ περιέσῃ· αὕτη γάρ αἰτία τῆς τοῦ θυμοῦ ταραχῆς. κστ´. Ἆρα ἀπηλλάγημεν τῶν ἐμπαθῶν νοημάτων, καί τῆς καθαρᾶς καί ἀΰλου

ἀπολαύομεν προσευχῆς ἤ οὔπω; κζ´. Μέγας νοῦς, ὁ τῶν παθῶν ἀπαλλαγείς, καί τῶν ὄντων χωρισθείς, καί ἐν τῷ Θεῷ

διάγων. κη´. Ἐν τοῖς τρισί τούτοις ὁ προκόπτων φιλοσοφεῖ, ἐν ταῖς ἐντολαῖς, ἐν τοῖς

δόγμασι, καί ἐν τῇ πίστει τῆς Τριάδος. κθ´. Νοῦς παθῶν γυμνωθείς ἐν τούτοις εὑρίσκεται, ἐν τοῖς ψιλοῖς νοήμασι, ἐν τῇ

θεωρίᾳ τῶν ὄντων, ἐν τῷ ἀϊδίῳ φωτί. λ´. (1452) Κάκιστα πάθη ἐν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν κέκρυπται· τότε δέ φαίνεται, ὅταν τά

πράγματα ἐλέγχωνται. λα´. Ἀνενόχλητος μένει ἔσθ᾿ ὅτι ὁ νοῦς, μερικῆς τυχών ἀπαθείας· ἀδόκιμος δέ ἐστιν

διά τήν τῶν πραγμάτων ἀπουσίαν. λβ´. Κινοῦνται τά πάθη διά τῶν τριῶν τούτων, διά τε τῆς μνήμης καί τῆς κράσεως,

καί τῆς αἰσθήσεως, ὡς πρείρηται. λγ´. Ὁ νοῦς τήν τε αἴσθησιν ἀποκλείσας, καί τήν κρᾶσιν ὁμαλίσας, πρός μόνην τήν

μνήμην ἔχει τόν πόλεμον. λδ´. Ὑπό τῶν αἰσθήσεων τότε τά πάθη κινοῦνται, ὁπηνίκα ἐγκράτεια μή παρῇ, καί

ἀγάπη πνευματική. λε´. Νηστεία σύμμετρος, καί ἀγρυπνία, καί ψαλμῳδία πέφηκεν ὁμαλίζειν τήν κρᾶσιν

τοῦ σώματος. λστ´. Τά τρία ταῦτα τήν κρᾶσιν κατά τό χεῖρον δῆλον ὅτι ἀλλοιοῦσιν, ἡ τῆς διαίτης

ἀταξία, ἡ τῶν ἀέρων μεταβολή, καί ἡ τῶν δαιμόνων ἐπαφή. λζ´. Αἱ ἐμπαθεῖς μνῆμαι διά τούτων ψιλοῦνται, διά προσευχῆς, καί ἀναγνώσεως, καί

ἐγκρατείας, καί ἀγάπης. λη´. Τήν αἴσθησιν πρῶτον τῇ ἡσυχίᾳ ἀπόκλεισον, καί τότε τοῖς ὅπλοις τῶν ἀρετῶν

πρός τάς μνήμας πολέμησον. λθ´. Ἡ κατά διάνοιαν κακία, ἡ παράχρησίς ἐστι τῶν νοημάτων· ἡ δέ κατ᾿ ἐνέργειαν

ἁμαρτία ἡ παράχρησίς ἐστι τῶν πραγμάτων. μ´. Νοημάτων καί πραγμάτων ἐστίν παράχρησις, τό μή εὐσεβῶς καί δικαίως τοῖς

ἀμφοτέροις χρήσασθαι μα´. ∆εσμά ὑπάρχουσι, πάθη ψεκτά, κατέχοντα τόν νοῦν ἐν τοῖς αἰσθητοῖς

πραγμάτων. μβ´. Ἐκεῖνος τελείαν ἔχει ἀπάθειαν, ὁ μηδέ πρός τά πράγματα πάσχων, μηδέ πρός

τάς μνήμας αὐτῶν. μγ´. Ψυχή ἀγαθή εὐεργετεῖ τόν πλησίον, καί ἀγνωμονουμένη μακροθυμεῖ ἐπ᾿ αὐτῷ,

καί πάσχουσα ὑπομένει τά παρ᾿ αὐτοῦ. μδ´. Ὑπάρχοντά ἐστι κακά, λογισμοί πονηροί, οἶς ὁ μή ἀποτασσόμενος, οὐ μαθητεύει

τῇ γνώσει. με´. Χριστοῦ ὁ ἀκούων, ἑαυτόν φωταγωγεῖ, καί ὁ μιμούμενος αὐτόν, διορθοῦται.