557

Τέσσ. ἀν. γ´. Τήν τε νῦν ἀτιμίαν ἑαυτοῖς ἐπεσπασάμεθα τῆς μακαρίας τρυφῆς τήν ὀλεθρίαν προτιμήσαντες.

Τέσσ. ἀν. δ´. Ἧς ἀντιμισθίαν ἐν ἑαυτοῖς ἀπελάβομεν, ζωῆς ἀϊδίου θάνατον ἀνταλλαξάμενοι.

Τέσσ. ἀν. ε´. Νῦν οὖν, ∆έσποτα, καθώς ἐπέβλεψας, καί εἰς τέλος ἐπίβλεψον· καθώς ἐνανθρώπησας, καί σῶσον πάντας ἡμᾶς.

Τέσσ. ἀν. στ´. Σῶσαι γάρ ἦλθες τούς ἀπολωλότας ἡμᾶς· μή χωρίσῃς ἡμᾶς τῆς τῶν σωζομένων μερίδος.

Τέσσ. ἀν. ζ´. Ἀνάστησον ψυχάς, καί σῶσον τά σώματα, καθαίρων πάντας ἡμᾶς ἀπό παντός μολυσμοῦ.

Τέσσ. ἀν. η´.Ῥῆξον τά θεσμά τῶν κατεχόντων ἡμᾶς παθῶν, ὁ ῥήξας τάς φάλαγγας τῶν ἀκαθάρτων δαιμόνων.

Τέσσ. ἀν. θ´. Καί ἀπάλλαξον ἡμᾶς τῆς ἐξ αὐτῶν τυραννίδος, ἵνα σοί μόνῳ λατρεύσωμεν τῷ αἰωνίῳ φωτί.

ρ´. Ἀναστάντες ἐκ νεκρῶν, καί σύν ἀγγέλοις χορεύοντες τήν μακαρίαν καί αἰωνίαν καί ἀκατάλυτον χορείαν. Ἀμήν.

ΕΚΑΤΟΝΤΑΣ ∆´. (1457) Ἧς ἡ ἀκροστιχίς ἥδε. Ὅμως οὖν καί ἐκ τῶν κυρίων κακῶν, καί τῶν μή κυρίως, νομιζομένων δέ, εὖξαι

ἐκτενῶς πρός τόν Θεόν ἡμῶν, λυτρωθῆναι ἡμᾶς. α´. Ὁ τῆς πρός τόν σάρκα φιλίας καί κολακείας τόν νοῦν ἀποχωρίσας· οὗτος τῷ

ζωτικῷ πνεύματι τάς πράξεις τοῦ σώματος ἐθανάτωσεν β´. Μή νόμιζε κεχωρίσθαι τῆς πρός τήν σάρκα σχέσεως, ἔτι ἐν τοῖς τῆς σαρκός

οἰκείοις τόν νοῦν ἔχων ἀνασχολούμενον. γ´. Ὥσπερ τῆς σαρκός ἰδία ἡ αἴσθησις, καί τά αἰσθητά, οὕτω καί τῆς ψυχῆς ἴδια ὁ

νοῦς καί τά νοήματα. δ´. Σύστειλον τήν ψυχήν ἐκ τῆς αἰσθήσεως καί τῶν αἰσθητῶν, καί εὑρίσκεται ὁ νοῦς

ἐν τῷ Θεῷ καί ἐν τοῖς νοητοῖς. ε´. (1460) Οἰκεῖον θεότητος αἱ νοεραί φύσεις, καί νῷ μόνῳ ληπταί· ἡ δέ αἴσθησις καί

τά αἰσθητά εἰς ὑπουργίαν τοῦ νοῦ ἐκτίσθη. στ´. Ὑπουργείτω σοι ἡ αἴσθησις καί τά αἰσθητά, πρός θεωρίαν τήν πνευματικήν, καί

μή σοι ἀντιστρόφως τῇ αἰσθήσει τά πρός ἐπιθυμίαν τῆς σαρκός. ζ´. Νεκρῶσαι ἐκελεύσθης τάς πράξεις τοῦ σώματος, ἵνα τήν ψυχήν ἡδοναῖς

νεκρωθεῖσαν τοῖς πόνοις ἐξαναστήσης. η´. Κυριεύου ἀπό Θεοῦ, καί κυρίευε τῆς αἰσθήσεως, καί μή δός τήν ἐξουσίαν ὁ

κρείττων τῷ χείρονι. θ´. Ἀΐδιος Θεός, καί ἀπέραντος, καί ἀόριστος, καί ἀΐδια ἀγαθά, καί ἀπέραντα, καί

ἀνεκλάλητα τοῖς αὑτῷ ὑπακούουσιν ἐπηγγείλατο. ι´. Ἴδιον τοῦ νοῦ τό ἐν τῷ Θεῷ διάγειν, καί περί αὐτοῦ διανοεῖσθαι, καί τῆς αὐτοῦ

προνοίας, καί τῶν φοβερῶν αὐτοῦ κριμάτων.