561

οθ.´. Θεωρεῖται τῇ μέν ἀρχῇ τῆς φιλοσοφίας φόβος ἑπόμενος· τῷ δέ τέλει ἀγάπη προηγουμένη.

π´. Ἐκ πίστεως τῆς προσεχοῦς ὁ νοῦς ἀρχόμενος φιλοσοφίαν εἰς τήν παντός ἐπέκεινα νοῦ καταλήγει θεολογίαν, ἥν ἄληστον πίστιν καί πράγματος ἀφανοῦς θεωρίαν ὁρίζουσι.

πα´. Οἱ περί Θεοῦ λόγοι οὐκ ἐκ τῶν κατ᾿ αὐτόν, ἀλλ᾿ ἐκ τῶν περί αὐτόν τοῖς ἁγίοις καί μακαρίοις ἡμῶν Πατράσι θεωροῦνται.

πβ´. Νοοῦνται δέ οἱ περί αὐτόν, δῆλον ὅτι τόν Θερόν, πάντες λόγοι, οἱ μέν κατά θέσιν, οἱ δέ κατά ἀφαίρεσιν, οἷον.

πγ´. 1468) Ἡ οὐσία, ἡ θεότης, ἡ ἀγαθότης, καί ὅσα ἄλλα καταφατικῶς λέγεται καί κατά θέσιν· τό δέ ἄναρχον πάλιν, καί ἄπειρον, καί ἀόριστον καί ὅσα ἀποφατικῶς, κατά τήν ἀφαίρεσιν.

πδ´. Μιᾶς οὔσης τῆς ὑπέρ νοῦν καί λόγον καί κρυφίας θεότητος τῆς ἁγίας Τριάδος, τά περί αὐτήν θεωρούμενα τά προειρημένα εἶναί φασιν, καί τά ὅμοια.

πε´. Ὥσπερ δέ μίαν θεότητα τῆς ἁγίας Τριάδος λέγουσιν· οὕτως καί τρεῖς τάς ὑποστάσεις τῆς μιᾶς θεότητος δοξάζουσιν.

πστ´. Νοοῦσι δέ τά κατά ἀφαίρεσιν καί θέσιν προειρημένα, κοινά ἐπί τῆς ἁγίας καί ὁμοουσίου Τριάδος χωρίς τῶν ἰδιωμάτων· ἐπειδή καί αὐτῶν τά πλεῖστα μέν κατά θέσιν, τινά δέ κατά ἀφαίρεσιν λέγουσιν.

πζ´. Λέγουσιν δέ πάλιν τά ἰδιώματα τῶν θείων ὑποστάσεων ταῦτα, οἷον τήν πατρότητα, τήν υἱότητα, τήν ἐκπόρευσιν, καί ὅσα ἄλλα ἰδικῶς λέγεται.

πη´. Ὑπόστασιν δέ ὁρίζουσιν, οὐσίαν μετά ἰδιωμάτων, δι᾿ ὅ ἑκάστη ἡ ὑπόστασις ἔχει ἕν τό κοινόν τῆς οὐσίας, καί τό ἴδιον τῆς ὑποστάσεως.

πθ´. Τά δέ κοινῶν πάλιν ἐπί τῆς ἁγίας Τριάδος κατά ἀφαίρεσιν προειρημένα, τῶν κατά θέσιν λεχθέντων κυριώτερα κρίνουσιν, οὐχ οὕτως μέντοι καί ἐπί τῶν ἰδιωμάτων· ἐπειδή καί αὐτῶν τά μέν κατά θέσιν, τά δέ κατά ἀφαίρεσιν, ὡς προείρηται, λέγουσιν, ὡς τό γεννητόν, καί τά ὅμοια. Ἡ γάρ ἀγεννησία τῆς γεννήσεως, κατά μόνην διαφέρει τήν σημασίαν. Ἡ μέν γάρ τό μή γεγεννῆσθαι τόν Πατέρα, ἡ δέ τό γεγεννῆσθαι τόν Υἱόν σημαίνει.

Τέσσ. ἀν´.Ῥήμασι δ᾿ αὖ καί ὀνόμασι κέχρηνται πρός τήν τῶν περί τήν οὐσίαν, ὡς εἴρηται, τῆς ἁγίας Τριάδος θεωρουμένων λόγων σαφήνειαν· οὐ μέντοι γε τῶν κατά τήν οὐσίαν· ἄγνωστοι γάρ οὗτοι νῷ πάντη, καί ἀῤῥήτῳ λόγῳ πάντη, καί μόνῃ τῇ Τριάδι εἰσίν γινωσκόμενοι.

Τέσσ. ἀν. α´. Ὥσπερ δέ τρισυπόστατον τήν μίαν οὐσίαν τῆς θεότητος λέγουσιν, οὕτως καί ὁμοούσιον τήν ἁγίαν Τριάδα ὁμολογοῦσιν.

Τέσσ. ἀν. β´. Θεωρεῖται δέ αὐτοῖς πάλιν ὁ Πατήρ καί ἄναρχος καί ἀρχή· καί ἄναρχος μέν ὡς ἀγέννητος, ἀρχή δέ ὡς γεννήτωρ καί προβολεύς τῶν ἐξ αὐτοῦ κατ᾿ οὐσίαν ἐξ ἀϊδίου ὑπαρχόντων ἐν ἑαυτῷ, Υἱοῦ τε λέγω καί Πνεύματος ἁγίου.

Τέσσ. ἀν. γ´. Ἡ μονάς μέχρι Τριάδος παρ᾿ αὐτοῖς κινουμένη μένει μονάς, καί ἡ Τριάς μέχρι μονάδος συναγομένη, μένει Τριάς· ὅ καί παράδοξον.

Τέσσ. ἀν. δ´. Νοσοῦσι δέ πάλιν τόν Υἱόν, καί τό Πνεῦμα, οὐκ ἄναρχα μέν, ἀΐδια δέ· καί οὐκ ἄναρχα μέν ὡς πρός ἀρχήν καί πηγήν ἀναφερόμενα τόν Πατέρα, ἀΐδια δέ, ὡς ἐξ ἀϊδίου, τοῦ μέν γεννητῶς, τοῦ δέ ἐκπορευτῶς Πατρί συνυπάρχοντος.

Τέσσ. ἀν. ε´. (1469) Ἀδιαίρετον δέ τήν μίαν θεότητα τῆς Τριάδος φυλάττουσι, καί ἀσυγχύτους τάς τρεῖς ὑποστάσεις τῆς μιᾶς θεότητος διατηροῦσι.