564

συνεδρίῳ, πολλάκις τινές τῶν εὐλαβεστάτων πρεσβυτέρων ἤλεγξαν αὐτόν καί διά τήν ἀπείθειαν αὐτοῦ, τό μή λέγειν Θεοτόκον τήν ἁγίαν Παρθένον, καί Θεόν ὄντα φύσει ἀληθινόν τόν Χριστόν, τῆς αὐτοῦ κοινωνίας ἑαυτούς ἐξέβαλον, καί κατέχουσιν ἕως ἄρτι· τινές δέ λάθρα ὁμοίως τῆς αὐτοῦ κοινωνίας στέλλονται.Ἄλλοι δέ τῶν εὐλαβεστάτων πρεσβυτέρων, διά τό λέγειν ἐν τῇ ἁγίᾳ ταύτῃ Ἐκκλησίᾳ, Εἰρήνῃ τῇ παραθαλασσίᾳ, κατά τοῦ ἀνανεωθέντος κακῶς δόγματος, τοῦ λέγειν ἐκωλύθησαν.Ὅθεν ἐπεβόα ὁ λαός, ζητῶν τῆς ὀρθοδοξίας συνήθη διδασκαλίαν, λέγων· Βασιλέα ἔχομεν, ἐπίσκοπον οὐκ ἔχομεν. Καί τέως μέν ἀνεκδίκητον ἔμεινε τό τοῦ λαοῦ πειρατήριον, τοῦ συλληφθέντος ἐκ μέρους παρά τῶν ὑπερετῶν, καί ἐν τῷ δικανικῷ τυπτηθέντος διαφόρως ἐν πόλει βασιλευούσῃ· ἅ οὔτε ἐν τοῖς ἔθνεσι τοῖς βαρβαρικοῖς ἐγένετο.Τινές κατά πρόσωπον ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ ἐκκλησίᾳ ἐπί λαοῦ ἤλεγξαν, καί θλῖψιν οὐ μικράν ὑπέμειναν. Τῶν δέ ἀφελεστέρων τις μοναζόντων ἠναγκάσθη κατά ζῆλον , ἀνά μέσον τῆς ἐκκλησίας, τόν κήρυκα τῆς ἀνομίας ἐπισχεῖν τοῦ μή εἰσελθεῖν, συνάξεως οὔσης, αἱρετικοῦ αὐτοῦ ὄντος. Τοῦτον δέ τυπτήσας, τοῖς μεγαλοπρεπεστάτοις ἐπάρχοις παρέδωκεν· ἔτι δέ τυπτηθέντα, καί πομπευθέντα δημοσία τοῦ κήρυκος βοῶντος ἔμπροσθεν αὐτοῦ, τῇ ἐξορίᾳ παρέπεμψεν. Οὐ μόνον δέ τοῦτο, ἀλλά καί ἐν αὐτῇ τῇ ἁγιωτάτῃ ἐκκλησίᾳ, μετά τήν ἀθέμιτον αὐτοῦ ὁμιλίαν, οἱ τῆς φατρίας αὐτοῦ τοῦ κατέχοντος, φόνον ἔμελλον ποιεῖν, εἰ μή ἡ τοῦ Θεοῦ βοήθεια κατέλαβε.

Γ´. Τά περί ἡμῶν δύσπιστά ἐστι τάχα πολλοῖς τοῖς ἀκούουσι. Κατά γάρ κέλευσιν αὐτοῦ καί προτροπήν ἀνήλθομεν ἐν τῷ ἐπισκοπείῳ πληροφορηθῆναι, εἰ καθώς ἐνοήσαμεν, ἅ περί αὐτοῦ ἠκούσαμεν, ἔστιν, ἤ οὔ. Καί εἰς ὑπέρθεσιν δεύτερον καί τρίτον ἡμᾶς ἔβαλε. Καί τότε μόλις ἐκέλευσεν ἡμῖν εἰπεῖν, τί ἐστιν ὅ βουλόμεθα.Ὡς δέ ἤκουσε παρ' ἡμῶν, ὅτι ταῦτα τά παρ' αὐτοῦ λεχθέντα, τό, Οὐκ ἔτεκε, φησί, Μαρία, εἰ μή ἄνθρωπον ὁμοούσιον ἑαυτῆς· καί τό γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός, σάρξ ἐστιν, οὐκ ἔστιν ὀρθοδόξων· παραχρῆμα ἐκέλευσε συλληφθῆναι ἡμᾶς· κἀκεῖθεν τυπτόμενοι παρά τοῦ ὄχλου τῶν δικανῶν, ἀπηγόμεθα ἐν τῷ δικανικῷ· κακεῖ γυμνούς ἡμᾶς δεσμίους, ὡς καί ὑπευθύνους τῇ τιμωρίᾳ ἐστύλισαν, ἐκρεβάτισαν, καί ἐπτέρνισαν. Ὅπερ οὐ πάσχουσιν ἐν τοῖς ἔξω δικαστηρίοις, οὐ λέγομεν ὅτι κληρικοί καί ἀρχιμανδρῖται, ἤ μονάζοντες, ἀλλ' οὔτε οἱ τυχόντες κοσμικοί, ὅ ἡμεῖς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ παρά τοῦ παρανόμου παρανόμως πεπόνθαμεν. Θλιβόμενοι ἐν τῷ δικανικῷ, λιμώττοντες, ἐν οἰκετίᾳ φυλαττόμενοι ἐπί χρόνον πολύν διετελέσαμεν. Καί οὐκ ἠρκέσθη τούτοις ἡ αὐτοῦ μανία· ἀλλά καί μετά ταῦτα τῷ μεγαλοπρεπεστάτῳ ἐπάρχῳ τῆσδε τῆς μεγαλωνύμου πόλεως κατ' ἀπάτην τινά παρεδόθημεν, καί σιδηρωθέντες ἀπήχθημεν ἐν τῇ φυλακῇ, καί μετά ταῦτα ἀνήχθημεν ἐν τῷ πραιτωρίῳ τῷ αὐτῷ τρόπῳ μετά τῶν δεσμῶν. Καί ἐπειδή οὐδείς ἦν ὁ κατηγορῶν, ἐν τῷ δικανικῷ πάλιν διά τῆς τάξεως ἤχθημεν· καί οὕτω πάλιν ἐκόλασεν ἡμᾶς κατά πρόσωπον τυπτήσας. Καί διαλεχθείς, καί συνθέμενος κατ' ἀπάτην, ὡς τά μετά ταῦτα ἔδειξε, περί τοῦ φύσει Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐτέχθη ἀπό τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Θεοτόκου λέγων· ἐπεί ἔνι ἄλλος υἱός· οὕτως ἀπέλυσεν ἡμᾶς.

∆´. Παρακαλοῦμεν οὖν τήν ἀθάνατον ὑμῶν καί εὐσεβεστάτην πίστιν, ὥστε μή παριδεῖν ἐκ τοῦ λοιποῦ τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μοιχευομένην παρά αἱρετικῶν ἐν τοῖς καιροῖς ὑμῶν τῶν ὀρθοδόξων καί εὐσεβεστάτων βασιλέων· οὐχ ὡς διά τοῦτο τάς ἡμετέρας ὕβρεις βουλόμενοι ἐκδικεῖν· ὁ Θεός οἶδεν· ἀλλ' ὡς θέλοντες τό στερέωμα τῆς εἰς Χριστόν πίστεως ἀσάλευτον μένειν· καί κελεύσει τό ὑμέτερον κράτος, τήν ἁγίαν καί οἰκουμενικήν σύνοδον παραγενέσθαι ἐνταῦθα ἤδη, ἵνα τῆς συνόδου παραγενομένης, τήν ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν ὁ Θεός ἑνώσῃ, καί τόν λαόν συνάξῃ, καί τούς ἱερέας