565

ἀπολαβεῖν ἐν τῷ τῆς ἀληθινής πίστεως κηρύγματι ποιήσῃ, πρό τοῦ εἰς πλάτος τήν ἄδικον διδασκαλίαν ἐλθεῖν. Κἀκεῖνο δή παρακαλοῦμεν, ἀξιοῦντες, ἐπειδή πειρᾶται πτοεῖν, ἀπειλῶν, ἐλαύνων, ἐξωθῶν, κακουργῶν, ῥαδιουργῶν, καί κακῶν, καί ἵνα τήν αὐτοῦ μανίαν καί ἀσέβειαν κρατύνῃ, πάντα ποιῶν ἀφειδῶς, οὐ Θεόν φοβούμενος, οὐκ ἀνθρώπους αἰσχυνόμενος, οὐκ ἐπισκόπους εὐλαβούμενος, οὔτε ἱερέα τινά, οὐ κλῆρόν τινα, οὐχ ἁγίους μοναχούς, οὐκ εὐλάβειαν λαϊκῶν, οὐ τόν κατά τῶν ἀδικούντων ἐπηρτημένον φόβον, οὐ τόν νόμον τῶν ἐκτελούντων διακονίαν τινά Θεῷ εἰς ὀργήν κατά τῶν ἀξίων, ἀλλ' ἐνδυσάμενος τήν ὑπεροψίαν κατά πάντων, θαῤῥῶν τοῖς χρήμασι, καί τινων διεφθαρμένων τῇ ἰσχύϊ, ἤ ἵνα ἀφόβως εἴπωμεν, καί τῷ ὑμετέρῳ κράτει, ταῦτα ποιεῖ· ἀξιοῦμεν μηδέν αὐτῷ κατά τινων ἐξεῖναι ποιεῖν, ἐάν μή πρῶτον διόρθωσιν λάβῃ τά κατά τήν ὀρθόδοξον πίστιν, ἵνα μή ταύτην διασκεδάσῃ, καί τήν αὐτοῦ παρεισαγάγῃ ταῦτα ποιῶν. Οἶδε γάρ, ὡς οἴεται, ὅτι κἄν τῷ φόβῳ πολλούς ἀμβλύνας ἀποστήσῃ τῆς πίστεως· καί λοιπόν εὑρών ὁμογνώμονας αὐτοῦ, παράσχῃ αὐτοῖς θάρσος, ὥστε καί ἕως πληγῶν δημοσίᾳ ἐπιχειρεῖν, καί διωγμόν ποιεῖν. Οὐ μόνον δέ τούς αὐτοῦ δῆθεν κληρικούς, ἤ συγκέλλους, ἀλλά καί ἐκ τῶν ἔξωθεν παροικιῶν προσελάβετό τινας, οἷς μάλιστα οὐκ ἔξεστιν εἶναι κατά τούς ἐκκλησιαστικούς κανόνας εἰς ἕτερον ἐπισκοπεῖον, ἤ εἰς ἄλλην ἐκκλησίαν, ἀλλ'ἀνάγκη αὐτούς εἰς τάς ἰδίας παροικίας, ἤ πόλεις, ὅπου ἐχειροτονήθησαν, κἀκεῖ ἡσυσχῆ διάγειν· ἵνα μή τῷ μακρῷ χρόνῳ διά τῆς προσκαίρου δυναστείας, ἕρψῃ περισσοτέρως ἡ παρανομία καί ἐπιγραφῇ τῇ ὑμετέρᾳ εὐσεβείᾳ· καί εἰς τοῦτο γάρ ὑμᾶς ἔθετο ὁ Θεός διακόνους, ὑπέρ τῆς δόξης αὐτοῦ τοῦ δοξάσαντος ὑμᾶς, καί δοξάζοντος, καί ἀποδιδόντος ὑμῖν τόν μισθόν μετά πάντων τῶν ἁγίων, τῶν καλῶς φυλαξάντων τάς ἐγχειρισθείσας αὐτοῖς διακονίας. Πρός οὕς εἶπεν· Εὖ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου. Οἱ ὄντως Χριστανοί τούτοις τοῖς λόγοις διά τῶν ἔργων πιστεύουσιν· οἱ δέ ἄπιστοι καί ἀπεῤῥιμμένοι, καί τῇ ἑαυτῶν κοιλίᾳ ζῶντες, καί εἰς αὐτό τοῦτο προσκαρτεροῦντες, ἐάν ἀκούσωσιν ὁμολογοῦντά τινα, τόν Χριστόν εἶναι Θεόν, διαπρίονται, ὡς οἱ τότε Ἰουδαῖοι συνέσχον τά ὦτα αὐτῶν, τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ πρωτομάρτυρος διηγουμένου, ὅτι Θεωρῶ, φησί, τούς οὐρανούς ἀνεῳγμένους, καί τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν ἑστῶτα τοῦ ἀοράτου Θεοῦ. Οὕτω καί οὗτοι διαπρίονται κατά τῶν Χριστιανῶν, καίπάντα θυμόν σπουδάζουσιν ἐκτελεῖν.

ς´. Ἀξιοῦμεν οὖν προνοίᾳ τοῦ μεγαλοπρεπεστάτου ἐπάρχου τῆς νέαςῬώμης, κωλύεσθαι τούς κατά τῶν ὀρθοδόξων ἐπανισταμένους, καί προφάσει δικαιολογιῶν, ὥς φασιν, ἐπιχειροῦντας κατά τινος, ἕως ὅτε τά τῆς πίστεως διόρθωσιν λάβοι· εἰ δέ παρακούσετε, ἡμῶν ἀμελήσαντες, διαμαρτυρόμεθα ὑμῖν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως τῶν αἰώνων, ἀφθάρτου, ἀοράτου, μόνου σοφοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐλθόντος καί ἐπιφανέντος, ὡς ἠθέλησε, διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, καί πάλιν ἐρχομένου κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, ᾧ κάμπτει πᾶν γόνυ ἐπουρανίων, καί ἐπιγείων, καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται αὐτῷ, ὅτι ἀθῶοί ἐσμεν. Ἡμεῖς γάρ ὑμᾶς παρεκαλέσαμεν περί συνόδου οἰκουμενικῆς, τῆς δυναμένης ἀκριβῶς κρατῦναι καί ἀνορθῶσαι τά σαλευόμενα, εἴτουν καταῤῥαγέντα· οὐ κατισχύσουσι δέ αὐτῆς διά τῆς χάριτος καί ἀντιλήψεως τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐνεργούσης ἐν ὑμῖν, κακῶσαι πύλαι Öἅδου, ἅτινά ἐστι τά στόματα τῶν αἱρετικῶν· ἵνα τούτου τυχόντες, τάς συνήθεις εὐχάς ἐν ὁμονοίᾳ ὑπέρ τῆς κοινῆς σωτηρίας καί τῆς βασιλείας ὑμῶν, εὐαρέστως καί ὀρθοδόξως τῷ Θεῷ ἀναπέμπωμεν. Ἀμήν.