567

ἐναντίας λεγόμενα, μικρά τινα πρός εἰσαγωγήν συντάξαι ἀναγκαῖον ἐνόμισα, ἧς καί ἀρχόμενος, οὕτω φημί·

∆όξα Μάνεντος. Μάνης ὁ τοῦ ἀντιθέτου σκότους ἐφευρετής, μᾶλλον δέ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους

ἀνάπλασμα, φαντασίᾳ ψιλῇ καί σχήματι διακένῳ σώματος ἀνθρωπίνου, πεφανερῶσθαι τόν Κύριον ἐφαντάσθη ὡς ἀληθῶς καί ὠνείρωξεν, ὥστε, φησί, καί πάσχειν δοκεῖν αὐτόν καί πράττειν, ἅπερ ἕδρα καί πέπονθε καθ᾿ ἡμᾶς, μηδέν δέ τούτων πράγματι καί ἀληθείᾳ ὑπάρξαι, ἀλλά δοκήσει μόνον καί ἀπάτῃ ἀποβουκολεῖν τούς ἀνθρώπους, οἶς καί συνανεστράφθαι νενόμισται.∆ιά τοῦτο καί δύο φύσεις παραιτεῖται λέγειν ἐπί τοῦ Κυρίου, ἀλλά μίαν τήν τῆς θεότητος, ὡς ἅτε τοῦ πεφενακισμένου (ἐκείνου σχήματος, μή ἀξιουμένου) παρ᾿ αὐτοῦ ἀνθρωπίνη φύσις κατονομάζεσθαι.

∆όξα Παύλου Σαμοσατέως. Παῦλος δέ τις τούτῳ τῷ Μάνεντι σύγχρονος γεγονώς, Σαμοσατεύς μέν τό γένος,

Ἀντιοχείας δέ τῆς Συρίας πρόεδρος, ψιλόν ἄνθρωπον εἶναι τόν Κύριον ἐδυσφήμησε Ὥσπερ δέ εἰς ἕκαστον τῶν προφητῶν, οὕτω καί ἐν αὐτῷ γενέσθαι τοῦ Θεοῦ Λόγου τήν οἴκησιν· ἔνθεν καί δύο φύσεις διῃρημένως ἐχούσας καί ἀκοινωνήτους πρός ἑαυτάς εἶναι παντάπασιν ἐν τῷ Χριστῷ, ἄλλου ὄντος αὐτοῦ τοῦ (1488) Χριστοῦ, καί ἄλλου τοῦ ἐν αὐτῷ κατοικοῦντος Θεοῦ Λόγου. Αὗται μέν οὖν αἱ πρῶται φυαί τοῦ τήν μίαν φύσιν, καί τάς δύο κακῶς καί δυσφήμως λέγεσθαι ἐπί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ· τό μέν ἐπ᾿ ἀναιρέσει τῆς ἀνθρωπότητος, τό δέ τῆς θεότητος.

∆όξα Ἀπολιναρίου. Χρόνου δέ οὐ μικροῦ προϊόντος Ἀπολινάριός τις πρόεδρος γενόμενος Λαοδικείας

τῆς Συρίας, τῆς παράλου, ἑτέρας ματαιοφροσύνης ἡγήσατο.Τῶν γάρ Ἀρειανῶν παντάπασιν ἄψυχον λεγόντων τήν τοῦ Κυρίου σάρκα, αὐτός ὁ Ἀπολινάριος ἔφη, ὅτι σάρκα μέν ἐμψυχωμένην ψυχῇ ζωτικῇ ἀνέλαβεν ὁ Κύριος, νοῦν δέ τόν ἡμέτερον οὐ προσήκατο· μηδέ γάρ δεηθῆναι νοός ἀνθρωπίνου ἐκείνην τήν σάρκα, ἡγεμονευομένην ὑπό τοῦ αὐτήν ἐνδεδυκότος Θεοῦ Λόγου· ἀλλά μηδέ χωρεῖν αὐτήν ἄλλην νοεράν δύναμιν παρά τήν θείαν· μηδέ γάρ αὐτόν τόν ἀνθρώπινον νοῦν ὑποστῆναι δύνασθαι τήν μετά τοῦ κρείττονος καί ∆εσπότου ἐνοίκησιν. Ταῦτα ὑποθέμενος διατείνεται μίαν εἶναι φύσιν τοῦ Λόγου, καί τῆς σαρκός, ὡς ἅτε τῆς σαρκός ἀτελοῦς οὔσης εἰς τό εἶναι ἄνθρωπον ὅλον, καί διά τοῦτο μηδέ ἀξίαν, φύσιν προσαγορεύεσθαι.

∆όξα Θεοδώρου Μοψουεστίας. Μετά τοῦτον δέ τόν Ἀπολινάριον, εὐθέως ἀναφαίνεταί τις Θεόδωρος τῆς

Μοψουεστίας οὕτω λεγομένης ἐν τῇ γῇ τῶν Κιλίκων τήν ἡγεμονίαν λαχών· ὅς ἐκ διαμέτρου τῷ Ἀπολιναρίῳ φερόμενος, ὕβρεις οὐ τάς τυχούσας τολμηρᾷ ψυχῇ καί ἀφόβῳ καρδίᾳ καταχέει τοῦ ∆εσπότου Χριστοῦ· ἄνθρωπον ἕνα τῶν καθ᾿ ἡμᾶς κοινόν ἀποκαλῶν, καί ἐκ προκοπῆς λαβόντα τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, Θεόν ὀνομάζεσθαι· καί ἐκ τοῦ