572

ἐπίχαρμα τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ, καθώς γέγραπται. Ἰουλιανός δέ οὗτος Ἀλικαρνασσοῦ μέν τῆς Ἀσίας ἐπίσκοπος ἦν, τῆς δέ Εὐτυχιανῆς συμμορίας προαγωνιστής ἐκθυμότατος, Σευήρου τε τά πρῶτα συνήθης καί φίλος, συγκεκροτημένοι τε ἄμφω κατά τῆς ἀληθείας· ὕστερον δέ ἐμπεσόντος αὐτοῖς τοῦ τοιούτου ζητήματος, πότερον φθαρτόν φύσει λέγειν τό σῶμα τοῦ Κυρίου ποτέ, ἤ οὐδέ ποτε, ἀλλ᾿ ἐξ αὐτῆς τῆς ἑνώσεως ἀπαρνηθῆναι τῆς φθαρτῆς φύσεως τό ἰδίωμα, ὡς μιᾶς φύσεως γινομένων τῶν δύο, καί τῆς οὐσιώδους διαφορᾶς ἀμφοῖν μηκέτι γινωσκομένης, τοῦ δέ κρείττονός τε καί θείου μᾶλλον πως ἐκνικήσαντος ἅμα τῇ πρώτῃ συναφείᾳ, καί πρός τό ἑαυτοῦ ἰδίωμα τό ἧττον ἐν ἀκαρεῖ μεθαρμόσαντος τῆς κατ᾿ αὐτό φυσικῆς ἰδιότητος. Κοινόν δέ ἀμφοτέροις Ἰουλιανῷ καί Σευήρῳ τουτί τό ἀπόρημα· ἄμφω γάρ τῆς συγχυτικῆς προεμάχουν ἑνώσεως.

∆όξα Ἰουλιανοῦ. Ἰουλιανός γοῦν καλῶς ποιήσειν διέγνω, εἰ παντάπασιν ἐξ ἀπόπτου χωρήσῃ κατά

τῆς ἀληθείας, καί μή ἑαυτῷ τε καί ταύτῃ πολέμιος ᾗ καί ἀνάρμοστος· (1500) ἀκόλουθον εἶναι νομίσας τῷ λέγοντι μίαν φύσιν μή πρός ἑαυτήν ἐναντίαν καί διαφερομένην ποτέ ταύτην ποιεῖν. ∆ιαφορᾶς δέ μή οὔσης ἀσεβέστερον φάναι, τό χεῖρον μετελθεῖν πρός τό κρεῖττον, τοῦτ᾿ ἔστι τό φθαρτόν πρός τό ἄφθαρτον. Ταῦτα συλλογισάμενος, καί μηδ᾿ ὡς ἕτερον ἐναντιούμενον ἑαυτῷ προϊδών, ἄφθαρτον ἀεί τε καί κατά πάντα τήν τοῦ Κυρίου σάρκα ἐξουσιαστικῶς ἀπεφήνατο. Σευῆρος δέ τούτοις μή ἀρεσθείς ὡς διαῤῥήδην κηρύττουσι τήν ἀνάχυσίν τε καί σύμφυσιν, οὔτε σπείσασθαι πρός τήν Ἐκκλησίαν ἐβούλετο, ὡς ἀκολούθως τῆ διαφορᾷ καί ταῖς ἰδιότησι καί τάς φύσεις ἀπαριθμοῦσαν, περί ἅς ἡ διαφορά θεωρεῖται, καί ὧν εἰσιν αἱ ἰδιότητες φυσικῶς αὐταῖς ἐνυπάρχουσαι. Καί τό συνθέσθαι ταῖς Ἰουλιανοῦ τολμηρίαις, ἀναιδές ἅμα καί προπετές ὑπελάμβανε, καί οὐδέν ἕτερον ἤ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, καί ἀπερικαλύπτῳ τῷ στόματι πολεμεῖν τήν εὐσέβειαν.

∆όξα Σευήρου. Ἐκ τούτου Σευῆρος γίνεται καί ἑαυτῷ καί τῇ ἀληθείᾳ καί τῷ γείτονι αὐτοῦ ψεύδει

ἀντίθετος, καί οὔτε ὅλως ἀληθής οὔτε ὅλως ψευδής, ἀλλ᾿ οἷον εἰπεῖν ψευδαληθής, ὅμοιος τῇ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπινενοημένῃ μιᾷ συνθέτῳ φύσει. ∆ιά τοῦτο καί πρός ἑαυτόν μάχιμος καί ἀπαλίμβολος, ἠλιθίως ὄντως καί ἀμαθῶς μέσον τι χρῆμα ψεύδους καί ἀληθείας ζητῶν, ὅπερ οὐκ ἔστι. Μεσότητα γάρ ἀληθείας καί ψεύδους οὔτε εὑρεῖν, οὔτε ἐπινοῆσαι δυνατόν· ἡ μέν γάρ ἀλήθεια μέση ἀεί καί ἀπαρέγκλιτος, καί διά τοῦτο ἑδραία καί πάντοθεν ἴση καί εὐθύτονος· οὐ παραδέχεται οὖν ἕτερόν τι τό ἐγκάρσιον αὐτήν ἀποτελοῦν, καί ἐξωθοῦν τῆς οἰκείας στάσεως καί μονιμότητος, ἐκτοξεύει δέ πᾶν τό ἐπιβούλως αὐτῇ προσπελάζον, καί τό μέσον αὐτῆς διασαλεύειν πειρώμενον. Ὅπερ καί Σευῆρον ὑπ᾿ αὐτῆς πεπονθότα εὑρίσκομεν. Ἐπειδή γάρ, ὡς ἔφαμεν, καινόν τι μέσον παρά τήν ἀλήθειαν εὑρεῖν ἐπεχείρησε, πλαγιασθέν, ὡς οὐκ ἔγνω μέσην ἑαυτοῦ καί τοῦ ὁμοφύλου αὐτῷ ψεύδους, πεποίηκε ταύτην. Αὐτοῦ γάρ Σευήρου μίαν φύσιν λέγοντος εἶναι τόν Χριστόν, καί τήν διαφοράν τήν ἐν τῷ Χριστῷ δεχομένου. Ἰουλιανοῦ δέ μίαν μέν κατά Σευῆρον λέγοντος φύσιν, ἀναιροῦντος δέ τήν διαφοράν· ἡ ἀλήθεια, τοῦτ᾿ ἔστιν ὁ ἐκκλησιαστικός λόγος, τήν μεσότητα ἑαυτῇ πανταχοῦ διασώζουσα, δέχεται μέν τήν διαφοράν, οὐ κατά Σευῆρον δέ· Οὐδέ γάρ οἶδέ ποτε μίαν φύσιν ἑαυτῇ ἐναντίαν. ∆ύο γάρ