Articulus 1A

Argumentum 1

Ad primum sic proceditur. Videtur quod fidem esse explicitam non sit de necessitate salutis.

Ad salutem enim sufficit gratia et liberum arbitrium.

Sed ad explicationem fidei non sufficit habitus gratuitus fidei infusus, nec etiam liberum arbitrium gratia informatum; sed oportet quod veniat doctrina fidei determinans, quia fides ex auditu est, Rom. 10. Ergo explicatio fidei non est de necessitate salutis.

Argumentum 2

Praeterea, nullus damnatur ex hoc quod vitare non potest. Sed aliquis natus in silvis, vel inter infideles, non potest distincte de fidei articulis cognitionem habere: quia doctor fidei non adest, nec unquam de fide audivit mentionem. Ergo iste non damnatur; et tamen non habet fidem explicitam: ergo videtur quod explicatio fidei non sit de necessitate salutis.

Argumentum 3

Praeterea, explicita cognitio de articulis fidei non potest esse nisi in eo qui habet usum liberi arbitrii. Sed multi salvantur qui usum liberi arbitrii non habent, sicut pueri baptizati et moriones.

Ergo explicatio fidei non est de necessitate salutis.

Argumentum 4

Praeterea, simplicibus non sunt proponenda subtilia, sicut patet per apostolum 1 corinth. 3.

Sed nihil est subtilius his quae supra rationem sunt, qualia sunt ea quae ad fidem pertinent. Ergo simplicibus non est explicanda fides, et tamen ipsi salvantur; ergo explicatio fidei non est de necessitate salutis.

Sed Contra 1

Sed contra, Heb. 11, accedentem ad deum oportet credere quia est, et quia diligentibus se remunerator est. Sed accedere ad deum est de necessitate salutis. Ergo et habere fidem explicitam quantum ad aliqua.

Sed Contra 2

Praeterea, nullus sine spe salvatur. Sed ad spem oportet adesse explicitam cognitionem rerum quae sperantur: quia fides est substantia sperandarum rerum, Hebr. 11. Ergo habere fidem explicite de aliquibus est de necessitate salutis.