Articulus 1C

Argumentum 1

Ulterius. Videtur quod non assumpserit totum mediantibus partibus. Illud enim quod convenit toti ratione partium, non solum convenit toti, sed etiam partibus. Sed deitas non praedicatur de partibus humanae naturae (non enim dicimus quod anima sit deus, vel quod corpus sit deus): praedicatur autem de toto cum dicimus deum hominem esse. Ergo cum per assumptionem humanae naturae praedicetur deus de homine, et e converso, videtur quod partes non assumpserit nisi mediante toto.

Argumentum 2

Praeterea, alia est singularitas uniuscujusque partis hominis, et singularitas divinae personae vel incommunicabilitas, quia partes sunt plures, sed persona assumens una est. Est autem eadem singularitas personae assumentis et totius hominis, quia eadem est hypostasis utriusque, ut dicit Damascenus.

Ergo videtur quod partes non assumpserit nisi mediante toto.

Argumentum 3

Praeterea, creaturae cui est unita divinitas debetur honor latriae, ut infra dicetur, dist. 9, qu. 1, art. 2. Sed aliquibus partibus corporis christi, si essent separatae, non deberetur honor latriae.

Ergo partibus separatis a toto non est unita divinitas.

Ergo non est unita partibus nisi mediante toto.

Argumentum 4

Sed contra, in morte christi divinitas partibus hominis, scilicet corpori et animae, unita mansit. Sed tunc ex partibus, cum conjunctae non essent, totum non constabat. Ergo non assumpsit partes mediante toto.

Argumentum 5

Praeterea, quidquid convenit parti et toti, per prius convenit parti quam toti. Sed dicimus humanam naturam assumptam esse, et similiter partes ejus, scilicet animam et carnem. Ergo per prius assumpsit partes quam totum; et ita non partes mediante toto assumpsit.