Articulus 4A

Argumentum 1

Ad quartum sic proceditur. Videtur quod homo semper in minori caritate resurgat. Amos 5, 2: virgo Israel cecidit etc.; Glossa: non negat ut resurgat, sed ut resurgere virgo possit: quia semel aberrans etsi reportetur humeris pastoris, non habet tantam gloriam quantam qui nunquam aberravit.

Sed gloria commensuratur caritati. Ergo homo post peccatum non habet tantam caritatem resurgens, quantam primo.

Argumentum 2

Praeterea, Ezech. 44, 10: Levitae qui recesserunt a me... Nunquam appropinquabunt mihi, ut sacerdotio fungantur. Sed aliquis quantum ad spirituale sacerdotium appropinquat deo per caritatem.

Ergo non habet tantam caritatem qui aliquando recessit a deo per peccatum, quantam ante.

Argumentum 3

Praeterea, caritas incipiens nunquam est tanta, quanta proficiens et perfecta. Sed aliquis quando cecidit, habuit caritatem proficientem, vel perfectam; quando autem resurgit, habet caritatem incipientem. Ergo non habet tantam caritatem quantam prius.

Argumentum 4

Praeterea, nunquam potest tantum disponere se ad recipiendum divini luminis influentiam qui est sine caritate, quantum cum caritate. Sed secundum quod aliquis disposuit se ad gratiam, deus illi gratiam infundit. Ergo semper magis recipit de influentia gratiae aliquis permanens in caritate, quam de novo caritatem accipiens; et sic idem quod prius.

Sed Contra 1

Sed contra, in Malach. 3, 4: placebit deo sacrificium Juda et hierusalem, sicut dies saeculi et anni antiqui. Sed caritas facit omnia nostra deo esse accepta. Ergo aliquis post lapsum resurgens potest habere tantum de caritate, quantum prius.