Vita Et Regnum Siricii Papae.

( Ex libro pontificali, Conc. Labb. tom. II c. 1015).

Siricius natione Romanus, ex patre Tiburtio, sedit annos quindecim, menses undecim, dies viginti quinque. Hic constitutum fecit de omni Ecclesia, et contra omnes haereses, et dispersit per universum mundum, ac per omnes provincias, ut in omni archivo Ecclesiae conservaretur, ob oppugnationem contra omnes haereses. Hic constituit ut nullus presbyter missas celebraret per omnem hebdomadam, nisi consecratum episcopi loci designati susciperet declaratum, quod nominatur fermentum. Hic invenit Manichaeos, quos in exsilio deportavit. 1115B Et hoc constituit, ut non participarent cum fidelibus 1116A communionem, quia ore polluto non liceret sanctum corpus dominicum vexare. Hic quoque constituit, ut si quis conversus de Manichaeis rediret ad Ecclesiam, nullatenus communicaret, nisi tantum relegationi monasterii diebus vitae teneretur obnoxius, ut jejuniis et orationibus maceratus, probatus sub omni examinatione usque ad ultimum diem transitus sui, humanitate Ecclesiae viaticum eis largiretur. Hic constituit, haereticos sub manus impositione recipi et reconciliari praesente cuncta Ecclesia. Hic fecit ordinationes quinque in urbe Roma per mensem Decembrem, presbyteros triginta unum, diaconos sexdecim, episcopos per diversa loca numero triginta duo. Qui etiam sepultus est in coemeterio Priscillae via Salaria, octavo kalendas Martii. Et cessavit 1116B episcopatus dies viginti.

Ex Constantio Epist. Rom. Pont. tom. I, c. 621.

1117A

Siricius anno 384 exeunte Romanae ecclesiae regimen suscepit, quo die, incertum; et anno 398 ex hac vita migravit. In nonnullis libri pontificalis exemplaribus VIII kalendas Martii, in aliis IX, in coemeterio Priscillae sepultus notatur. Hieronymianum martyrologium, cui et martyrologium Bedae suffragatur, mortem ejus die 26 Novembris ita consignat: Romae depositio Siricii episcopi. Eo pacto quamvis Siricius annis dumtaxat 14, et iis quidem non totis, Ecclesiam administrarit, si tamen et anni 384 exitus, et anni 398 maxima pars, ut saepe fit, pro duobus annis computentur, non falso in antiquis Romanorum pontificum catalogis anni quindecim sedisse dicitur, eisdem concinente vetere hujus pontificis 1117B epitaphio, in quo legimus,

Ter quinos populum in annos qui rexit amore,
Nunc requiem sentit, coelestia regna potitus.

Unde etiam eum amore potius, quam auctoritate, populum rexisse comperimus. Ipsum Hieronymus velut simplicem repraesentat, qui de suo ingenio caeteros aestimabat (Hier. lib. III Apol. adversus Rufin.) . Quae autem ad nos pervenerunt ipsius scripta, summum fidei catholicae, et canonicae disciplinae servandae studium spirant.

Ex Schoenemanno, tom. I, p. 306.

Siricius, Romanus, patre natus Tiburtio, primum Romanae ecclesiae presbyter, deinde Damaso mortuo an. 384, episcopus Romanae sedis electus est tanta 1117C quidem cunctorum suffragiorum concordia, ut hoc ipso statim de integritate ac virtutibus praejudicio Valentinianus imperator ei conciliaretur, ut quidem Piniano Praef. U de ejus electione rescribens testatus est his verbis: Quoniam, inquit, religiosum Siricium antistitem sanctitatis sic praeesse sacerdotio voluerint, ut Ursinum improbum acclamationibus violarent; nostro cum gaudio memoratus episcopus ipse permaneat: siquidem magnum innocentiae ac probitatis exemplum est in una acclamatione et ipsum eligi et caeteros improbari. Nec defuit huic existimationi Siricius Nam cum a natura mite ei ingenium inesset, idque insigni morum simplicitate conjunctum, tum nemini praedecessorum suorum vigilantia et studio fidei catholicae et disciplinae ecclesiasticae servandae 1117D tuendaeque secundum se videri passus est. Atque in ipso statim muneris introitu disciplinae ecclesiasticae cura eum occupavit. Etenim Himerius quidam, Tarraconensis episcopus, de variis ecclesiarum in Hispania consuetudinibus consilii incertus Damasum per litteras interrogaverat consilioque sibi subveniri optaverat; quibus illo interim mortuo ad Siricium perlatis coactaque aliorum episcoporum et presbyterorum suorum synodo recognitis ex communi synodi sententia ab eo responsum est, ita tamen ut, ni a communione collegii istius segregari vellet, ab eadem 1118A recedere prohiberetur. Haud multo postea Priscilliani errores in Gallia latius spargi certior factus, Maximum tyrannum imperio eam tunc tenentem per litteras incitavit et impetravit etiam, ut nec ipsum se a fide catholica seduci pateretur et Priscillianistarum licentiam reprimeret. Quod Priscilliano quidem et nonnullis sociorum ejus exitio fuit, nec tamen doctrinam eorum intra arctiores fines cohibere potuit. Porro anno 389 Jovinianum synodali sententia damnavit atque urbe etiam expulit et Mediolanum fugientem litteris ad Ambrosium caeterosque ibi congregatos episcopos antevertit, ne vel ipsos vel Theodosium ibi commorantem causa simulata fallere posset. Iniquius se gessit in Flavianum, Antiochiae episcopum, quocum post mortem Paulini adeo communionem 1118B habere recusabat, atque Theodosium, quamquam frustra, super eo de Antiochiae episcopatu submovendo sollicitavit, paucisque demum ante vitae finem mensibus Chrysostomi arte captus cum eo communicavit. Quamobrem de Bonosi causa sententiam ferre recusaverit, non liquet. Obiit die 2 Novembris, certe sub finem a. CCCXCVIII.